De schromelijk onderschatte retrofuturistische trip Dark City krijgt een nieuwe kans op dvd.

1997

Film

Extra’s

(Universal)De schromelijk onderschatte retrofuturistische trip Dark City krijgt een nieuwe kans op dvd.Terwijl we nu al murw worden geslagen met de meest idiote special effects-orgieën, haalde Dark City, een van de meest geïnspireerde toekomst-visies van de jaren negentig, nooit de Belgische bioscoop. De prent werd destijds meteen bij de videoboer gedropt, waar de rijkelijke visuele textuur van dit verrukkelijk dreigende en sombere fresco helemaal niet tot zijn recht kwam.

Dark City is in alle opzichten een opmerkelijk betere film dan de gotische fantasie The Crow, de film waarmee de in Egypte geboren, maar in Australië getogen regisseur Alex Proyas ( I, Robot) in 1994 doorbrak. Ook uit deze film blijkt zijn voorkeur voor visionaire toekomstdromen, duistere krachten en het gulzig strooien met allerlei filmische, literaire en artistieke citaten. Alleen is Dark City veel meer dan de som van zijn referenties, die gaan van Kafka tot Magritte, van het Duitse expressionisme tot Blade Runner, van horror-sf tot film noir, en van grimmige Oost-Europese animatiefilms uit de jaren zestig tot de (anno 1997) nieuwste virtual reality-experimenten.

Plek van handeling is een nachtmerrieachtige grootstad uit een nabije toekomst die meer op het nabije verleden lijkt, een kruising tussen Fritz Langs Metropolis, Batmans Gotham City en een art deco New York waar de tijd bleef stil-staan. Rufus Sewell speelt een man die aan geheugenverlies lijdt en vreest dat hij verantwoordelijk is voor een reeks afschuwelijke moorden op prostituees. Zoals het een klassieke forties noir-held betaamt, wordt Sewell een speurder die noodgedwongen in zijn eigen moordraadselverstrikt geraakt.

Sewell is ook de enige die klokslag middernacht niet in een collectieve coma verzinkt. Terwijl de hele stad is ingeslapen, dagen de Strangers op, gelukkig niet verwant aan hun Antwerpse naamgenoten, maar wel magere, krijtwitte en kale mannetjes in lange zwarte jas en bolhoed. Deze ondergrondse wezens bezitten de gave om via telekinese de fysieke realiteit te transformeren. Hun enige menselijke handlanger is Keifer Sutherland, de diabolische dokter van dienst, die al te gretig met zijn injectienaalden zwaait. Jennifer Connelly is de onvermijdelijke fatale sirene, de ontrouwe vrouw van de held die hem helpt zijn uitgewiste verleden te herstellen. Uiteindelijk zit de vork helemaal anders in de steel dan je zou denken en onthult regisseur Proyas gaandeweg een gigantische trompe-l’oeil. Anders dan veel soortgelijke fantasieën waarin het tijdruimtelijke continuüm een elastisch concept blijkt, wordt de gecompliceerde intrige niet als nodeloos verwarrend ervaren. Dit komt vooral omdat de filmmakers op een creatieve manier gebruikmaken van een mix van ambachtelijke trucages en morphing effecten om in deze hybride genrefilm ambitieuze thema’s en filosofische concepten te verkennen.

Patrick Duynslaegher