In de nieuwe tv-serie ‘Damages’ kruipt Glenn Close in de huid van Patty Hewes, een meedogenloze advocate die haar medewerkers afblaft en haar vijanden neersabelt. Nog een personage in de lange rij sterke vrouwen/hellevegen (schrappen wat niet past) uit haar carrière dus. ‘Als mensen naar me kijken, dan weet ik dat ze denken: keiharde, veeleisende bitch. Maar eigenlijk ben ik een absoluut watje.’

Sommige acteurs zullen tot het einde van hun dagen verbonden blijven met één type van personage. Robert De Niro met de onverstoorbare gangster bijvoorbeeld of Jack Nicholson en de grijnzende maniak. Of Glenn Close met de keiharde, berekende vrouw, die je beter geen stokken in de wielen steekt. Toen Close in Fatal Attraction uit 1987 in bed dook met Michael Douglas en daarna hem en zijn gezin terroriseerde – onder meer door het schattige konijntje van dochterlief in de kookpot te stoppen – joeg ze de mannelijke wereldbevolking duivelse schrik aan. En nadat ze een jaar later in Dangerous Liaisons gestalte had gegeven aan ‘ice queen’ Marquise Isabelle de Merteuil stond het helemaal vast: Glenn Close is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.

De nieuwe tv-serie Damages zal dat imago niet veranderen. In deze reeks (uit de stal van zender FX, die haar eerder al kon strikken voor het vierde seizoen van The Shield) speelt Close Patty Hewes, een topadvocate die met ijzeren hand regeert over haar kantoor en tot het uiterste gaat om haar zaken te winnen. Als ze haar tanden in haar prooi heeft gezet, laat ze niet meer los, en in Damages heet die prooi Arthur Frobinger. Die wordt ervan verdacht aandelen- fraude te hebben gepleegd, waardoor de werknemers in zijn bedrijf hun pensioengeld zijn verloren – een schandaal dat meer dan toevallige gelijkenissen vertoont met de Enronaffaire. Als advocate van de gedupeerde arbeiders probeert Hewes te bewijzen dat Frobinger inderdaad willens en wetens de regels heeft overtreden. Maar gaandeweg wordt duidelijk dat niet alles zo eenvoudig in elkaar zit als je eerst zou denken, en dat ook Hewes zelf een verborgen agenda heeft.

In het echte leven is Glenn Close helemaal niet de harde tante die ze speelt op het scherm. Dat blijkt althans als we haar aan de telefoon krijgen vanuit haar appartement in New York. Zelfs het feit dat we haar precies op haar 61e verjaardag bellen (en ze dus wellicht betere dingen te doen heeft dan praten met een journalist) kan haar humeur niet bederven, en ze antwoordt zonder reserves en vrijuit op elke vraag die we haar voor de voeten werpen. Zoals deze:

Een collega van ‘Newsweek’ schreef over ‘Damages’: ‘Er gebeurt iets als ik kijk naar Glenn Close als de meedogenloze Patty Hewes: ik word letterlijk bang.’ Was dat de reactie waarnaar je op zoek was?

Glenn Close:(lacht) Ik weet het niet. Heb je het zelf al gezien? Did I scare you?

Een klein beetje, eerlijk gezegd.

Close: Wees gerust, ik vond haar ook erg intimiderend toen ik het scenario las. En er zit in de eerste aflevering één moment waar ik bijna bang werd van mezelf, als ik in de auto aan het schreeuwen ben tegen mijn assistent Tom. Dan zie je echt haar macht, de potentiële dreiging die altijd onderhuids aanwezig is. Als je dan als kijker niet even opschrikt, heb ik mijn job slecht gedaan.

Je hebt ter voorbereiding enkele topadvocates in New York gevolgd, zoals Mary Jo White, een ex-openbaar aanklager die twee keer Osama bin Laden heeft vervolgd. Wat heb je van hen meegenomen in je rol?

Close: Wat ik vooral interessant vond, is dat alle advocates met wie ik gepraat had, vonden dat ze 1000 keer harder moesten werken en 500 keer beter moesten zijn dan hun mannelijke concurrenten. En dat ze heel agressief voor de dag moesten komen om tegen hun collega’s op te kunnen. Als je denkt dat Patty Hewes al intimiderend is, dan heb je die vrouwen nog niet gezien (lacht). Maar dat is ook nodig, ‘when you’re playing a man’s game in a man’s world’. Het is alleen ironisch dat als een man zich hard opstelt, hij gewoon zijn job doet, terwijl een vrouw dan vlug een ‘bitch’ wordt genoemd. Dat trok me ook aan in de rol: hoe is het om als vrouw zoveel macht te hebben en aan de top te staan?

‘Playing a man’s game in a man’s world’: dat klinkt eigenlijk als een omschrijving voor veel van de vrouwen die je in je carrière hebt gespeeld.

Close: Patty leunt dicht aan bij Marquise de Merteuil uit Dangerous Liaisons, dat klopt. Maar Alex Forrest (uit ‘Fatal Attraction’; nvdr.), die was heel verschillend. Zij had helemaal geen controle over haar situatie. Oorspronkelijk zou ze trouwens zelfmoord plegen in de film, wat perfect paste bij haar wanhoop, maar na de testvisie heeft men jammer genoeg het einde veranderd.

Patty lijkt uiteindelijk ook heel kwetsbaar. In een van de eerste afleveringen zit een scène waarin ze over haar zoon vertelt en tegen haar assistente zegt: ‘Zorg dat je nooit kinderen krijgt. Je kunt ze nooit genoeg geven.’

Close: Die dynamiek vind ik heel interessant, de energie die mensen spenderen aan het ophouden van hun imago. Zeker bij vrouwen als Patty of Marquise de Merteuil: die kunnen het zich niet veroorloven om hun gevoelens te laten zien omdat ze dan macht zouden verliezen. Ik vind het belangrijk dat de personages die ik speel in een bepaald opzicht kwetsbaar zijn. Als acteur moet je je immers volledig aan een personage kunnen wijden: je moet van ze houden, zelfs als niemand anders dat doet.

Stoort het je dan dat het publiek zich altijd de slechte kant van je rollen herinnert? Alex Forrest die een konijntje kookt, het gekonkel van Marquise de Merteuil…

Close:(denkt na:) Neen, niet echt. Als acteur ben je al blij dat je een personage speelt dat voor een vonk zorgt bij je publiek. Waar die vonk dan vandaan komt, daar heb je toch geen controle over.

Maar het zorgt er wel voor dat mensen jou ook vaak als intimiderend en koel zien.

Close: Als mensen naar me kijken, dan weet ik dat ze denken: ‘Tough, demand- ing bitch’.(lacht) Zeker na Fatal Attraction joeg ik mannen echt schrik aan, ik heb nooit zo weinig dates gehad als toen. Maar ik ben echt niet zo afstandelijk als mensen denken, dat kun je aan al mijn vrienden vragen. Ik ben zelfs een absoluut watje (lacht). Ik ben altijd al heel verlegen geweest, van kindsbeen af. Er is niets wat ik meer haat dan te moeten binnenstappen in een kamer vol mensen die ik niet ken. Dan keer ik vlug in mezelf en daardoor kom ik waarschijnlijk nogal koel over. Maar ik heb me er al lang bij neergelegd dat ik voor altijd een ‘rabbit boiling crazy woman’ zal blijven (lacht).

Je bent nu ook in de running voor de rol van Nora Desmond in de remake van ‘Sunset Boulevard’, een rol die je enkele jaren geleden al speelde in de musicalversie op Broadway. Nog zo’n intimiderende maar heel fragiele vrouw.

Close: Ja, dat is een van de mooiste personages uit de filmgeschiedenis. Ze woont in dat ongelooflijke huis, met al haar waanvoorstellingen, en denkt dat ze nog altijd een grote ster is. Je weet dat ze compleet van de wereld is en dat maakt het zo hartverscheurend om haar te zien.

‘Sunset Boulevard’ is een heel cynisch verhaal over hoe Hollywood mensen weggooit als ze nutteloos geworden zijn. Is dat iets waar je zelf ook mee geconfronteerd bent? Voor vrouwen vanaf een bepaalde leeftijd…

Close:(onderbreekt)… is de keuze in filmrollen beperkt, ja. Er worden niet veel goede personages geschreven, en deze die er dan wel zijn, worden meestal altijd aan dezelfde actrices aangeboden. Het is niet gemakkelijk.

Komt het daardoor dat we meer en meer ‘rijpere’ actrices op televisie zien?

Close: Misschien. We beleven vandaag natuurlijk een gouden tijdperk op televisie, en het niveau van de scenario’s ligt uitzonderlijk hoog. Vroeger was er heel veel snobisme vanuit de filmindustrie tegenover televisie, maar dat is helemaal veranderd. Als je in Hollywood niet meer aan de bak komt, is het nu veel gemakkelijker om uit te wijken naar tv. Ik had ook naar het theater kunnen gaan natuurlijk, maar dan was ik weer zes avonden in de week van thuis weg, dus liever niet (lacht). Dat was ook een troef van Damages: dat het opgenomen werd in New York. Toen ik voor FX een paar jaar geleden The Shield maakte, vond ik dat een fantastische ervaring, alleen was het een hel om een half jaar in Los Angeles te moeten gaan wonen, weg van mijn familie en van mijn thuis hier in New York. Nadien heb ik de producers gezegd: als jullie nog eens iets hebben dat zich in New York afspeelt, bel me maar op.

Je hebt je altijd ver gehouden van alle glamour en glitter van Hollywood, niet?

Close: God ja, ik ben veel te nerveus om iedere dag voor mijn kleerkast te moeten staan en te beslissen wat ik ga aandoen. Op dit moment zit ik in de zetel in een oud T-shirt en een flanellen pyjamabroek, en als ik straks in Central Park met de honden ga wandelen, dan hoef ik me niet eens om te kleden. Als ik in Los Angeles zo zou buitenkomen, dan stond ik morgen overal in de tabloids. Ik leid een eenvoudig leven, en spaar alle gekke dingen op voor tijdens het acteren.

Je was al 35 toen je je eerste filmrol had, in ‘The World According To Garp’. Was het een voordeel om op latere leeftijd te debuteren?

Close: Misschien wel. Hollywood is en blijft a crazy place, dus waarschijnlijk is het beter dat je stevig in je schoenen staat als je erin terechtkomt. Zeker als je zoals ik op je veertigste nog een sekssymbool wordt (lacht). Aan de andere kant is het wel jammer, omdat het gros van de rollen altijd al naar jonge actrices is gegaan. Maar het leven is te kort om daarbij stil te staan.

Spijt, daar doe je niet aan mee?

Close: Neen. Ik herinner me dat ik een aantal jaar geleden Katharine Hepburn zag in het enige interview dat ze ooit heeft gegeven voor televisie. Toen haar werd gevraagd of ze graag dingen anders had gedaan in haar carrière, zei ze (doet lage stem na): ‘No regrets. I have absolutely no regrets.’ Dat is een goede manier om te leven.

Ook het feit dat je ondanks vijf Oscarnominaties nooit een beeldje hebt gekregen steekt niet?

Close: Zelfs dat niet, neen. Daar heb je toch geen controle over. Het beste advies dat ik ooit gehad heb, is dat je je eigen carrière nooit mag vergelijken met die van iemand anders. Want er zal altijd wel iemand zijn die meer prijzen heeft gekregen dan jij, of die een rol heeft mogen spelen waar jij je zinnen op had gezet.

Klopt het dat je van elke film waar je in hebt meegespeeld een souvenir mee naar huis hebt genomen?

Close: Ja, meestal mijn kostuum. Ik heb hier echt een prachtige verzameling staan van al mijn kleren, van The World According to Garp over Fatal Attraction tot de twee Dalmations-films.

Pas je ze nog eens aan?

Close:All the time (lacht). Neen, ze zitten allemaal in dozen. Ik ben er jammer genoeg een beetje uitgegroeid. Ik moet eens nadenken wat ik ermee wil doen.

En is het waar dat je het mes uit ‘Fatal Attraction’ nog altijd hebt liggen?

Close: Jawel! Op een fluwelen kussen in een doosje. In mijn keuken. Maar ik gebruik het niet meer, hoor (lacht).

Je hebt met een hoop beroemde regisseurs samengewerkt: Lawrence Kasdan in ‘The Big Chill’, Stephen Frears voor ‘Dangerous Liaisons’, Tim Burton in ‘Mars Attacks!’, Robert Altman in ‘Cookie’s Fortune’… Wie heeft het meeste indruk gemaakt?

Close: István Szabó, met wie ik heb samengewerkt voor Meeting Venus. Hij begreep perfect wat acteren inhoudt en had echt respect voor je als acteur. Ik weet nog goed dat we een moeilijke scène aan het doen waren en dat het me niet lukte om het goed te krijgen. Take na take ging het mis, de hele crew zat op mijn vingers te kijken, vreselijk. En hij kwam naar me toe, tikte op mijn schouder en zei: ‘Maak je geen zorgen. We wachten gewoon op je engel.’ Dat heb ik altijd onthouden. Er zijn op de set altijd momenten waarop de druk heel beangstigend kan zijn, maar je moet blijven openstaan voor de inspiratie.

Ik kan me voorstellen dat je bij een tv-serie zelden tijd krijgt om te wachten op je engel.

Close: Dat klopt. Het zwaarste is natuurlijk het nachtwerk. Een van de meest cruciale scènes uit het eerste seizoen van Damages hebben we opgenomen rond twee uur ’s nachts. Ik kon nauwelijks mijn dialogen onthouden. En dan krijg je het gevoel dat je niet zo goed bent als je zou kunnen zijn. Maar eigenlijk hou ik wel van het tempo op televisie, zeker als je met een goede crew en sterke scenario’s werkt. Ik ben op een leeftijd gekomen waar ik het niet meer kan harden als ik veel met mijn vingers moet zitten draaien op de set.

Mag ik je tot slot nog een wild verhaal voorleggen dat ik op het internet heb gevonden? Klopt het dat je ooit je achterste hebt laten zien aan een vol restaurant in Los Angeles?

Close:I did (lacht). Ik was een toneelstuk aan het doen met Woody Harrelson in Los Angeles, en op een avond gingen we samen uit eten. We kregen een tafeltje op het balkon, waardoor we over het hele restaurant uitkeken en na een paar glazen daagde Woody me uit om mijn broek uit te doen. En als iemand me uitdaagt, laat ik me niet kennen.

En hoe was het?

Close: Geweldig! Toch voor de mensen op onze verdieping. Ik weet niet wat de mensen onder ons ervan dachten (lacht).

Het leek me niet meteen iets wat een verlegen persoon zou doen.

Close: Ik weet het, maar het was voor een weddenschap. En ik ben niet alleen verlegen, maar af en toe ook een beetje gek. Ik zou het ook nu niet meer doen, wees gerust.

Door Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content