Elke dinsdag, 21.10 – CanvasNiet iedereen is in de wieg gelegd om bobsleekampioen te worden. Tot voor kort werd daar in het gemiddelde Belgische huisgezin zelden over getreurd. Tennis, voetbal of wielrennen: daarvan kon je al eens dromen. Maar bobsleeën? Dan kon je maar beter een diploma halen. Nu België voor het eerst in de geschiedenis over een professioneel vrouwelijk bobsleeteam beschikt en de sport populair dreigt te worden, kan kindlief het plots echter wel spijtig gaan vinden dat het niet over het vereiste talent beschikt.

In de eerste aflevering van de nieuwe reeks rond het bobsleeteam, Operatie Lake Placid, kondigde een sportdirecteur het einde van de speeltijd aan. Wegens onvoldoende topsportkwaliteiten diende Helena als eerste het team te verlaten. De criteria steunden op een vergelijkende studie van wetenschappelijk verzameld cijfermateriaal. De conclusie na de berekening van Helena’s kracht, uithoudingsvermogen, volume en drievoudige lichaamsomtrek was loeihard in zijn naakte objectiviteit. ‘Het zit er niet in.’ Sportdirecteur Geert bracht haar het slechte nieuws met de empathie van een marmot in winterslaap. Inlevingsvermogen is misschien een kwaliteit in het leven van alledag – en een vals voorwendsel in het doorsneerealityprogramma – maar in topsport ben je er weinig mee. De top bereik je niet met een zwembad vol tranen van begrip.

Ook als programma houdt Bobslee zich aan een haast strikt wetenschappelijke aanpak. Ontgoocheling en verlangen worden wel in beeld gebracht, maar zijn niet de drijvende kracht. Als kijker ben je meer benieuwd naar de sportieve vooruitgang van de dames, dan naar de staat van hun cyclus of gevoelsleven. Het zien van de gebetenheid op hun gezicht en van het verlangen naar een betere tijd maakte mij alvast enthousiast over een sport waarmee ik voor de rest niets heb – bobsleeën staat even ver van me als pakweg kleiduivenschieten. Maar het is de passie die het hem doet. Hoe weinig emoties topsport ook verdraagt, het is verbijsterend welke emoties ze bij publiek en begeleiders oproept. Het haalt in een mens wat naar boven waarvoor Grieken, Romeinen en andere klassiek geschoolde volkeren ongetwijfeld een treffend woord hadden.

Wat Bobslee: Operatie Lake Placid nog zo bijzonder maakt, is zijn totale misprijzen voor alles waar Vlaanderen doorgaans trots op is. Ik denk hierbij aan bescheidenheid, letermiaanse grijsheid en die vervelende voorliefde voor complete nuchterheid – behalve na een krat Duvel. Bobslee is een van de waanzinnigste ideeën die ooit werden gelanceerd. Er mag dan al een geschiedenis zijn – in 1924 en 1948 wonnen de Belgische mannen een bronzen en zilveren medaille – een vrouwenbobsleeteam lijkt helemaal van de pot gerukt. Maar kijk, het werkt. En misschien is Bobslee voor Vlaanderen en België wel wat Obama voor Amerika en de wereld is? Een heilzaam pepmiddel en een mooi voorbeeld.

Al mag je dat laatste niet te letterlijk nemen. België is te klein voor meer dan één bobslee-team. Het is de uitzondering die het bijzonder maakt. In die zin kan het Belgische bobteam in 2010 zijn wat het Jamaicaanse bobteam in 1988 in Calgary was: de attractie van het moment. Niet door Michael Phelpsachtige kunde, maar door de aanfluiting van iedere vorm van logica. Trouwens, als de dames niet in hun missie slagen, kunnen ze het net als de Jamaicanen nadien met een komische film nog proberen. Cool Runnings heette die. Benieuwd naar de titel van de Belgen. Met ‘Gold’, ‘Cold’ en ‘Snow’ valt vast iets te verzinnen. Of ‘Silver’, misschien zelfs ‘Bronze’. Iets anders wordt moeilijk.

Tine Hens