Bleekwater

In een fictief Brussel van circa 1970 bezorgt François met een bestelwagen stomerijkleren. Zijn eenzaamheid is een gewoonte geworden, zijn routine zijn redding. Hij heeft zijn vaste rit, zijn vaste cafés en zijn dagelijkse stop bij een krantenwinkel waar hij een lottoformulier koopt. Daar babbelt hij wel eens met de verkoopster. Hij voelt sympathie voor haar en haar kindje. Wanneer zijn chef hem opeens op zijn ronde een onervaren jongeman meegeeft om op te leiden, raakt niet alleen François’ routine danig in de war. De leerling is ook een roekeloze chauffeur, wat François op de kast jaagt en voor komische momenten zorgt. En dan is er tijdens hun ronde een boodschap op een landelijk kasteel, waar François een scène aantreft die hem in al haar gruwel inspireert tot een goede daad.

Het is goed te merken dat auteur Joris Mertens een stevige achtergrond in de cinema heeft. Hij maakte storyboards en sfeerillustraties voor onder anderen regisseur Frank Van Passel, en sfeer is ook de grootste kwaliteit van zijn strips. Net zoals in zijn woordeloze debuut Beatrice, waarmee hij vooral in Franstalig gebied bekroningen, nominaties en succes bij een breed publiek verzamelde, geeft Mertens in Bleekwater de stad zo gedetailleerd en warm ingekleurd weer dat ze als een thuis aanvoelt. Dat hij zijn tragische thriller een halve eeuw geleden situeerde – vanwege zijn passie voor de Franse film uit die periode – voegt een extra dimensie toe. Mertens reconstrueert in voertuigen, kleding en haarstijlen een tijd die nog maar zelden op deze manier in een strip getekend is. Bovendien is François een aandoenlijk personage, een typisch voorbeeld van een goedhartige, eenvoudige man die zijn neus in de verkeerde zaken steekt. Bleekwater is een prachtig vormgegeven periodethriller, een boek dat tegelijk een heel breed publiek en de grafische fijnproever kan aanspreken. De late carrièreswitch van vijftiger Mertens is voor stripliefhebbers een zegen.