Fukasaku Kinji, met Takeshi Kitano.

Wat cynische tv-makers en sensatiegeile kijkers ook mogen beweren: wat ze stilletjes hopen, is dat in hun favoriete ‘reality-show’ iets spectaculair uit de hand loopt. Een ondertitels behoevende idioot uit Big Brother die zich verhangt bijvoorbeeld, of een would-be-inboorling uit Expeditie Robinson die uit een boom dondert en zijn nek breekt. Alle schijnheiligheid ten spijt is de kans dat er echt bloed vloeit precies wat soortgelijke brood-en-spelen-formats in de eerste plaats aantrekkelijk maakt.

Die gedachte wordt in het woeste spektakel Battle Royale consequent doorgedacht. Na het zien van deze Japanse film zal u geen minuut van uw leven meer willen verspillen aan een Vlaamse reality-soap. Alleen daarvoor al verdienen de makers onze eeuwige dank, maar los daarvan is dit ook een prima sociale satire. Tenminste voor toeschouwers die inzake escalerend geweld niet van een kleintje zijn vervaard.

In een neofascistisch Japan uit de nabije toekomst wordt een keertje per jaar een lukraak gekozen klasje uit de middelbare school naar een afgelegen eiland verscheept. Elke deelnemer wordt uitgerust met een elektronische, explosieve hondenleiband. Na drie dagen mag er maar één overwinnaar overeind blijven, zo niet worden alle overlevenden per afstandsbediening geliquideerd. Acteur en cultregisseur Takeshi Kitano speelt de verbitterde leraar die aan de touwtjes trekt. Het schokkende aan de afslachtingskoers is dat het gaat om ogenschijnlijk keurige veertien- en vijftienjarigen in een kraaknet schooluniform. Ook de snelheid waarmee ze zich aan de spelregels – doden of gedood worden – aanpassen, doet je eventjes slikken. Het duurt niet lang of de kids gaan elkaar met revolvers, sikkels, messen en kruisbogen te lijf. De vreselijke executies zijn in beeld gezet met de rauwe energie en de zwarte no-nonsensehumor van een onvervalste ‘exploitation’film.

De regisseur van Battle Royale is geen hippe apostel van de nieuwe golf oosters filmtalent maar de doorgewinterde veteraan Fukasaku Kenji, die Quentin Tarantino tot zijn bewonderaars mag rekenen en zijn faam dankt aan zijn nihilistische yakuza-prenten uit de jaren zeventig. In Japan oogstte Battle Royale zowel kassasucces als felle tegenkanting in politieke middens. De harde beelden van tieners die door afstandelijke autoritaire volwassenen tot een competitie worden gedwongen, waarbij ze elkaar vrolijk de keel oversnijden, raakte er duidelijk de gevoelige snaar.

P.D.,