ANDY SERKIS=HADDOCK

Zijn naam en gezicht zeggen u misschien niet veel, maar u kent hem zeker van zijn rollen als de Gollum in The Lord of the Rings en de monstergorilla uit King Kong. De koning van de performance capture over zijn kapitein Haddock.

Hoe en waar heb je Kuifje ontdekt?

SERKIS: Op mijn achtste, in Bagdad dan nog. (Lacht) Mijn vader was Irakees en als kind ging ik vaak met hem naar Bagdad. Daar deed ik niets anders dan Kuifje- en Asterixstrips lezen die ik kreeg van onze Frans-Armeense vrienden en kennissen. Ik was er meteen aan verslingerd.

Je hebt iconische performance capture-rollen gespeeld in ‘The Lord of the Rings’, ‘King Kong’ en nu ook in ‘Kuifje’. Wat maakt de techniek zo uniek?

SERKIS: Het is de enige techniek die toelaat om Hergés originele tekenstijl te koppelen aan de urgentie en het realisme van een moderne avonturenfilm. Met liveaction of gewone animatie was die combinatie nooit haalbaar geweest. Peter had al straffe dingen met het medium gedaan, maar met de hulp van Steven heeft hij zichzelf overtroffen. De film werkt op alle niveaus en nooit heb je indruk naar een machinerie te kijken. Mensen vragen me wel eens: is het nooit frustrerend dat je geen bekende ster bent hoewel je de Gollum en King Kong hebt gespeeld? Het antwoord is ‘nee’. Het is een volwaardige manier van acteren, mijn spel heeft miljoenen mensen ontroerd en toch word ik op straat zelden aangeklampt. Wat wil een mens nog meer?

Wie of wat is Haddock voor jou?

SERKIS: Een scheepswrak. (Lacht) De erfenis van zijn voorvaderen – die helden en ridders waren – weegt zwaar op hem. Daarom is hij ook aan de drank geraakt. Dankzij Kuifje kan hij zich eindelijk eens van zijn heldhaftige kant tonen, wat een innige band tussen de twee creëert. Nochtans zijn ze elkaars tegenpolen. Kuifje is jong, slim en correct. Haddock is een oude, taaie en opvliegende zuipschuit.

JAMIE BELL=KUIFJE

Op zijn veertiende werd Jamie Bell wereldberoemd als balletdanser Billy Elliot, maar met Dear Wendy, Hallam Foe en Defiance toonde hij intussen een echte vent te zijn. De inmiddels 25-jarige Brit over zijn heldenrol als Kuifje.

De clichévraag eerst: hoe abstract is het om te acteren met stippen op je lijf tussen vier groene muren?

JAMIE BELL: Het is veel normaler dan ik dacht. Je hebt je tekst, een tegenspeler en Steven die regisseert. Na een paar uur ben je al die rare spullen vergeten. Je hoeft ook niet langer te wachten tussen twee takes. Iemand drukt op de record-knop en je kunt er weer tegenaan. Door die vier muren voelt het ook alsof je op de bühne staat, zij het dan een groen gekleurde.

De relatie tussen Kuifje en Haddock was altijd behoorlijk vaag. Wat zoekt een jonge reporter bij een oude, humeurige dronkenlap?

BELL: Goede vraag. Haddock is de enige vriend die hij heeft. Kuifje heeft het te druk met schatten vinden en complotten verijdelen om er een sociaal leven op na te houden. Ergens is Haddock een vaderfiguur voor hem, al is Kuifje eigenlijk de volwassene van de twee. Bizar ook hoe weinig vrouwen er in Hergés verbeelding voorkomen. Bianca Castafiore is zowat de enige. Een mens zou bijna beginnen te denken dat… Laat ik daar maar niet verder op ingaan. (Lacht)

Wie is Kuifje eigenlijk? In de strips kom je nooit iets over zijn achtergrond te weten.

BELL: Kuifje is de enige journalist ter wereld die nooit op een redactie zit. Die mysteries rond zijn achtergrond maken hem net interessant. Ze prikkelen je verbeelding. In die van mij is Kuifje een wees van zeventien, komt hij uit een oorlogsgebied en heeft hij een bombardement overleefd. Ziedaar mijn script voor Tintin Begins. Benieuwd wat Steven en Peter ervan vinden. (Lacht)

‘MIJN SPEL ONTROERT MILJOENEN MENSEN EN TOCH WORD IK NIET HERKEND: GEWELDIG!’

‘BIZAR HOE WEINIG VROUWEN ER IN HERGÉS VERBEELDING VOORKOMEN’