Als alles meezit – het weer, de beurzen, de Mayakalender – blikken we eind dit jaar terug op een spannend en geslaagd popjaar. Hoe we dat weten? Gezond muziekverstand! Dat, en het lijstje op stapel staande releases voor onze neus. Alvast tien namen om nu al bij te likkebaarden.

THE KNIFE

Oproep aan de organisatoren van Pukkelpop: hou de agenda van The Knife in de gaten, want de invloedrijkste en meest gretig gekopieerde elektronica-act van het voorbije decennium is terug. Het heugelijke nieuws zat eind april verstopt op hun website – in een bericht over de discriminatie van Romazigeuners, voor wie het weten wil – maar het stond er wel degelijk, zwart op wit: ‘The Knife is now recording a new album to be released in 2012.’ Een vreugdedansje is op z’n plaats, want de laatste worp van het Zweedse duo – het geniale Silent Shout – gaat intussen al een jaar of zes mee. Geen moment te vroeg dus voor Olof en Karin Dreijer Andersson om opnieuw de messen te wetten en daar te snijden waar het écht pijn doet: in de meest donkere krochten van de ziel.

LEONARD COHEN

Het muzikale jaar is nog een schone lei, maar je kunt ervan op aan: hypes en trends zullen weer opflakkeren en verpieteren, tot er in veel gevallen nog slechts een geinige vraag voor Blokken uit te sleuren valt. Maar misschien blijft 2012 wel gewoon in de herinnering hangen dankzij Old Ideas, de bundeling van tien nieuwe liedjes die Leonard Cohen op 31 januari aan de goegemeente offreert. Die plaat zal nog maar het twaalfde reguliere studiowerk zijn van de 77-jarige dichter, sinds hij in 1968 op zijn 34e als singer-songwriter debuteerde. De reeds vrijgegeven song Show Me The Place belooft een Cohen van het zuiverste bloed: zwevend over de territoria liefde, dood, religie, seks en spiritualiteit, met haviksogen registrerend.

GRIZZLY BEAR

Zanger Ed Droste joeg enkele weken geleden persoonlijk de kogel door de kerk via Facebook: Grizzly Bear ontwaakt uit zijn winterslaap en belooft plechtig een nieuw album, te verschijnen ‘ergens in 2012’. Helemaal muisstil was het de voorbije jaren niet rond de mannen uit Brooklyn: ze kleurden de soundtrack van het indiedrama Blue Valentine met een dozijn sfeervolle instrumentals, Droste ontpopte zich tot duetpartner van onder meer Feist en bassist Chris Taylor hield zijn soloproject CANT boven de doopvont. Voor de opvolger van het magnifieke Veckatimest uit 2009 pootte het gezelschap een mobiele studio neer in een spookdorp annex openluchtmuseum in Texas. We kijken ernaar uit als Winnie de Poeh naar een verse pot koninginnenbrij.

MARK LANEGAN BAND

Gek: zelden heeft Mark Lanegan de voorbije acht jaar de indruk gewekt zich in een Tibetaans klooster aan het publieke oog te hebben onttrokken. En toch zal het zo lang geleden zijn dat hij nog eens een soloplaat heeft uitgebracht. Wat wil je: Queens Of The Stone Age, Isobel Campbell, The Gutter Twins, Soulsavers, Bomb The Bass, Masters Of Reality, UNKLE: waar dook Lanegans grofkorrelige keelgeluid de jongste jaren níét op? Maar even komaf daarmee, want op 6 februari presenteert de Mark Lanegan Band Blues Funeral, de opvolger van Bubblegum uit 2004. Studiomedewerkers zoals Greg Dulli en Josh Homme zullen er op de Europese tournee niet bij zijn, maar wel onze eigen Aldo Struyf, van Creature With The Atom Brain.

THE AVALANCHES

De wisselbeker ‘langste schafttijd tussen twee platen’ blijft dan toch in de kast van Axl Rose staan, want alles wijst erop dat de samplegoochelaars van The Avalanches twaalf jaar na hun debuut Since I Left You van zich laten horen met een nieuw album. Voor de jongsten: The Avalanches is een Australisch zootje ongeregeld dat midden 2000 vanuit het niets op een golf van disco, hiphop en psychedelica het collectieve bewustzijn binnen kwam gesurft. Op Twitter lekten alvast enkele namen op het gastenlijstje: professionele weirdo’s als Ariel Pink, Connan Mockasin en Jennifer Herrema van Royal Trux. Werktitel: Friday Night Fever.

SHARON VAN ETTEN

Omstreeks 7 februari verschijnt Tramp, de derde plaat van zangeres en liedjesschrijfster Sharon Van Etten. Daar valt naar uit te kijken, al was het maar om de referenties: de uit New Jersey afkomstige Van Etten zong al samen met The Antlers, Bon Iver, Flaming Lips en The National. Aaron Dessner, gitarist van die laatste band, was gecharmeerd genoeg door Van Ettens indringende stem en even breedvoerige als intimistische songs om haar zijn thuisstudio ter beschikking te stellen. Dessner is dan ook te horen op Tramp, net als leden van The Walkmen, Wye Oak en Zach Condon van Beirut. Beluister nu al het voorafje Serpents en vraag je af hoe de gelijkgestemde Lana Del Rey, die haar debuut eind januari uitbrengt, dat denkt te overklassen.

LINDSTRØM

Ook in 2012 wordt een sterke kosmische discowind vanuit het hoge Noorden voorspeld, aangewakkerd door Hans-Peter Lindstrøm. De laatste keer dat de Noorse producer zijn synthesizers warmdraaide, was in het gezelschap van chanteuse Christabelle – herinner je de dansvloerhits Lovesick en Baby Can’t Stop. Op zijn tweede soloalbum Six Cups Of Rebel (6/2) neemt hij voor het eerst zelf de zanghonneurs waar. De vooruitgeschoven single De Javu bleek een lap kinetische fjordenfunk in de ban van Yello, en volgens platenfirma Smalltown Supersound mogen we verder ook invloeden verwachten van Deep Purple en Bach, inclusief kerkorgel. Dølletjes!

THE SHINS

Van Paul Simon is geweten dat hij ambitie altijd even dicht aan zijn boezem heeft gedrukt als creativiteit. Dat mag: popzangers horen niet heiliger te zijn dan de paus. So what dat ook Shinshoofdman James Mercer een heel eind van Vaticaanstad tiereliert: stuurde hij een tijd geleden niet al zijn medebandleden de laan uit, omdat men met vriendschap alleen nu eenmaal geen fantastische pop maakt? Voor de in maart te verschijnen vierde plaat Port Of Morrow verzamelde Mercer allemaal nieuwe Shins rond zich, ook al deed hij in de studio alweer het meeste werk zelf. Geen spoor van Danger Mouse, met wie Mercer een tijd sier maakte als Broken Bells, wellicht krijgt de typische intelligente janglepop van The Shins dus vrij spel.

SOKO

Eendagsvliegen zijn soms taaier dan je denkt. Wie herinnert zich bijvoorbeeld Soko nog? De lo-fi lolita die vier jaar geleden niet van de radio weg te slaan was met I’ll Kill Her, en zo menig luisteraar zelf naar de rand van een wanhoopsdaad dreef. De Française pleegde in 2009 na ocharme één ep artistieke harakiri op MySpace en zocht achtereenvolgens heil in een filmcarrière en in de armen van Alex Ebert, zanger bij Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Die liaison deed de liedjesmuze opnieuw opflakkeren: het resultaat is verzameld onder de titel I Thought I Was An Alien. Of Soko zich nog steeds bedient van Franglais met meer haar op dan Jean Pierre Van Rossem komen we vanaf 20 februari te weten.

THE XX

Verwachtingen en hoe ze torenhoog te spannen. Door op kousenvoeten een fenomenaal debuut uit te brengen bijvoorbeeld, zo één die in nagenoeg alle vier windstreken tot de beste van dat jaar (2009) wordt uitgeroepen, en ook de fameuze Mercury Prize wegkaapt van onder de neuzen van Dizzee Rascal, Mumford & Sons en Paul Weller. De Londense jonkies van The xx kregen de wereld aan hun voeten met onderkoelde soul, gekristalliseerde indiepop en geabstraheerde r&b, en gaven niemand de indruk dat die combinaties gekunsteld waren. Aan de opvolger wordt nog gewerkt, een releasedatum is er dus nog niet. Of de groep zich echt door clubmuziek laat beïnvloeden zoals ze zelf heeft aangegeven, hoor je aan de demo’s op haar blog.

JONAS BOEL; KURT BLONDEEL; (J.B.); (K.B.); (J.B.); (K.B.); (J.B.); (K.B.); (J.B.); (K.B.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content