Naar aanleiding van de twintigste verjaardag van Lost in Translation.
Lost in Translation
In het kader van Lost in Translation, dat deze maand precies twintig jaar geleden verscheen, kwam regisseur Sofia Coppola in Variety nog eens terug op een amusant gerucht: dat de film een subtiele diss was naar haar ex.
Voor wie niet mee is: Coppola was vier jaar getrouwd met Spike Jonze, de regisseur van onder meer Being John Malkovich, een huwelijk dat enkele maanden na de release van Lost in Translation op de klippen liep. Een biografisch weetje dat je met andere ogen naar een subplot uit de film doet kijken: in Lost in Translation zit Scarlett Johansson vast in een liefdeloze relatie met celebrityfotograaf John, een egoïstische, zelfingenomen blaas die enkel oog heeft voor een blonde, flirterige actrice (Anna Faris). Een blonde, flirterige actrice die bovendien vaagweg aan Cameron Diaz doet denken, de ster van Being John Malkovich, met wie Spike Jonze naar verluidt net iets te close was op de set.
Coppola ontkent de verwijzing naar Diaz, maar bevestigde in Variety wel dat Jonze niet opgezet was met de film. ‘Michel Gondry, een vriend van Spike, is me komen uitschelden op de première’, vertelde ze. ‘Maar bon, ondertussen heeft hij zich er al voor verontschuldigd. Hij wilde gewoon een goede vriend zijn voor Spike.’
Her
De kans bestaat dat u, zonder het te beseffen, ook Spike Jonzes kant van het verhaal al kent. Tien jaar na Lost in Translation regisseerde hij Her, die andere film met Scarlett Johansson over existentiële eenzaamheid. In de film speelt Joaquin Phoenix een introverte workaholic die gebukt gaat onder de nakende scheiding van zijn jeugdliefde (en verliefd wordt op een digitale AI-assistent met de stem van Johansson).
Her werd onthaald als een scifi-film over een niet zo verre toekomst waarin mensen seks willen met hun MacBook, maar was eigenlijk Jonzes verwerking van de scheiding, zoals hij zelf ook aangaf. Ging Lost in Translation over Coppola’s eenzaamheid in de relatie, dan was Her de weerslag van zijn onvermogen te communiceren en te verbinden. Zeker de laatste scène, waarin Phoenix in een brief zijn aandeel toegeeft aan Catherine (Rooney Mara) en zijn dankbaarheid betuigt, valt iets te makkelijk te lezen als een boodschap aan zijn ex-vrouw om toeval te zijn.
Niet dat Coppola die boodschap ooit gekregen heeft, overigens. ‘Veel mensen houden van Her’, vertelde ze aan Variety. ‘Maar ik heb de film nooit gezien. Ik weet niet of ik behoefte heb om mezelf gespeeld te zien worden door Rooney Mara. (lacht)’
Marriage Story
En dan is er nog een derde echtscheidingsfilm met Scarlett Johansson in een hoofdrol: Noah Baumbachs Marriage Story. Een film over het huwelijk tussen een theaterregisseur (Adam Driver) en een voormalige tienerfilmactrice (Johansson), die een zoon krijgen, samen enkele voorstellingen maken, uit elkaar groeien en uiteindelijk scheiden. Wat enige parallellen vertoont met het huwelijk tussen arthouseregisseur Noah Baumbach en voormalige tienerfilmactrice Jennifer Jason Leigh (Fast Times at Ridgemont High), die in 2005 trouwden, een zoon kregen, samenwerkten in twee films, uit elkaar groeiden en uiteindelijk in 2013 scheidden. (Baumbach is ondertussen getrouwd met Greta Gerwig.) In dat verband: de echtscheidingsadvocate die Johanssons personage onder de arm neemt, gespeeld door Laura Dern, lijkt wel héél erg op Laura Wasser, de echtscheidingsadvocate die Leigh onder de arm nam.
Baumbach ontkent de parallellen niet, maar noemt Marriage Story ‘een persoonlijke film, geen autobiografische’. Aan The New York Times vertelde hij dat hij de film op voorhand aan Leigh heeft laten zien. ‘Ze vond hem goed, net omdat het niet over ons huwelijk ging.’
(500) Days of Summer
‘Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval. Vooral met jou, Jenny Beckman. Bitch’, verschijnt er in een pancarte aan het begin van (500) Days of Summer. Dat leek een grap. Dat was het niet. Hij laat in het midden of Jenny Beckman haar echte naam was, maar scenarist Scott Neustadter maakte achteraf heel duidelijk dat Summer, Zooey Deschanels personage, gebaseerd was op de echte vrouw die hem enkele jaren eerder had gedumpt. In een opiniestuk na de release in 2009, schreef hij dat de film een rechtstreeks antwoord was op de relatiebreuk en een trouwe weergave was van zijn adoratie en haar afstandelijkheid. (Dat klinkt zieliger dan Neustadter zelf beseft.) (500) Days, een film die sowieso niet al te best oud geworden is, was wraak in de vorm van een romcom, kortom. Al slaagde Neustadter niet helemaal in zijn opzet: toen hij zijn ex het script liet lezen, had ze niet door dat het verhaal over haar ging.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
