Jonge vrouwen die zichzelf uithongeren, het is helaas niet alleen iets van onze tijd, zo blijkt ten overvloede uit The Wonder, met een schitterende Florence Pugh in een van de hoofdrollen.
Soms wordt die magerzucht zelfs verheerlijkt. In Schiedam staat een basiliek voor Liduina (1380-1433), die de laatste negentien jaar van haar leven alleen nog hosties at. In het victoriaanse tijdperk waren de zogenaamde fasting girls controversieel: jonge meisjes die zich verhongerden voor hun geloof. In die vreemde, enge geschiedenis verdiepte de Iers-Canadese schrijfster Emma Donoghue zich voor haar roman The Wonder. Samen met Sebastián Lelio, de Chileense regisseur die een Oscar won met Una mujer fantástica, en Alice Birch, de scenariste die scoorde met Lady Macbeth en meeschreef aan Succession en Normal People, zette ze haar boek om in een scenario voor een eigenaardige, onbehaaglijke film.
Een dikke tien jaar na het einde van de hongersnood halverwege de negentiende eeuw huren de notabelen van een Iers dorp de Engelse verpleegkundige Elizabeth ‘Lib’ Wright in. Ze moet de elfjarige Anna O’Donnell observeren, die al vier maanden niet meer zou hebben gegeten. Dat ‘mirakel’ lokt almaar meer gelovigen en journalisten. De verpleegkundige is vastberaden om rede en wetenschap te laten zegevieren op religieuze waanzin. Maar dat is aartsmoeilijk want iedereen gelooft oprecht in zijn of haar versie van wat er gebeurt. Lib ontwikkelt ondertussen ook een bijzondere band met de onverstoorbaar wegkwijnende Anna.
Het benauwende maar niet wanhopige psychodrama begint en eindigt met beelden van de filmset. Een gekunstelde, redelijk onbehouwen manier om de kijker erop te wijzen dat ook hij of zij maar al te graag wil geloven in de illusie. ‘We zijn niets zonder verhalen’, zegt de overbodige verteller overbodig.
Opgaan in dit ongemakkelijke verhaal dat intrigerende vragen opwerpt, kost gelukkig weinig moeite. Daar hebben Florence Pugh en haar jonge tegenspeler Kíla Lord Cassidy een groot aandeel in. Aan Pugh zal het Don’t Worry Darling-fiasco niet blijven kleven. De ook door Marvel geclaimde Britse acteert, weg van Hollywood en Harry Styles, zo empathisch en zelfverzekerd als in Lady Macbeth of Midsommar.
Toch is het vooral het cinematografische dat van The Wonder zo’n intense, zintuiglijke, onder je huid kruipende film maakt. Het opvallendst zijn de prangende muziek en geluidsband en de schilderachtige soms letterlijk adembenemende fotografie van Ari Wegner, die eerder al achter de camera stond bij The Power of the Dog. Ook hier slaagt ze erin om de gezichten, interieurs en landschappen, in casu mistig veengebied, voor zich te laten spreken en de mystiek te aarden. Jammer dus dat Netflix The Wonder – in tegenstelling tot Bardo of Pinocchio – in België geen bioscooprelease gunt.
