In Le Bleu du Caftan onderzoekt de Marokkaanse Maryam Touzani liefde en homoseksualiteit in een medina. Niet schreeuwerig, maar met de verfijning en toewijding van een kleermaker die een eeuwenoude traditie onverstoord voortzet.
De Marokkaanse regisseur Nabil Ayouch confronteert Marokko al vele jaren met gevoelige kwesties als prostitutie (Much Loved) of zelfmoordterroristen (Les chevaux de Dieu). Zijn echtgenoot Maryam Touzani is niet minder dapper. Ook zij haalt, met de steun van het festival van Cannes, taboes onderuit. Maar dan duizend-en-een keer zachter, intiemer en mooier.
In haar ingetogen maar bloedmooie langspeeldebuut Adam ontfermt een bakkerin zich stiekem over een ongehuwde zwangere jonge vrouw die vervolging vreest. Haar tweede film Le bleu du caftan is van hetzelfde laken een broek. Opnieuw verlaat de camera zelden een benepen winkel-woning in een medina. Niet dat je dat zou willen: de Belgische director of photography Virginie Surdej vindt er zo veel sobere maar schilderachtige schoonheid en capteert zowel de wonderen van het licht als de sensualiteit van eeuwenoude ambachtelijke handelingen.
Dit keer worden er geen broden gebakken, maar kaftans genaaid. In het religieuze, conservatieve Salé is de zwijgzame Halim een van de laatste ambachtslieden die nog werkt volgens de tijdrovende en toewijding vergende traditie. Twee gebeurtenissen beproeven zijn onverstoorbaarheid. Een rotziekte bedreigt Mina, de echtgenote met wie hij het heel goed kan vinden maar die hij als homoseksuele man nooit heeft begeerd. En nieuwe discipel Youssef lijkt niet alleen zijn passie voor het borduren van kaftans te delen. Ontluikende liefde brengt het zachtaardige verstandshuwelijk uit balans. Onuitgesproken gevoelens en bijna niet te onderdrukken verlangens zetten de driehoeksverhouding onder hoogspanning.
De sensualiteit zindert en de dood loert om de hoek, maar Touzani verkiest verfijning boven sensatie. Ze past voor polemiek en kiest met overtuiging voor empathie met de verdrukten. Ook zo kan de zaak vooruit geholpen worden. De drie hoofdrolspelers, de Belgische Lubna Azabal op kop, zitten op dezelfde spaarzame, ingetogen en intieme lijn. Met blikken en kleine gebaren vertellen ze wat niet wordt benoemd en verraden ze wat hun personages niet gezegd krijgen. Delicater dan een kaftan.
