Vijf jaar tussen twee platen lijkt lang, maar die van Grizzly Bear hadden dan ook het een en ander van hun lijstje te schrappen: vader worden, scheiden, leren surfen, solo op tournee gaan. Alsook: weer een band worden.
Met voorganger Shields (2012) had Grizzly Bear zich dermate suf getoerd dat de groepsleden elkaars smoel naar een land verwensten waar alleen Tom Waes nog zijn blauwe zonnebril mee naartoe neemt. Maar zoals soulzanger William Bell ooit zo touchant, want recht uit het leven zong: ‘You don’t miss your water ’till the well runs dry.‘
Zo veel blijdschap ging met de hereniging gepaard dat Grizzly Bear volledig terugplooide op de stijl die het al sinds Veckatimest (2009) comfortabel in de binnenzak had zitten. Andermaal toog het kwartet breed gesticulerend aan het werk, met kunstzinnigheid in de neusvleugels en plotse zwellingen op de stembanden, alsof er nog maar eens een snee klassieke Russische poëzie op verklanking wachtte.
Zo veel blijdschap ging met de hereniging gepaard dat Grizzly Bear volledig terugplooide op de stijl die het al sinds Veckatimest (2009) comfortabel in de binnenzak had zitten
U denkt: nu maakt hij er een karikatuur van. Zeker, Painted Ruins biedt meer consistentie dan Shields, dat net in het streven naar meer eenvoud enkele keren van de pedalen schoot. Maar u zult het met mij eens worden dat deze andermaal uitgekiende montage van – daar gaan we weer – tussen Beach Boys en operette laverende harmonieën, orkestrale ornamenten, in echo gesopte gitaren en onconventionele songstructuren veeleer verbluffing dan ontroering beoogt.
Dat mag allemaal. Het ís ook knap wat de groep doet, nog het meest wanneer zangers-gitaristen Ed Droste en Daniel Rossen hun melodieën to the point houden in plaats van ze, een en al warme lucht, de stratosfeer in te geleiden. Met name Droste blijft het liefst met beide voeten op de grond. Dat is bijvoorbeeld zo in Mourning Sound, dat met een elektronisch drumpatroon als locomotief zo je hoofd in dendert. Ook Losing All Sense blijft bij elke luisterbeurt hangen, al was het maar vanwege Drostes beleefde smeekbede: ‘Could I ask you not to cut into me?’
Maar verrassingen? Nauwelijks. Opener Wasted Acres pakt even uit met een slome hiphopbeat – Grizzly Bear aan de slow jams, moeten ze vaker proberen. Het andere zonevreemde geluid hier is de keel van bassist-producer Chris Taylor, die in Systole voor het eerst een lead vocal krijgt. Terecht, want tussen de zoemende synths, feeërieke ambiance en betokkelde folkgitaar houdt hij mooi stand.
Toch bestaat Painted Ruins – vier sterren, maar geen oogverblindende – in de eerste plaats bij gratie van de behoudsgezindheid. Grizzly Bear hangt een spiegel aan de wand en is zeer tevreden met wat het daarin ziet. Nu u nog.
Downloadtips: Mourning Sound // Losing All Sense // Systole
