Hoe blij mogen we zijn met een postume plaat van Marvin Gaye die hij in 1972 niet rondkreeg? Toch behoorlijk.
Marvin Gaye – You’re the Man
Begin jaren zeventig had Marvin Gaye zichzelf binnen Motown in een riantere positie geloodst. Tegen de geplogenheden van de hitfabriek in had hij met What’s Going On (1971), een plaat die ecologische, sociopolitieke en spirituele kwesties op tafel wierp, een dikke hit én een artistieke triomf neergezet. Grotere creatieve controle werd zijn deel.
Alleen: You’re the Man, de single die hij begin 1972 als voorgedachte bij de presidentsverkiezingen van later dat jaar uitbracht, viel een lauwe ontvangst te beurt. Gayes euforische vrijheidsgevoel verpieterde, faalangst en twijfel namen over. In een poging het momentum niet te verliezen liet hij zich de pap in de mond geven door een rist al dan niet aan Motown verbonden producers. Tot de zanger besefte dat hij met songs die het engagement van What’s Going On louter dunnetjes overschreven geen tweede meesterwerk kon assembleren. Dan maar de aandacht gericht op de soundtrack Trouble Man en een opportunistische duetplaat met die andere Motown-coryfee, Diana Ross.
Zelfs bij deze halfgeslaagde Marvin Gaye valt wel wat te winnen.
Niet dat de songs die Marvin Gaye intussen had ingeblikt dood in de wieg achterbleven. Maar hun uitstrooiing over latere compilaties kon je bezwaarlijk een reanimatie noemen. Deze wedersamenstelling van Gayes ‘verloren’ studioplaat brengt daar voor het eerst verandering in.
Zo hecht als de suite What’s Going On hangen deze zeventien nummers uiteraard niet aan elkaar. Je hoort hoe Gaye, onzeker over de richting, door het hem aangeboden (of uit zijn eigen oude doos opgeviste) materiaal waadt. Het geeft dit amalgaam van smachtende ballades, losse soulpop en soms wat banaal ingekleed humanisme een wisselvallig temperament.
Toch is You’re the Man geen sof. In het titelnummer en het op een fraai doowoparrangement getoonzette Where Are We Going? drukt Gaye teleurstellend actuele besognes uit: ‘Politics and hypocrites / Is turning us all into lunatics / Can you take the guns from our sons?’
Hedendaags producer Salaam Remi verleent enkele songs een subtiele maar krachtige percussieve impuls: de hunkerende zucht van My Last Chance, en het nauwelijks minder vurig gezongen Symphony, dat Gaye met Smokey Robinson schreef. En kerstsongs zijn dan wel een gevaarlijk artikel, maar de clichés in I Want to Come Home for Christmas belemmeren gelukkig het zicht op de hoofdzaak niet: een soldaat (waarschijnlijk Gayes broer) verlangt naar zijn familie in een oorlog (Vietnam natuurlijk) die de zijne niet is.
Kortom, zelfs bij deze halfgeslaagde Marvin Gaye valt wel wat te winnen.
Streamtips: Piece of Clay // My Last Chance // Symphony
