Verrassen zal Indiana Jones and the Dial of Destiny u niet, maar het is wel een energieke, old-school avonturenfilm met een krasse maar oud geworden Harrison Ford.
Het goede nieuws: de 42-jaar oude filmreeks met de iconische avonturier-archeoloog herpakt zich met deze vijfde episode. Maar erg moeilijk was dat niet na het ondermaatse, door Spielberg zelf geregisseerde Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008).
Uiteraard was het een pittige uitdaging om de bijna 81-jarige Harrison Ford nog te laten overkomen als de grote avonturier. Dat lukt dankzij de ultraherkenbare look van de held: geef de goed geconserveerde Ford een fedora, een leren jekker en een zweep en hij is Indiana Jones. Het lukt ook omdat hij hier opgevoerd wordt als een oud geworden, verbitterde prof (die vanzelfsprekend daarop een onverwachte kans krijgt op zich te herpakken). En Indy’s digitale verjongenskuur in de ouverture is eveneens geslaagd.
In een Amerika dat de maanlanding viert, roept Indy’s metekind Helena (Phoebe Waller-Bridge) de hulp van de oude avonturier in bij de zoektocht naar het Antikythera-mechanisme van Archimedes, dat beschouwd wordt als de oudste bekende analoge computer. Maar ook topwetenschapper en oud-nazi Jürgen Voller (Mads Mikkelsen) wil die Antikythera en binnen de kortste keren zit het spel op de wagen.
Het aantal rustmomenten moet in seconden worden uitgedrukt. Te paard in de New Yorkse metro of met de tuktuk in Tanger: de ene achtervolging volgt de andere op. Te land, ter zee en in de lucht moeten nazi’s en giftige ongedierte afgeschud en raadsels opgelost te worden. Spielberg-vervanger James Mangold ensceneert de actie met het vakmanschap dat hij eerder etaleerde in Walk the Line, The Wolverine en Logan. Wel speelt hij op veilig: hij herneemt de grote hits zonder verwoed op zoek te gaan naar nieuwe en doet een aanvaardbare poging om niet in nostalgie te zwelgen. En Phoebe Waller-Bridge (Fleabag) toont dat ze over het charisma en de humor beschikt om Indiana Jones eventueel op te volgen maar schikt zich voorlopig in de rol van jeugdige, onbetrouwbare sidekick.
Mag je van Indy’s wellicht laatste dans iets ander verwachten dan fun? Iets anders dan nog maar een keer op de overbekende tonen van John Williams de nazi’s te slim af te zijn? Tijdens de emotionele epiloog na de zotte, bekritiseerde climax besef je: je kon en kan soms foeteren op Indy maar hij heeft je verdomd veel pret bezorgd.
