David Bowie – The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars

David Bowie’s ‘Ziggy Stardust’ blijft een van de grootste classics uit de moderne muziekgeschiedenis.

WAT?

Zijn output van de laatste twintig jaar lijkt meer het werk van een gewoontedier, maar in de muzikale fauna van de seventies was David Bowie nog een bont geschakeerde kameleon: hij verschoot alleszins even snel van kleur als Jos Ghysen die keer dat hij van de nachtzuster mocht opblijven voor Reyers Laat. Na ‘Space Oddity’, ‘The Man Who Sold The World’ en ‘Hunky Dory’ was het in 1972 wéér van dattum: Bowie kroop in de glibberige huid van Ziggy Stardust, een androgyne alien met een boodschap voor de mensheid, en in die hoedanigheid speelde hij – jamming good – een even curieuze als lumineuze conceptplaat bij elkaar. Curieus, omdat behalve in theatrale passages als ‘Five Years’ en ‘Lady Stardust’ het alienverhaal niet veel meer dan een kapstok is. Lumineus omdat de plaat wel klínkt als muziek uit een galaxy far far away. En dat is vooral de verdienste van gitarist Mick Ronson, die Ziggy Stardust met z’n vette grooves en riffs midden in de glamrockrage mikte.

GEPREZEN OF VERGUISD?

Publieke en journalistieke appreciatie liepen behoorlijk uiteen. De huisrecensent van Rolling Stone prees de ‘flamboyance’ en ‘outrageousness’ van de plaat, omschreef Bowie’s stem als ‘a delight’, noemde ‘Suffragette City’ ‘a relentless, spirited Velvet Underground-styled rush of chomping guitars’ en besloot met de licht overtrokken conclusie: ‘I’d give it at least 99.’ Het publiek toonde zich een iets koelere minnaar: in de Britse albumcharts kwam Ziggy Stardust niet verder dan een bescheiden vijfde plaats, in de States haalde hij zelfs de Top 70 niet.

EN VANDAAG?

Rolling Stone, maar ook Q Magazine en zelfs het immer gereserveerde Time nemen Ziggy Stardust nog altijd op in hun lijst klassiekers, en ook het publiek is bijgedraaid. Van ‘Starman’ over ‘Suffragette City tot Rock ‘n’ Roll Suicide’: het zijn allemaal classics geworden. Wel jammer dat op de nieuwe 40th Anniversary Edition geen plaats is voor de nochtans vermeldenswaardige B-kantjes van de singles – waaronder een cover van Brels Amsterdam.

CUI BONO?

Samen met Marc Bolan van T.Rex gaf Bowie vele tientallen glamrockbands te eten. Maar later laafden ook The Van Jets zich aan Ziggy Stardust en luisterde ene Bent Van Looy nauwgezet naar Bowie’s stemkleur en frasering. Wham Bam Thank You Ma’am!

Vincent Byloo