Recensie ‘The Canyons’

Paul Schrader loert grijnslachend in de coulissen van de Amerikaanse Droom met de trashy satire The Canyons.

Een goedkope high definition-look, een goedkope synthsoundtrack, een goedkoop verhaaltje over overspel, jaloezie en machtsmisbruik, plus goedkope acteurs met voorop ongeleid projectiel Lindsay Lohan en pornohengst(je) James Deen.

Nee, je kunt niet beweren dat Paul Schraders gecrowdfunde B-thriller op het eerste, narratieve niveau veel klasse en allure uitstraalt, maar dat is natuurlijk net de sarcastische pointe van de New Hollywoodveteraan achter American Gigolo, Hardcore, Auto-Focus en andere zondige, kinky fabels.

Terwijl Schrader opent met beelden van vervallen bioscopen in de droomfabriek die Hollywood heet, draait alles om de seksuele avontuurtjes van would be actrice Tara (Lohan) en vastgoedsnob Christian (Deen), die er beiden op los swingen tot ze hun achterdocht niet langer onder controle hebben en Eros en Thanatos zich aan een gevaarlijke tango wagen.

Met zijn sleazy premisse, sleazy sekscapades, auto-ironiserende toontje, Los Angelino decors en klinisch kille designerlook doet The Canyons denken aan een lowbudgetversie van Basic Instinct, al mist Schrader – die altijd al meer een ideeënfilmer dan een bevlogen stylist is geweest – wel de schwung van Paul Verhoeven, om nog maar te zwijgen van diens budget.

Knullige, vaak hilarisch slechte C-cinema én subtiele, thrashy popart in één, met de groeten van Generation X-boegbeeld Bret Easton Ellis die tekende voor het (zelf)bewust generische scenario.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content