Inside Out: Geestige, aandoenlijke én originele animatiefilm

Hoe een elfjarig meisje zich voelt? Ontdek het in Inside Out, een heerlijk inventieve animatiefilm waarmee Pixar weer piekt als vanouds.

Leverde Pixar de voorbije jaren vaak niet meer dan degelijk bandwerk af – herinner u Monsters University (2012), Brave (2011) of het ronduit ondermaatse Cars 2 (2010) – dan komen de digitale pixelprofeten uit Emeryville, Californië eindelijk nog eens aanzetten met een animatiefilm die sprankelt van de originaliteit, waar geen karrevracht merchandising aan te pas komt, en waar tenminste ook geen nummer achter staat.

Pete Docter, die eerder het verhaal van Toy Story en Wall-E bedacht, en als regisseur met het excentrieke avonturensprookje Up voor een de pieken uit de Pixar-cataloog tekende, pakt samen met co-regisseur Ronnie del Carmen ook nu uit met een op papier behoorlijk maf en van de pot gerukt concept, maar omgezet in bits en bytes blijkt het wonderbaarlijk goed te werken.

In Inside Out, de vijftiende langspeler van de Pixar Animation Studios, duikt hij in het brein van een elfjarig meisje dat zopas met haar ouders naar San Francisco is verhuisd, om vervolgens haar vijf basisemoties – Joy, Fear, Anger, Sadness en Disgust – tot hoofdpersonages te promoveren. Vanuit de controlekamer in haar hoofd trachten die de herinneringen en de gevoelens van het meisje te sturen en te beheren, maar dat is allesbehalve vanzelfsprekend nu zij in een heel andere stad en op een heel andere school is beland.

Meer dan een paar minuten heeft Docter niet nodig om het vrij ingewikkelde concept op een aanschouwelijke manier tot leven te wekken. En ook de wijze waarop hij gezwind zapt tussen de echte wereld van het innerlijk confuse meisje en de imaginaire wereld in haar bovenkamer, is een schoolvoorbeeld van inventieve storytelling. Bovendien weet hij anderhalf uur lang perfect de balans te houden tussen humor en tragiek, tussen kleurrijke kolder en levendig kindersentiment, en op de juiste momenten de juiste emoties te bespelen. En dat in een film die misschien wat te verbaal is voor de allerkleinsten maar die het angstige, woedende, gedegouteerde, trieste maar toch vooral gelukkige kind in elke (jong)volwassene tevoorschijn weet te halen.

Dat het productiedesign met zijn felle snoepkleurtjes, doorwrochte fantasywerelden en karikaturale emoticons wat kitscheriger oogt dan die van pakweg Up, Wall-E of Toy Story, is in dit geval dan ook slechts detailkritiek. Want veel animatiefilms die zo geestig, aandoenlijk en origineel zijn, zult u dit jaar heus niet te zien krijgen. Go see the Docter!