‘How to Have Sex’: alvast niet zoals in Molly Manning Walkers debuutfilm

Het voelt als de Aftersun-versie van Spring Breakers. Het voelt ook heel ongemakkelijk. How to Have Sex is een film die volgens regisseuse Molly Manning Walker helaas broodnodig is.

‘The best holiday ever’, dat moest de vakantie in Malia op het Griekse Kreta worden voor Tara, Em en Skye, drie zestienjarige tieners uit Londen. En dat betekent: dansen, drinken, kotsen, lachen en weer doorgaan. Tara wordt tussen de cocktails en de beats door herhaaldelijk onder druk gezet om ‘eindelijk’ haar maagdelijkheid te verliezen. En dat loopt grondig fout.

‘Een ja is geen vrijgeleide’, zegt Molly Manning Walker, die op het filmfestival van Cannes terecht de Un Certain Regard-competitie won met haar regiedebuut How to Have Sex. ‘We zien dat te zwart-wit. Toestemming gaat voor mij over twéé mensen die van elkaar en van seks genieten in plaats van maar één. Als iemand ja zegt maar zichtbaar niet op haar gemak is, is er geen sprake van toestemming. Laat de discussie niet gaan over wat hij of zij nu precies heeft gezegd. Maak het een regel dat je er allebei van moet genieten. We moeten leren dat je je op elkaar moet afstemmen. Helaas zit het zo ingebakken in onze samenleving dat het genot van de man eerst komt.’

Ik ben zelf op mijn zestiende ook aangerand tijdens het uitgaan. Telkens als ik dat ter sprake breng, weet niemand nog wat te zeggen. Daarover wil ik het hebben.

Walker vat de roes en de kater van zwembad tot bar, van strand tot club met filmische poëzie. In het Verenigd Koninkrijk wordt haar hoofdrolspeelster Mia McKenna-Bruce hemel in geprezen. De clubscènes zijn zo overtuigend dat je haast vergeet dat ze geënsceneerd zijn. Niet zo vreemd dat How to Have Sex vergeleken wordt met Spring Breakers van Harmony Korine, maar dat vind Walker maar niks. ‘Spring Breakers heeft een erg mannelijk perspectief. Mijn referentie was American Honey van Andrea Arnold. Zij weet de wilde energie van de jongeren geweldig goed te capteren. Maar mijn grootste referentiepunt is de realiteit.’

Als tiener en prille twintiger leefde Walker zich zelf verschillende keren uit in beruchte feestoorden als Ayia Napa, Magaluf en Ibiza. ‘Ik bewaar daar de beste herinneringen aan maar ik heb daar ook veel lelijke en slechte dingen gezien.’

Aanvankelijk zou ze in Magaluf draaien ‘maar daar wilden ze me niet’. Het vakantieresort wordt liever niet geassocieerd met zwembadfeestjes waar jonge meisjes worden opgejut om jongens bij wijze van spel publiekelijk te pijpen, een tafereel waar Walker in haar jonge jaren getuige van is geweest en dat nu ook in haar film voorkomt.

‘Ik ben zelf op mijn zestiende ook aangerand tijdens het uitgaan. Telkens als ik dat ter sprake breng, lijkt het alsof alle zuurstof uit de ruimte wordt gezogen. Niemand weet nog wat te zeggen. Ik wil het hebben over waarom we daar niet over praten. Op de set bleek élke vrouw al eens een vorm van aanranding of een zeer ongemakkelijke situatie te hebben meegemaakt. Als er zo veel mensen met een sinistere ervaring zitten, moet je er openlijk over praten.’

Voor ze haar film draaide, had Walker in workshops bij jongens van negentien à twintig en meisjes van zestien, zeventien jaar gepeild naar hoe ze dachten over muziek, kledij, relaties, seks en toestemming. Ze legde hen ook de problematische situaties uit haar scenario voor. ‘Niemand herkende die als aanranding. De jongens merkten op dat Tara de nacht daarvoor al met die jongen had geslapen. Alsof daarna alles mag. Of ze benadrukten dat ze niet uit bed was gestapt of niet neen heeft gezegd. Sommige meisjes vonden dat ze zich maar deftiger had moeten kleden of niet dronken had mogen worden. Mijn hart brak toen ik dat hoorde. Die workshops hebben heel duidelijk gemaakt hoe beroerd onze kennis over toestemming is. Seksuele opvoeding moet hoogdringend véél beter.’

Stiekem had Walker gehoopt dat er vooruitgang was geboekt sinds zij twaalf jaar geleden als tiener Magaluf op stelten zette. ‘Er zijn sindsdien enkele zeer relevante series uitgekomen, zoals Sex Education en I May Destroy You. Het leek alsof toestemming een bekender begrip was geworden. Maar er is helemaal niets veranderd. Ik heb drie weken geresearcht op Kreta. Het was als teruggaan in de tijd. Als je de smartphones wegdenkt, is er helemaal niets veranderd. Zelfs de muziek niet. Feesten is ontzettend leuk. Daar komt heel veel liefde, vreugde en genot bij kijken. Net daarom is het zo belangrijk dat de feestlocaties géén bad spaces worden.’

Ze wil nu met How to Have Sex door het Verenigd Koninkrijk reizen en dat mag een seksuele-opvoedingstour heten. ‘Ik vind educatie geen lelijk woord. De beste films zijn degene die je doen nadenken over je leven en over wat anders moet.’