Kieswijzer voor Film Fest Gent 2025: 14 tips van de redactie

Van woensdag 8 tot zondag 19.10 worden er meer dan 100 films vertoond op de 52e editie van Film Fest Gent. Knack Focus selecteert er 14 waarvan u geen spijt zult krijgen.

Father Mother Sister Brother

Zes jaar na zijn zombie-uitstap The Dead Don’t Die keert Jim Jarmusch terug met een bedrieglijk simpele film. Father Mother Sister Brother is een triptiek van mommy en daddy issues, met onder meer Adam Driver, Vicky Krieps en Cate Blanchett als gekwetste kinderen en Charlotte Rampling en Tom Waits als imperfecte ouders. Elk luik is een ongemakkelijk familiebezoek. Telkens lijkt niemand elkaar echt te kennen. Telkens zijn hun conversaties gevuld met stiltes en smalltalk over water. Jarmusch verraste in Venetië met deze bitterzoete film, die bekroond werd met de Gouden Leeuw en u prompt een bezoekje aan uw moeder doet brengen.

Nuestra tierra

Lucrecia Martel, die zich met La ciénaga en Zama tot de spannendste Latijns-Amerikaanse filmmakers mag rekenen, debuteert als documentairemaker met Nuestra tierra. Daarin reconstrueert Martel de moord op Javier Chocobar, de leider van de inheemse Chuschagasta, in 2009. Al snel blijkt uit camerabeelden dat de daders drie mannen waren van het mijnbouwbedrijf dat hun landgebied wilde claimen, maar het zou nog negen jaar duren vooraleer er een, zichtbaar oneerlijk, proces komt. Martel maakte er met dronecamera’s, telefoonopnames en materiaal van de rechtszaak niet enkel een ijzingwekkende truecrimedocu van, maar tegelijk een bikkelharde aanklacht tegen vier eeuwen koloniale onderdrukking.

The Voice of Hind Rajab

Nu al de meest urgente film van het festival. In Venetië ontving hij een record brekende staande ovatie van 23 minuten. Er wordt verwacht dat ook in Gent de film zijn doel niet zal missen. De Tunesische regisseur Kaouther Ben Hania vertelt het waargebeurde verhaal van Hind Rajab, een vijfjarige Palestijnse peuter die in januari 2024  doodgeschoten werd door Israëlische troepen. Voor haar dood zat ze vast in de auto waarmee ze Gaza-stad trachtte te ontvluchten op bevel van het leger. Ze hing gewond, en omringd door de lijken van haar ooms en neven, urenlang aan de lijn met hulpverleners van de Rode Halve Maan, die haar nooit zouden bereiken. Een huiveringwekkende reconstructie waar u niet van kunt wegkijken.

After the Hunt

Geen Timothée Chalamet die vieze dingen doet met een perzik, geen hallucinerende Daniel Craig die één wordt met Drew Starkey, noch een tennissende Zendaya in een triootje. Luca Guadagnino’s recentste film seksloos noemen is veel gezegd, maar erotisch is zijn psychologische thriller voor een keer niet. Julia Roberts speelt filosofieprofessor Alma. Zij staat voor een dilemma wanneer haar favoriete doctoraatsstudent Maggie (Ayo Edebiri) een collega en dichte vriend (Andrew Garfield) beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag. Bovendien kampt Alma zelf met een geheim. After the Hunt is Guadagnino’s poging om iets toe te voegen aan het MeToodebat, maar dan op een pulserende score van Trent Reznor en Atticus Ross.

The Chronology of Water

Ze vergeleek haar film zelf met het vrouwelijke orgasme, sleurde er acht jaar lang aan, verloor meermaals financiering en werkte hem naar eigen zeggen pas vijf minuten vóór hij in première ging op het filmfestival van Cannes af. Het hoeft niet te verbazen dat Kristen Stewart haar debuutfilm ‘a son of a bitch’ noemde. Maar het loonde: de eerste recensies loofden de eigenzinnige verfilming van Lidia Yuknavitch’s memoir, een olympische zwemster (uitstekend neergezet door Imogen Poots) die zichzelf heruitvond na een traumatische jeugd. Stewart filmde grafische fragmenten van pijn, seks, drugs en misbruik op 16 mm en verknipte ze tot een hypnotiserende collage die, aldus Stewart, eindigt in een climax.

Dracula + Kontinental ’25

Robert Eggers met Nosferatu. Ryan Coogler met Sinners. Luc Besson met Dracula. Afgelopen jaar probeerden ze allen vampiers tot leven te wekken. Niemand deed dat met zoveel dichterlijke vrijheid als Radu Jude, de Roemeense beeldenstormer die met Bad Luck Banging or Loony Porn eerder al essayistische satire kruiste met dildo’s. Meer van dat in Dracula, dat draait rond een regisseur die AI inzet voor zijn nieuwe vampierenfilm. Alleen: de ‘Dr. Al Judex’-bot die ingeschakeld wordt, stuurt de film een groteske richting uit, met krankzinnige uitstapjes naar zowel Friedrich Wilhelm Murnau als Donald Trump. Jude is zelf aanwezig in Gent om uitleg te voorzien en om ook een tweede film, het gitzwarte Kontintental ’25, voor te stellen, die hij op tien dagen draaide met een iPhone.

Die, My Love

‘Je voelt je als een alien’, zei Jennifer Lawrence op Cannes over haar prille moederschap. En dus dat haar rol in Die, My Love niet geheel onherkenbaar was voor haar, ook al kruipt haar personage dierlijk op handen en voeten door het gras, en stapt ze dreigend met een mes naar haar baby’tje toe. Regisseur Lynne Ramsay buigt zich na We Need to Talk About Kevin opnieuw over de destructieve kant van het moederschap. Maar ook al lijkt het een film over een postnatale depressie die ontaardt in totale waanzin, Ramsay zweert dat dit vooral een film is over hoe relaties sterven in de nasleep van nieuw leven. Robert Pattinson doet dienst als onbeholpen vader die met lede ogen toekijkt.

The Mastermind

Als Kelly Reichardt een heistfilm aankondigt, weet u dat ze u een halve leugen verkoopt. Met ingetogen, poëtische films als Certain Women en First Cow gaf ze een nieuwe beeldtaal aan Amerikaans sociaal realisme. Dit keer stript ze het heist-genre van flitsende montages om plaats te maken voor een bijna komisch, jazzy portret van de VS van de jaren 70, tegen de achtergrond van de Vietnamoorlog. Dat doet ze door de ogen van een onweerstaanbaar sjofele Josh O’Connor. Hij speelt het niet zo adequate meesterbrein uit de titel: een vader in geldnood die zich aan een paar klungelige kunstroven waagt en daarbij zijn vrouw Terri (Alana Haim) en twee zonen in de vernieling helpt.

Bugonia

Allicht Yorgos Lanthimos’ meest bijdetijdse film tot nu toe, ook al is het in essentie een herwerking van de twintig jaar oude Koreaanse kidnappingsthriller Save the Green Planet! Niet alleen omdat de Griekse surrealist zich in tegenstelling met zijn Oscarwinnaars The Favourite en Poor Things in het hier en nu parkeert, maar vooral omdat hij Emma Stone en Jesse Plemons laat meedraaien in een geschifte complotsatire. Zij is een sadistische (en bij momenten kale) big-pharma-ceo, hij een ontspoorde imker met dooie bijen die in haar een kwaadaardige alien ziet. Deels kill-the-rich, deels bloedbad, maar vooral heel erg Lanthimos. Kleine waarschuwing: Green Days Basket Case zal nooit nog hetzelfde klinken.

Nouvelle Vague + Blue Moon

Terwijl Richard Linklater achter de schermen naarstig doorwerkt aan zijn Boyhood-achtige twintigjarenproject Merrily We Roll Along, maakt hij ruimte vrij in zijn agenda om twee films te draaien. Maar ook niet té veel tijd: Blue Moon blikte hij op vijftien dagen in en draait rond de gekwelde librettist Lorenz Hart, gespeeld door een zingende, vreemd kalende en naar een Oscar knipogende Ethan Hawke, in goed gezelschap van Margaret Qualley en Andrew Scott. De tweede, Nouvelle Vague, is een charmante liefdesbrief aan iconoclast Jean-Luc Godard zoals alleen Linklater die kan schrijven. Voor cinefielen, melancholici en liefhebbers van doorleefde dialogen. Geldt voor beide.

Barrio triste

Barrio triste draait rond vier tieners in de jaren 90 die een camera stelen en hun leven in de buitenwijken van Medellín op beeld vastleggen. Tot zover het plot, want de film is een project van Edglrd, het productiehuis van Harmony Korine, de provocatieve filmmaker achter Gummo en Spring Breakers. De eerste films die Edglrd uitbracht, Aggro Dr1ft en Baby Invasion, waren dolgedraaide anti-films van Korine zelf. Dit keer mag Stillz, de Colombiaans-Amerikaanse muziekvideoregisseur die eerder samenwerkte met Bad Bunny, de grenzen van de cinema aftasten met een grauw, agressief beeldexperiment. Arca, die de soundtrack voorziet, suist u in een trance.

Peter Hujar’s Day

U kent Peter Hujar misschien als de fotograaf die in de jaren 70 en 80 in de kringen van Andy Warhol en Robert Mapplethorpe vertoefde, als gay stijlicoon of als de artiest achter de coverfoto van Hanya Yanagiharas ultieme tearjerker A Little Life (vertaald als Een klein leven). In 1974 sprak hij één dag lang met auteur en vriendin Linda Rosenkrantz, waarin hij uitsluitend vertelde over wat hij de dag voordien had uitgestoken. Peter Hujar’s Day is zowel de adaptatie van de transcriptie van dat gesprek als een gelaagde en gedurfde biopic van een intelligente, kettingrokende, flamboyante artiest die verrassend hard op de immer knuffelbare Ben Whishaw lijkt.