Met zijn eerste Amerikaanse film is Felix van Groeningen aan de grijparmen van Hollywood ontsnapt. ‘Beautiful Boy’ is een typische Van Groeningen-film geworden, met doorleefde performances van Steve Carell en Timothée Chalamet. Schoon, Felix. Zeer schoon.
Een verslaving naar het witte doek vertalen is geen sinecure. Vaak leiden de fysieke en mentale worstelingen tot grauwe, donkere films met weinig opflakkeringen van hoop. In Beautiful Boy, zijn eerste Hollywoodfilm, heeft Felix van Groeningen wél een manier gevonden om het artistieke en esthetische in soms zonovergoten beelden mee naar het voorplan te smokkelen. De gravitas zit ‘m in het verhaal, de meeslepende vader-zoonrelatie en het herhaaldelijk ‘vallen en weer opstaan’ van een jongen die worstelt met zichzelf.
Van Groeningen en zijn scenarist Luke Davies – die u al deed huilen met Lion – gingen aan de slag met de boeken van David en Nic Sheff, een vader en zijn zoon die allebei beschrijven hoe die laatste verslaafd raakt aan crystal meth, de dodelijkste drug er bestaat.
Het lijdt geen grammetje twijfel dat Chalamet na zijn rol in u003cemu003eCall Me By Your Nameu003c/emu003e en nu in u003cemu003eBeautiful Boyu003c/emu003e op weg is naar het sterrendom.
Zijn vader probeert hem letterlijk van het eerste shot te begrijpen, te helpen en een plaats van comfort te bieden. De vraag die David (Steve Carrell) in die eerste sequentie aan de dokter stelt, spreekt boekdelen: ‘Wat is dit met mijn zoon aan het doen en wat kan ik doen om hem te helpen?’ De onophoudelijke ondersteuning van David voor zijn zoon Nic (hartendief Timothée Chalamet) is het menselijke hart van de film en roept herinneringen op aan de begripvolle vaderfiguur in Lukas Dhonts Girl.
Tegen veel verwachtingen in – geef toe, u was ook bang en nieuwsgierig – is Van Groeningen erin geslaagd om te ontsnappen aan de grijparmen van die monstrueuze Amerikaanse producers en studio’s die meer dan eens sentimentaliteit boven emotie plaatsen. Hoewel Beautiful Boy de stempel van ‘Amerikaanse film’ draagt, herkent de geïnformeerde kijker moeiteloos enkele Van Groeningen-toetsen. Het scenario dat moeiteloos van tijd verspringt, zoals in The Broken Circle Breakdown, de rauwe en grimmige sfeer die vloeit naar een bijna dromerige beeldvoering – herinnert zich u nog Dagen Zonder Lief – en de gevoelige contrasten tussen verschillende personages: de Vlaming bewijst dat hij zijn mannetje kan staan in de geoliede productiemachine. Al helpt het dat hij het scenario mee ontwikkelde, iets wat niet alledaags is voor een in de VS nog relatief onbekende cineast.
Het slechte nieuws is dat we Van Groeningen wellicht voor minstens een paar films kwijt zijn aan Hollywood.
Net als Nics afkickproces, heeft Beautiful Boy zijn ups en downs. Niet alle montages in de gebroken flashbackstructuur werken en de op zichzelf staande muziek (van onder meer Nirvana en Neil Young) overheerst af en toe het beeld. Het is echter de tandem Chalamet-Carell die keer op keer – en dan vooral in hun confrontaties – ons terug in de film meesleuren.
Het lijdt geen grammetje twijfel dat Chalamet na zijn rol in Call Me By Your Name en nu in Beautiful Boy op weg is naar het sterrendom. Hij heeft de gave om een breed gamma aan emoties in elke vezel van zijn lichaam (en haar!) te veruiterlijken. Het is de perfecte combinatie tussen gratie om jaloers op te zijn en meelijwekkende tristesse. Carell, getransformeerd van een geweldige comedyacteur naar een bijna nog genialere karakterkop die zich elk personage eigen maakt, is een godsgeschenk voor een regisseur als Van Groeningen. Zijn camera kan rustig op Carells blik rusten. Hij is in goede handen.
Vlaamse regisseurs en Hollywood, het is niet altijd een succesverhaal geweest. Voor iedere The Drop (Michaël Roskam) is er wel een zieltogende The Loft (Erik Van Looy). Het goede nieuws is dat Beautiful Boy voor het overgrote deel feel-bad-cinema op z’n best is. Het slechte nieuws is dat we Van Groeningen wellicht voor minstens een paar films kwijt zijn aan Hollywood.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier