Anora is de grote winnaar van de avond met vijf Oscars, terwijl Emilia Pérez slechts twee van zijn dertien nominaties kon verzilveren. Dave Mestdach, chef film van Knack Focus, geeft zijn ongezouten mening over de 97e Oscaruitreiking. ‘Grow the fuck up, Timothée Chalamet.’
‘Om de chaos tegen te gaan, heb je een zekere continuïteit nodig in het leven. Volgens mij is dat de onuitgesproken dertiende regel van Jordan Petersons 12 Rules for Life: nooit naar de Oscars kijken.’ Zoals steeds heeft Dave Mestdach, onze chef film, geen slaap gelaten om de Oscarceremonie live te volgen.
Het was nochtans een relatief spannend jaar. Vorig jaar haalde hij vijf op vijf met zijn pronostiek, deze keer voorspelde hij slechts in drie van de vijf hoofdcategorieën wie er met een beeldje naar huis zou gaan. Iets wat enkel in een ‘heel slecht jaar’ gebeurt, zoals hij vorig jaar in zijn reactie liet optekenen. ‘Als visionair is dat inderdaad slecht. Maar voor cinema niet noodzakelijk. Dit jaar waren de Oscars zo onvoorspelbaar als de federale regeringsvorming. Het awardseizoen bleef maar aanslepen, met een hoop onverwachte wendingen. Dan heb ik het vooral over de controverse rond Emilia Pérez en de schofferende tweets van hoofdrolspeelster Karla Sofía Gascón die naar boven kwamen. Daarnaast begint het profiel van de typische Oscarfilm te vervagen. Vroeger was er een vaste formule: maak een film over een historisch onderwerp met als hoofdrolspeler een Britse veertigplusser met een accent en een neusprothese, en je maakte al heel wat kans. Daar is de Academy van af aan het stappen, en dan krijg je rare winnaars als Anora.’
Met vijf Oscars is Anora van Sean Baker inderdaad de grote winnaar van de avond. Jij vindt het een rare keuze?
Dave Mestdach: Absoluut, in de zin dat het een heel kleine, marginale film is. Oké, Anora had al de Gouden Palm gewonnen. Maar Frankrijk en Amerika liggen zo ver uit elkaar. In de VS zouden ze Frankrijk niet eens als 51e staat willen overnemen als het hen aangeboden werd. Om maar te zeggen: het is heel zeldzaam dat Cannes en Hollywood zodanig overeenkomen. Daarnaast is Anora vooral een film die goed ligt bij de critici, terwijl het grote publiek die film amper gezien heeft. Blijkbaar is dat geen vereiste meer.
Persoonlijk dacht ik dat The Brutalist, een film waar alle critici lovend over waren, ook kans maakte om de grote winnaar te worden.
Mestdach: Zowel Anora als The Brutalist zijn geen typische Oscarfilms. Die laatste duurt langer dan drie uur, inclusief muzikale intermissie. Daarnaast is het een serieus drama met een zelfbewuste metalaag die veel mensen pretentieus zullen vinden. Er zit een intellectuele laag in, waardoor het niet aan het archetype van de Oscarfilm voldoet. Laten we zeggen dat het geen Schindler’s List of The Pianist is, om de brug met Adrien Brody te maken. Van Anora, een film over een stripper, dacht ik dat het onderwerp te gevoelig zou liggen. Maar dat is een komedie, en dus een makkelijkere hap. Bovendien heeft die film ook iets Russischgezinds, en daar zijn ze sinds kort verzot op in Amerika.
Over Adrien Brody: hij wint zoals verwacht wel de Oscar voor beste acteur. Tevreden over?
Mestdach: Eerlijk gezegd kan het mij werkelijk niets schelen. Maar laten we zeggen dat ik het Brody meer gun dan Timothée Chalamet voor zijn vertolking als Bob Dylan in A Complete Unknown. Die laatste dreigt in het luchtledige te raken, gezien zijn gedrag de laatste jaren. Ik heb het even gegoogeld: die jongen is 29. Op die leeftijd was James Dean al vier jaar overleden en had Paul Newman drie kinderen. Chalamet staat daarentegen in een marcelleke op de rode loper van Berlijn. Wanneer ik zo’n gedrag zie, denk ik: grow the fuck up. Al gaat het daar natuurlijk niet over, maar wel over de film.
En als biopic van een legendarische figuur voldeed A Complete Unknown wél aan het archetype van de Oscarfilm. Toch verzilvert hij geen enkele van zijn acht nominaties.
Mestdach: In zekere zin was dat inderdaad verrassend. Chalamet had de plasticineneus en acteerde met een accent in een historische film. Hij is enkel niet Brits. A Complete Unknown was op zich ook een vakkundig gemaakte film. Maar de recensies waren te uiteenlopend om echt in de prijzen te vallen.
Ook Conclave, die slechts één van zijn acht nominaties binnenhaalt, presteert ondermaats.
Mestdach: Ik denk dat Conclave nooit een echte frontrunner is geweest. Een film over het katholieke geloof tijdens een pausverkiezing, in feite Succession in kardinaalstoga, is te Europees om te scoren op de Oscars. Sinds de jaren 70 hebben ze een goeie PR-manager nodig in het Vaticaan.
Wie ook met lege handen naar huis gaat is Johan Grimonprez, onze Belgische regisseur, met Soundtrack to a Coup d’État.
Mestdach: Geen verrassing. De winnaar, No Other Land, had de tijdsgeest te hard mee om te verliezen. Met zijn boodschap over Arabieren en Joden die samenwerken, was hij dit jaar onklopbaar. En het was ook gewoon een goede documentaire, dus daar valt niets op af te dingen. Grimonprez mag al bij zijn dat hij deze ervaring heeft meegemaakt en dat hij in het Hollywoodcircus is terechtgekomen, waar evenveel intriges te beleven vallen als in koloniaal Congo.
Een categorie waarin je voorspelling niet bleek te kloppen: het was niet Demi Moore voor The Substance, maar wel Mikey Madison die voor Anora tot beste actrice gekroond werd.
Mestdach: Blijkbaar was The Substance toch te goor en te excessief om de prijs te winnen, ook al won Demi Moore er wel een Golden Globe voor. Toch vond ik dit resultaat verrassend, want ik denk dat Mikey Madison niet eens tweede was in de race. Mochten de Oscars twee maanden geleden uitgereikt zijn, dan had Karla Sofía Gascón waarschijnlijk gewonnen. Door de controverse rond haar tweets had ze echter geen schijn van kans meer. Compleet belachelijk, want de Oscars horen over artistieke prestaties te gaan en niet over morele zuiverheid.
Los van de controverses, had je Gascón een terechte winnares gevonden?
Mestdach: Persoonlijk had ik toch voor Demi Moore gekozen. Het is een mooi comebackverhaal: de koningin van de box office in de jaren 90 die artistiek nooit au sérieux werd genomen, die nu op een leeftijd waarop je – zeker als vrouw – meestal afgedankt wordt, weer in de spotlights komt.
Ook je voorspelling voor beste internationale film klopte niet. Het werd I’m Still Here en niet Emilia Pérez, die uiteindelijk maar twee van zijn dertien nominaties verzilverde.
Mestdach: Ik dacht dat ze Emilia Pérez in deze categorie naar voor zouden schuiven als een vorm van Wiedergutmachung. ‘Zie je wel dat we niet bevooroordeeld zijn, we laten deze film winnen in een categorie die er voor de meeste Hollywoodstemmers niet toe doet.’ Dat gezegd zijnde, I’m Still Here was sowieso de grootste concurrent. Die film van Walter Salles is wel typisch Hollywood: een historisch, politiek getint onderwerp en een verhaal dat zich aan de goede kant van de geschiedenis bevindt. I’m Still Here is toegankelijk op een erg klassieke manier, met mooie plaatjes en sentimentele momenten. Met andere worden: perfect voor de Oscars.
‘Ik ben blij dat we er weer 364 dagen van gespaard zullen blijven.’
Uit je antwoord leid ik af dat je zelf geen grote fan bent van I’m Still Here.
Mestdach: Salles is een goede filmmaker, maar hij maakt zich altijd schuldig aan mooifilmerij waardoor hij nooit diep snijdt. Zijn werk is te braaf en formulair, wat mij tegenhoudt om erdoor geraakt te worden. Ondanks de lelijke onderwerpen die hij aansnijdt, kan je bij Salles nooit het zweet ruiken. Sociaalrealisme dat niet al te realistisch wil zijn.
Wil je verder nog iets kwijt over deze Oscaruitreiking?
Mestdach: Ik ben blij dat we er weer 364 dagen van gespaard zullen blijven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier