Slaap heeft hij er niet voor gelaten, maar Knack Focus-filmman Dave Mestdach zag deze ochtend wel tevreden toe hoe Oppenheimer de slokop van de Oscars werd. ‘Misschien gaan Hollywoodstudio’s nu opnieuw beseffen dat er ook een publiek is dat niet meer aan acne lijdt.’
Naar jaarlijkse traditie hebben we de maandagochtend na de Oscaruitreiking een frisse Dave Mestdach aan de lijn. Voor de ceremonie laat de filmcoördinator van Knack Focus immers al lang geen slaap meer. ‘Dit jaar was dat zelfs nog minder nodig dan anders. In mijn pronostiek haalde ik vijf op vijf. Normaal haal ik maar een vier, en in een heel slecht jaar eens een drie. Dit jaar was het allemaal vrij evident en makkelijk, behalve misschien in de categorie Beste Actrice, waar Emma Stone en Lily Gladstone constant haasje over speelden. Maar goed, mijn perfecte uitslag illustreert vooral de voorspelbaarheid van de Academy en niet mijn eigen visionaire capaciteiten.
Ligt die voorspelbaarheid aan de Academy, of ook aan het filmaanbod van afgelopen jaar?
Dave Mestdach: Die twee zaken gaan natuurlijk hand in hand. Met Oppenheimer was er nu eenmaal een film waarvoor de Academy zeer dankbaar moet geweest zijn. Daarin worden kwaliteit en kwantiteit met elkaar verenigd. Het is een ambitieus epos, sterke spektakelcinema, maar tegelijk bespreekt het een serieus onderwerp met actuele resonantie in deze tijd van conflict.
Het is ook du jamais vu dat een biopic over de vader van de atoombom een miljard heeft binnengehaald aan de box office. Zoiets opent mogelijkheden voor studio’s en makers. Misschien gaan ze nu beseffen dat je niet per se iemand in een spandexpak moet steken en aliens te lijf moet laten gaan om te scoren. Volwassen films over volwassen onderwerpen zijn de laatste jaren een beetje weggedrukt, misschien krijgen ze nu een nieuwe kans.
Je bent dus blij dat Oppenheimer de grote winnaar van de avond was?
Mestdach: Zeker. Ik vind het ook een veel verdiendere winnaar dan Barbie. Die film was dan wel geparfumeerd met l’air du temps, maar wanneer het overenthousiasme een beetje verdampt was, dan zagen we dat het niet meer dan een leuke kaskraker is. Voor mij blijven Susan Sontag, Germaine Greer en Simone de Beauvoir de koninginnen van het feminisme, met alle respect naar Greta Gerwig. Bovendien krijg je bij Barbie weer het risico dat er een hele franchise rond gebouwd wordt, terwijl ik Oppenheimer 2 niet snel zie gebeuren.
Pas op, als iemand het kan, dan is het Christopher Nolan wel. Al heel zijn carrière lang is hij iemand die vecht voor de echte cinema-ervaring. Film op pellicule die de essentie van het medium respecteert, een fysiek gegeven dat je niet naar een tv-scherm kan vertalen. In die zin is het voor elke cinefiel een heugelijk feit dat Oppenheimer wint, en ik kijk ernaar uit om te zien wat dit voor cinema betekent. Toen ik aan mijn carrière als filmjournalist begon, was er nog geen sprake van superhelden. Ik herinner me nog dat we Spiderman van Sam Raimi met een vreugdedansje ontvingen omdat het een sympathieke film was. Toen waren we nog te naïef om te beseffen dat dat een Paard van Troje was. Ik hoop dat de overwinning van Oppenheimer ons van die gijzeling kan bevrijden en dat Hollywoodstudio’s opnieuw gaan beseffen dat er ook een publiek is dat geen last meer heeft van acne.
De grote verliezer van de avond is dan weer Scorseses Killers of the Flower Moon. Die film weet geen enkele van zijn tien nominaties te verzilveren.
Mestdach: Terecht, want die vond ik niet zo bijzonder. Naar mijn indruk kon die film op zoveel enthousiasme rekenen omdat Scorsese steeds populairder wordt als de Nestor van cinefiel Hollywood. Een verdiende titel, daar niet van, maar met de nominaties werd er al genoeg liefde getoond aan het niet meer dan degelijke Killers of the Flower Moon. Enkel Lily Gladstone had misschien het beeldje voor Beste Actrice kunnen winnen, maar ook daar denk ik dat dat vooral een sympathy vote zou geweest zijn omdat ze dan de eerste Native American met die prijs zou worden. Want we gaan eerlijk zijn: Leonardo Dicaprio is een verschrikkelijke acteur die zelfs jij en ik in een onuitgeslapen bui van het scherm zouden kunnen spelen, dus het is niet zo bijzonder dat Gladstone dat ook kon.
Als ik het goed begrijp ben jij dus blij dat Emma Stone tot Beste Actrice werd uitgeroepen voor haar hoofdrol in Poor Things?
Mestdach: Laten we zeggen dat beide prestaties zich tot elkaar verhouden als de Kemmelberg tot de Mont Blanc, en dat Gladstone in deze vergelijking niet de Mont Blanc is. Een film als Poor Things valt of staat met de credibiliteit van de performances, en Stone heeft dat voortreffelijk gedragen.
Dat gezegd zijnde, eigenlijk vind ik dat alle prijzen naar de regisseurs zouden moeten gaan. In mijn formalistische theorie zijn acteurs niet meer dan pratend meubilair. Een goeie acteerprestatie betekent dat die acteurs goed zijn geregisseerd. Er zijn immers talloze voorbeelden van schitterende acteurs die dan toch in rommelfilms spelen omdat de regisseur er niets van bakt. En als je omgekeerd iemand als Adam Sandler aan Paul Thomas Anderson geeft, dan krijg je plots wel goed werk. Ik ben een grote fan van democratie, behalve op filmsets.
Ik weet niet of jij wakker ligt van geanimeerde films, maar ik was blij om The Boy and the Heron van Hayao Miyazaki in die categorie te zien winnen.
Mestdach: Van mij mag Miyazaki zeker nog een paar keer zijn pensioen aankondigen, om dan terug te komen met een sterke film. En ook hier maak ik me dezelfde bemerking als bij Oppenheimer. Dit is een film die volwassen thema’s aankaart, en die er nog eens van uitgaat dat kinderen ook denkende wezens zijn. Maar laten we hierover ophouden, straks word ik nog fan van de Oscars.
In je pronostiek schreef je dat de prijs voor Beste Internationale Film de categorie bij uitstek is die het vooral van lobbywerk moet hebben. In deze categorie is The Zone of Interest de winnaar. Dankzij lobbyisten, of ook een beetje omdat het gewoon een goede film is?
Mestdach: The Zone of Interest is een zeer particuliere film. Het is bijna anticinema, een film waarin totaal geen empathie getoond wordt. Het doet me denken aan de duistere monoliet uit 2001: a Space Odyssey, waarbij wij de aapjes zijn die errond gaan dansen en wild worden van verwarring. In die zin is het een zeer bewonderenswaardig kunstobject dat aanzet tot reflectie, en misschien geen typische Oscarfilm.
Dat gezegd zijnde, The Zone of Interest had wel zijn onderwerp mee. Holocaustfilms doen het altijd goed. Bovendien is dit een film die de leden van de Academy wel degelijk gezien zullen hebben, want vreemd genoeg is dat helemaal niet verplicht. Met Jonathan Glazer had je een regisseur die ertoe doet, en het onderwerp was relevant, dus in die zin was de overwinning wel te voorspellen. Ik durf er geld op in te zetten dat twee derden van de stemmer Augure van Baloji niet eens bekeken hebben.
Anatomie d’une Chute wint dus niet in de categorie voor Beste Internationale Film, wel in die voor beste script. Daarmee verslaat die film May December, waarvan ik weet dat jij grote fan bent.
Mestdach: Zelf vond ik Anatomie d’une Chute een zeer goede film, maar ook niet uitzonderlijk. Wel is het een intelligente rechtbankthriller, en tegelijk ook een boeiende karakterstudie. Twee vertrouwde genres die goed uitgevoerd worden, en daardoor makkelijk scoren. Daartegenover is May December veel wilder, ambitieuzer en verrassender. Het soort film dat een nog veel groter métier veronderstelt om tot een goed einde te brengen. Volgens mij was die film gewoon te ambigu voor de Oscars.
Wil je verder nog iets kwijt over de ceremonie?
Mestdach: Ik waardeerde hoe Al Pacino droogweg Oppenheimer als Beste Film aankondigde, zonder trammelant. De pathetiek en misplaatstheid van al die speeches die minderheden proberen te bevrijden tijdens de Oscars, daar krijg ik de kriebels van. Het voelt even misplaatst als mensen die op hun sociale media Gaza willen bevrijden tussen foto’s van vakantieresorts en borden waar designmenu’s op liggen. Dus: hulde aan de krasse knar Al Pacino!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier