‘C’est ça l’amour’: teder familieportret waar een warm hart in klopt

Claire Burger observeert wat een alleenstaande vader lijden kan in haar alledaagse maar tedere familiedrama C’est ça l’amour.

Kramer vs. Kramer, Scènes uit een huwelijk, The Squid and the Whale, A Separation, Boyhood… Films over echtscheidingen en vaders die er thuis plots alleen voor komen te staan, vind je al jaren in alle maten en gewichten. Aan die schijnbaar onuitputtelijke catalogus van huiselijkecrisisfilms mag nu Claire Burgers tweede langspeler C’est ça l’amour worden toegevoegd.

Grote statements of overnadrukkelijke snottercinema hoef je daarbij niet te verwachten – et bien heureusement. De Franse filmmaakster, die samen met coregisseurs Marie Amachoukeli en Samuel Theis in Cannes de Camera d’Or won voor haar levendige outsiderportret Party Girl (2014), houdt het behoorlijk sec en simpel. En dat in een franjeloze, naturalistische working class-stijl die de muizenissen van Mario registreert, een doodgewone ambtenaar die zich net heeft ingeschreven bij het lokale amateurtheater.

Sinds zijn vrouw ervandoor is gegaan, kan hij namelijk wel een uitlaatklep gebruiken, aangezien hij thuis zijn handen meer dan vol heeft met zijn twee dochters. De een is een prille, zelfbewuste twintiger die volop met jongens en drugs aan het experimenteren is geslagen. De ander is een introverte tiener die in de knoop ligt met haar seksualiteit én die de breuk van haar ouders een stuk minder goed verteert dan haar oudere zus.

Af en toe dreigt Burger, die nooit eerder solo regisseerde, de narratieve focus en bij uitbreiding haar huiselijke held Mario wat uit het oog te verliezen en bij momenten zapt ze iets te snel en te bruusk van herkenbare huis-tuin-en-keukentragiek naar relativerende sitcom. Maar laat het net die oneffenheden en craquelures zijn die haar soap over familiale fricties, intergenerationele akkefietjes en leren loslaten tot leven wekken en boven de grijze genremiddelmaat doen uitsteken.

Bovendien kan ze bogen op een prima, naturel acterende cast, met voorop onze landgenoot Bouli Lanners als de bezorgde brombeer annex geplaagde patriarch wiens brave, routineuze burgerleventje op zijn kop gezet is, maar die weigert zijn bebaarde karakterkop zomaar te laten hangen.

Niks wereldschokkends, verbluffends of vernieuwends, wel een teder en tactiel familieportret waar een warm hart in klopt.