‘Look Now’ van Elvis Costello is een dierbare zondagmorgenrevue

We kunnen het net zo goed meteen gezegd hebben: Look Now is een van de sterkste platen uit Elvis Costello’s niet bepaald miezerige carrière.

Imperial Bedroom (1982) is dan wel als een bescheiden meesterwerk in het collectieve geheugen gezonken, Elvis Costello vond al die tijd dat het een stuk beter had gekund. Nu Look Now deel uitmaakt van ons huishouden moeten we hem gelijk geven.

Dit werk koekt namelijk niet onnodig samen, hier heersen helderheid en coherentie. Dat is des te markanter aangezien Costello de bouwsteentjes van veel verschillende palletten heeft gegrist: onder de songs zowel oude als nieuwe, alleen of samen geschreven (met popclassicisten Burt Bacharach en Carole King), voor zichzelf of een ander.

Om nog meer licht te werpen op Costello’s intenties verwijzen we naar Dusty In Memphis, een tweede spiegel die hij ter referentie had opgehangen. Net als Dusty Springfield bijna vijftig jaar geleden smeedt onze held soul en r&b, Brill Building-pop en orkestrale arrangementen op zo’n voortreffelijke wijze aan elkaar dat u ook Look Now misschien zult willen opsparen voor een dierbare zondagmorgen zonder verdere verplichtingen.

Burnt Sugar Is So Bitter, geschreven met Carole King, heeft alvast goud in de mond. The Imposters swingen met bolle wangen, als om niet te verbleken bij dat vurige dameskoortje en blinkende koperwerk. Ook Unwanted Number zit subtieler en complexer in elkaar dan de doorsneeluisteraar van een popsong durft te verlangen, en wacht evenmin tot aan het refrein om zijn vitaliteit de vrije loop te laten.

Als u Elvis Costello hoog aanslaat vanwege zijn prozaïsche pen, dan zit u met de vele empathische kitchen sink dramas in deze revue gebeiteld. Vergelijken we even vierde nummer Stripping Paper met The Long Honeymoon, dat op Imperial Bedroom dat volgnummer kreeg, en de gelijkenis is treffend: een tranche de vie uit een ongelukkig huwelijk, waarbij de affectie van de schrijver bij de zuchtende eega ligt. Overigens fungeren ook Don’t Look Now en Photographs Can Lie als markeerstiften voor de stelling dat Costello geweldige torch songs uit de mouw kan schudden.

Dat alles maakt van Look Now geen onstuimige stap voor- of zijwaarts zoals Elvis Costello er in zijn veertigjarige carrière vaak heeft gezet. Wel is het een vertrouwd klinkende plaat die even elegant als energiek is, geen enkele inzinking kent en waarmee zij die Costello wantrouwen om zijn soms amechtige kraaiengeluid dat vooroordeel kunnen doodknijpen: hij zingt, al zegt hij het zelf, beter dan ooit.