‘Fallout’ is een nieuw (en lekker bloederig) hoofdstuk in het recente sprookjeshuwelijk van games en series

Het is een heel ander zwaar misvormd beestje dan The Last of Us, maar ook de nieuwe Prime-serie Fallout is een gamebewerking waar u met veel plezier naar zult kijken. (Toch als u een sterke maag hebt.)

Voor wie de knoppen op een game­controller niet weet liggen: Fallout is een gameklassieker die ondertussen al bijna dertig jaar meegaat. De ­geschiedenis is in die games – er zijn er ondertussen vier, plus nog een hele rist spin-offs – lichtjes anders ­verlopen vanaf de Tweede Wereld­oorlog. De mensheid ontwikkelde ­andere technologie, die al snel leidde tot ­geavanceerde robots, door kern­energie aangedreven voertuigen en energie­wapens. Televisies en ­computers zien er dan weer uit alsof uw overgroot­vader ze nog kan bedienen. Een ­beetje retrofuturistisch, alsof Expo 58 zijn ­belofte heeft waargemaakt.

Maar aan die heerlijke ­nieuwe ­wereld komt een einde door het ­tekort aan olie, wat uiteindelijk leidt tot de ‘Great War’ tussen China en de VS: op 23 oktober 2077 bestoken ze elkaar met kernbommen. In wat er decennia daarna nog overschiet van de wereld speelt Fallout zich af.

En dus ook de serie die ­Amazon Prime nu lanceert. En die de game goed begrepen heeft. Fallout is een open-wereldgame, heel anders dan het veel narratievere The Last of Us. Hier heb je geen over­koepelende queeste, geen daddy Joel die een ­tiener die immuun is voor de ravage die de VS verwoest heeft veilig naar de andere kant van het continent moet loodsen.

Dus begint de reeks ook heel klein, met Lucy (gespeeld Ella ­Purnell, Jacky uit Yellowjackets) die de beschutting van haar Vault verlaat en zich moet zien te redden in de verwoeste wereld bovengronds. Zo leer je, net als in de game, geleidelijk die buitenwereld kennen. Ze leert onderweg Maximus (Aaron Clifton Moten) kennen, lid van de geheime Brotherhood of Steel, die op zoek is naar een afgehakt hoofd met een chip in. En ten slotte is er premiejager/mutant The Ghoul (Walton Goggins), die al meer dan 200 jaar rondzwerft.

Doet dat ertoe? Niet zozeer. U moet weten dat u vooral veel ­divers volk zult tegenkomen – soms maar kort, net zoals in de game –, en dat u veel humor en héél véél rond­vliegende lichaamsdelen, bloed en ingewanden krijgt. Niet ieders kopje thee, maar wie zijn ­serie graag met de nodige overdrijving, ­variatie en B-filmplezier lust, zal niet teleur­gesteld zijn. (We denken met name aan liefhebbers van The Boys.)

○○○

Het lijkt erop dat er zo een nieuw hoofdstuk geschreven wordt in het recente sprookjeshuwelijk van games en series (laten we zeggen dat we toch minstens nog in de wittebroods­weken zitten waarin alles rozegeur en maneschijn is).

De laatste jaren waren er al ­series van Resident Evil en Halo, maar dé game­changer is zonder meer de ­adaptatie van The Last of Us, waarvoor HBO gamebedenker Neil Druckmann koppelde aan Craig Mazin, de man achter topserie Chernobyl. Zij legden de lat in één keer een flink eind ­hoger. Hun reeks was niet alleen visueel ­state of the art, er was een ontegensprekelijke chemie tussen hoofdrolspelers Bella Ramsey en Pedro Pascal, en er was die hartverscheurende af­levering met Bill en Frank.

Zoals gezegd, Fallout is een heel ander beestje – donkere dramady, of zoiets – maar ook hier zijn ­kosten noch moeite gespaard. De gore is super­realistisch, de dialogen en het opzet (eentje voor de gamefans) doen recht aan het origineel en de acteurs zijn uitstekend (naast de ­genoemde namen krijgt u voormalig Twin Peaks-special agent Kyle MacLachlan nog eens te zien). Met producent en deels ook regisseur Jonathan Nolan (die van Westworld, en de broer van Christopher) is er bovendien ­achter de schermen ook een grote naam binnen­gehaald.

Waarom net nu die grote sprong voorwaarts? Volgens Todd Howard, geestelijke vader van Fallout, heeft het gewoon ook veel te maken met het feit dat de technische middelen er nu zijn om dat alles geloofwaardig op kleine of grote schermen te toveren. ‘Post­apocalyptische werelden bijvoorbeeld zijn daardoor verleidelijk geworden, zowel voor film- en televisiemakers als voor gamedesigners.’

En Fallout biedt de scenaristen van de reeks ook een rijk canvas. ‘De games hebben altijd gespeeld met hoe de wereld was voor en na de ­oorlog. Hoe is die nucleaire holocaust kunnen gebeuren? Wat staat er op het spel? Hoe ver zijn sommigen bereid te gaan om hun illusie van controle te behouden? Alles kan. Het enige waar ik denk dat we op moeten letten, is dat het entertainend blijft.’

Je zou dan denken dat deze reeks, met al haar nihilistische western­toestanden, zich niet toevallig afspeelt in Californië, de bakermat van het geglobaliseerde ­entertainment. Is dat een provocatie? Een waarschuwing? Een knipoog? ‘Laten we het een onweerstaanbare drang ­noemen’, glimlacht Nolan. ’De eerste Fallout-game speelde zich ook af in Californië. We dachten dat het een manier zou kunnen zijn om de ­cirkel rond te maken. Maar wat is een ­betere setting voor een serie gemaakt door Hollywood-wijsneuzen die eens even het leven en hun vak gaan uitleggen aan de genieën achter games? Nee, serieus: in een geglobaliseerde wereld spreekt de VS als setting het meeste mensen aan. En: wij denken nogal makkelijk dat we onze visie aan de wereld kunnen opleggen. Maar dat kan van de ene dag op de andere plots stoppen. In de entertainmentwereld, maar ook elders.’