De bands zijn weg, de pintjes zijn leeg, Hermans heilige wei herademt, maar Rock Werchter 2018 is niet voorbij voor we de definitieve balans hebben opgemaakt. Haalden de cut: duivelse funk, een rockster van een rapper en een Britse soulqueen waar we nog veel van gaan horen.
Anderson .Paak& The Free Nationals
Toegegeven, iederéén had The Barn een kwartier na de zege van de Rode Duivels in zijn zak kunnen steken, maar bijna niemand had het beter gedaan dan de muzikale wereldspits Anderson .Paak. Hij dribbelde langs hiphop, funk, soul, jazz en r&b, scoorde even vlot achter zijn micro als achter zijn drumkit en trapte nummer na nummer staalhard in de winkelhaak. Een Gebeurtenis, noteerden we achteraf in ons boekje.
Arctic Monkeys
Alex Turner en co vroegen op hun laatste plaat ‘four stars out of five‘ en niks belette ons tijdens de laatste twee uur van Rock Werchter om hen die te geven. De Britse lads hadden het charisma, de heupbewegingen én de setlist meegebracht om een moddervet orgelpunt achter dit festival te zetten. Dat leek R U Mine? te worden, maar er kwam nog een bisronde. Of de anticlimax een onderschatte stijlfiguur is? ’t Zal wel zijn!
Eels
Verrassing nummer één: Mark E. Everett opende de debatten met covers van The Who en Prince. Verrassing nummer twee: voor de festivals verkleedt Eels zich blijkbaar als potige gitaarband. Verrassing nummer drie? Nee hoor, voor de rest was Eels zoals we de groep al zo lang kennen: geestig, uitstekend ingespeeld en bloedmooi.
Gorillaz
Twee uur lang gaven we de sleutel van ons bewustzijn aan Damon Albarn en doken we met plezier in de apenkooi voor een roezige trip. Met de zes songs uit het nieuwe, ietwat melancholische The Now Now raakte zilverrug Albarn een snaar of twintigduizend, maar voor de rest was het dansen en sjansen op zijn unieke melange van hiphop en elektrofunk, dancehall en dub, lofi en disco.
Idles
De strapatsen van Theresa May en andere Boris Johnsons jagen steeds meer vlammende Britse punk het Kanaal over. Een van die sloepen heet Idles en tekende voor het meest smerige concert van Rock Werchter. Een boom van een zanger waarvan we blij zijn dat hij niet in het Engelse elftal speelt – die WK-finale, weet u wel – en een gitarist die de honneurs waarnam in niets meer dan een Calvin Klein-onderbroek. En u, u crowdsurfte en gooide met bier als was u zestien jaar oud in het jeugdhuis van Reetveerdegem.
Jack White
Vind van zijn laatste plaat wat je wil – ’t is met hiphop en al! – maar over de kwaliteiten van Jack White als livemuzikant wordt niet gecorrespondeerd. Ziedend was het, hoe hij zich door zijn uit de catalogi van The White Stripes, The Raconteurs, The Dead Weather en hemzelf samengestelde set wurmde. Niks pose, gewoon spélen. ‘You’ve been incredible and I’ve been Jack White’, besloot hij. Maarhell, wat was hij toch weer góéd in Jack White zijn.
Jorja Smith
De Britse chouchou van Drake, Kendrick Lamar en Bruno Mars speelde in Werchter haar eerste Belgische concert en deed dat meteen uitstekend. Jazz, neosoul of een vleugje rap, ze had het allemaal zorgvuldig ingepakt voor vertrek en strooide er zo gul mee dat we haar prompt die paar stroperige ballads vergaven. De bisronde die haar gegund werd – en dat in de vroege avond – was meer dan verdiend.
Nick Cave
Magisch was het, hoe Nick Cave en zijn Bad Seeds de ondergaande zon met een gitzwarte rouwrand omlijstte. Jongeren vroegen zich af hoe ze deze knar nog niet konden kennen, ouderen of ‘den Duits’ terug was. Tot Cave van Into My Arms een tenenkrommend Rob de Nijs-moment maakte. Maar dan nóg was er genoeg euforie, sarcasme, melancholie en simpelweg muzikale kwaliteit om ons in grote slokken aan te laven.
Pearl Jam
In hun vijfde passage op de Werchterse wei strooiden Eddie Vedder en de zijnen gul met publieksfavorieten, riepen ze een roedel oude vrienden het podium op en herstelden ze twee uur lang onze hoop op een betere wereld. Pure rock-‘n-roll was het, waar zoveel energie en vrijheidsdrang van uitging, dat weerstand bieden overbodig was.
Post Malone
Wie naar de line-up keek, zag om 14 uur een rapper in The Barn staan, maar wie zijn Spotifystatistieken kent, wist wat er te gebeuren stond. En kijk: Richard Austin Post, de man met meer maandelijkse streams dan Arctic Monkeys, Nick Cave en Eels samen, zette een oerschreeuw van een concert neer, zonder protserig of bombastisch te worden. Rappers zijn de nieuwe rocksterren en de grootste rockster van Rock Werchter heet níet Vince Staples, maar Post Malone.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier