Zelfs een schoolopdracht in het eerste middelbaar is grappiger dan ‘Zijn daar geen beelden van?’

‘Het kan best kloppen dat we ons in deze onzekere tijden behoorlijk wanhopig voelen. Maar nog niet zo wanhopig dat we een programma als Zijn daar geen beelden van? nodig hebben om onze zinnen te verzetten’, schrijft Tine Hens.

Toen onze oudste zoon in het eerste middelbaar zat, mocht hij deelnemen aan een workshop dramaturgische expressie. De banken werden aan de kant geschoven, de stoelen in een kring gezet en in het midden van die kring legde de dramaturgisch docent een stapel kranten. De opdracht was om in die kranten te bladeren, er bizarre, grappige, vreemde, prikkelende koppen uit te knippen en op basis van die koppen een bizarre, grappige, vreemde of prikkelende sketch te verzinnen. Het was de bedoeling om de verbeelding vrijelijk te laten stromen, binnen de grenzen van wat een katholieke school kon verdragen, welteverstaan. Prikkelend moest niet te prikkelend worden.

De leerlingen doorbladerden de kranten en kwamen al snel tot de vaststelling dat de meeste koppen ronduit saai en weinig prikkelend waren. De totale oogst bleek mager, maar tegen het einde van de dag slaagden ze er toch in een paar sketches te bedenken. Het geheel werd gefilmd, waarna de ouders via een private screening mochten meegenieten van de tot grap geboetseerde krantentitels. Natuurlijk vonden wij dat onze zonen en dochters het beste hadden gemaakt van het materiaal dat voorhanden was.

Terwijl ik keek naar Zijn daar geen beelden van?, een sketchshow gebaseerd op exact die opdracht die onze zoon in het eerste middelbaar voorgeschoteld kreeg, vroeg ik me natuurlijk af wie het er het beste vanaf bracht. Een bende dertienjarigen of de ploeg van Dedsit die deze schooltaak aan Play4 verkocht kreeg? Afgemeten aan het aantal keren dat ik moest lachen, hadden de dertienjarigen met een score van vier tegen nul enkele streepjes voor. Toegegeven, helemaal bevooroordeeld ben je niet als je zoon meespeelt, maar daartegenover staat een ploeg van uitermate professionele en bekwame acteurs, van Els Dottermans over Warre Borgmans tot Robrecht Vanden Thoren.

De acteurs moeten het ook maar doen met de teksten en ‘moppen’ die ze aangereikt krijgen en die – laat ons eerlijk zijn – de naam humor zelden waardig zijn.

Aan hen ligt het niet dat dit programma een volslagen miskleun is. Ze moeten het ook maar doen met de teksten en zogenaamde moppen die ze aangereikt krijgen en die – laat ons eerlijk zijn – de naam ‘humor’ zelden waardig zijn. Verder dan het meest voorspelbare reikt het verbeeldingsvermogen van de scenaristen zelden. Bij de kop ‘Politie enkel nog op afspraak’ hoort inderdaad een sketch van een vrouw wier auto, een rode Renault, gestolen is, ze wil dat dringend melden waarop de agent haar een afspraak over enkele maanden voorstelt – tijdens de kantooruren, dat spreekt. Je hoeft geen humoristisch genie te zijn om zoiets flauws te bedenken. Of de kop ‘Kleinzoon heeft cannabisplantage in tuin grootmoeder’. Denk er even over na en de kans is ongeveer honderd procent dat u met een theaterstukje afkomt waarin een onwetende oma trots vertelt over de nieuwe passie van haar kleinzoon. Precies wat Zijn daar geen beelden van? als grap opdist.

Op zich is er niets mis met voor de hand liggende vondsten – iets simpels kan best grappig zijn, maar bij Zijn daar geen beelden van? hebben ze ook nog eens de ergerlijke neiging om hun pogingen tot humor veel te lang op te rekken en daarna nog eens uit te leggen voor die drie kijkers die het misschien niet helemaal begrepen hebben. Het kan best kloppen dat we ons in deze onzekere tijden behoorlijk wanhopig voelen. Maar nog niet zo wanhopig dat we een programma als Zijn daar geen beelden van? nodig hebben om onze zinnen te verzetten.