Walter sliep op zijn bureau. Dennie stapelde een slaaptekort op door vele jaren nachtarbeid en verdronk in het verdriet om de dood van zijn moeder en de zorg om een mentaal labiele zoon. Margaux was zo geconditioneerd door het streven naar efficiëntie dat ze instortte. An leefde drie maanden in haar zetel omdat alles te veel was geworden. Alle vier botsten ze op de loden muur van de burn-out. Het licht in hun hoofden doofde en nu zoeken ze weer hun weg in een leven waar werk niet langer allesbepalend is.
Als deel van hun therapie draven ze op in een docureeks waarin ze samen met de vaste werkkrachten op de zorgboerderij Emiliushoeve een biowinkel met lokale producten bouwen. Zes maanden tijd krijgen ze daarvoor. Je zou denken dat bijkomende druk, een dwingende deadline en stress funest zijn voor het herstel na een burn-out, maar blijkbaar valt de last van een camera in je nek nog mee.
Bruno Vanden Broecke is de ceremoniemeester van dienst. Hij dirigeert het noodzakelijke werk, zorgt voor kwinkslagen, stelt nu en dan pertinente vragen en haalt op gepaste tijden zijn gitaar boven voor een kampvuurmoment zonder kampvuur. Dit is een programma dat op alle manieren en momenten warmte moet en zal uitstralen. De mensen met bijzondere kwaliteiten, zoals Vanden Broecke hen omschrijft, voor wie de zorgboerderij een vaste stek is, helpen daarbij. René van de koffie is de grapjas van dienst. Joël is de man met het hart op de tong. Robin straalt een boeddha-achtige rust uit. Willem heeft het lachen met zichzelf tot kunst verheven, maar als hij samen met An en Bruno twee geiten voor de boerderij gaat halen, toont hij hoeveel wijsheid er in zijn veel te kleine lichaam schuilt. Het is een heel andere wereld, merkt hij bedachtzaam op, nadat An verteld heeft over al die keren dat ze zwetend achter haar computer zat. Hij kan zich moeilijk inbeelden wat haar overkomen is, voegt hij eraan toe, hij moet meer luisteren om het beter te begrijpen.
Ik moest de neiging bedwingen om naar het scherm te roepen dat ik geen randdebiel ben.
Het zijn die momenten, besefte ik tijdens het kijken, die van Out of Office een ontroerend programma maken. Tot dan had ik me wat zitten ergeren aan die vervelende gewoonte van makers van reality om wat er te zien is drie, vier of vijf keer te laten herhalen door de mensen die erbij zijn. Als Vanden Broecke met Dominique Persoone in de koffiekamer van de hoeve verschijnt, wordt er minstens tien keer gezegd dat hij daar is om soep te maken die later zal worden verkocht in de hoevewinkel.
Na de derde keer ‘en Dominique is hier om soep te maken’, moest ik de neiging bedwingen om naar het scherm te roepen dat ik geen randdebiel ben en echt wel begrijp waarom Dominique daar is.
Als de varkens naar hun nieuwe weide begeleid worden, wordt er minstens vier keer verteld dat dat niet makkelijk is, waardoor je geplaagd wordt door de vraag of mensen werkelijk niets anders te zeggen hebben dan onderschriften bij de werkelijkheid. Vanwaar toch die neiging om wat je ziet ook nog eens te beschrijven? Niet één, maar vijf keer?
Maar kijk, uiteindelijk won de ontroering het van de irritatie. Niet omdat Vanden Broecke in de voice-over debiteert dat ‘buiten in de natuur zijn helpt bij stress’. Ook niet omdat iedereen elkaar de hele tijd knuffelt – iets waarvoor Stijn terecht terugdeinst – maar wel omdat er ook zonder de geforceerde pogingen tot samenzang en samenzijn een gemeenschappelijk gevoel lijkt te ontstaan. Ik kan me vergissen en het is mogelijk dat ik het allemaal roziger zag dan het in werkelijkheid was, maar toen iedereen quasi spontaan met bijlen naar een gerooide boomstam begon te gooien, ontstond er tussen al die verschillende mensen iets moois. Iets dat het koesteren waard is. Iets dat zich moeilijk laat beschrijven of dicteren. Een vorm van ongedwongen vrijheid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
