Drie jaar. Vijfhonderd castingvideo’s. Een jaar workshops met negentig Brusselse jongeren. Een perfect afgestemde soundtrack. En natuurlijk Brussel, die verwarrende, harde maar bij momenten ook warme plek die niet zomaar decor, maar wel een van de hoofdrolspelers moest zijn.
Dat is de feitelijke samenvatting van Putain, de fictiereeks van Gorik van Oudheusden aka rapper Zwangere Guy. Hij creëerde de serie samen met zijn jeugdvriend Frederik Willem Daem, Nadège Bibo-Tansia schreef mee aan het scenario en Deben Van Dam regisseerde. Het uitgangspunt waren de jeugdjaren van Van Oudheusden, en bij uitbreiding van allemaal. Daem, Van Dam en Van Oudheusden zijn alle drie kinderen van gescheiden ouders. Bij Van Oudheusden kwam daar nog de verslaving van zijn moeder en de afwezigheid van zijn vader bij. Om niet kopje onder te gaan, schopte hij wild om zich heen.
In de reeks knoopt een moeder (Liesa Van der Aa) na een periode waarin ze afkickte van drugs en alcohol en bij haar therapeut dure eden zwoer over ‘nooit meer’ en ‘voor altijd’ opnieuw een relatie aan met Fabrice. Bij hem verandert ‘nooit meer’ al snel in ‘één keer kan geen kwaad’ en ‘morgen stop ik ermee’ – de dure beloftes waaraan iedere verslaafde zich vastklampt.
Haar oudste zoon Gianni of Gigi (Liam Jacqmin) is woest wanneer hij Fabrice in de woonkamer aantreft en gaat er met slaande deuren vandoor. De straat op. De stad in. Alleen, gewapend met een dikke eeltlaag van onverschilligheid. Eerder die dag had hij nog geweigerd een dakloze man een cent te geven. Ook al had die hem zijn mes geleend om een gevallen euro vanonder de ticketautomaat in het station te peuteren. ‘You are very greedy’, had de man hem toegesnauwd. Gigi had gereageerd zoals gewoonlijk: door de schouders op te halen. Wie voelt, is weerloos en wordt overspoeld door de miserie die op iedere straathoek in je gezicht waait. Het is beter om je hoofd te verbergen in je kap, schijnbaar onbewogen verder te gaan en je kwetsbaarheid te verstoppen achter stoere taal.
Meer nog dan een schop tegen de schenen is Putain een stamp in ons geweten.
Nu is Gigi zelf verveld tot thuisloze met tijdelijke verblijfplaatsen bij zijn vrienden die zich elk op hun manier staande houden tussen de brokstukken van hun jonge levens. Rania die hoopt orde te scheppen door zelf agent te worden, Yves wiens ouders de emotionele armoede met materiële overvloed proberen te compenseren en Zola die ondanks alles besloten heeft haar gevoelens niet te onderdrukken en wel te geven om het leven en de wereld. ‘Fake’ noemt Gigi haar omdat haar oprechtheid hem verplicht zijn eigen gemaakte stoerheid onder ogen te zien.
Volwassenen, of beter: achttienplussers die wettelijk volwassen zijn, maar die staat en de verantwoordelijkheden die erbij horen het liefst ontvluchten, komen er in Putain bekaaid van af. De schooldirectrice slaagt er met al haar goede bedoelingen niet in verder te kijken dan haar vooroordelen, de man aan wie Gigi zijn gezeefdrukte truien verkoopt, blowt meer dan hij ademt en ouders, tja, die scharrelen rond zonder goed te weten hoe of wat. Als volwassenen het laten afweten, dan blijft er enkel de straat over om het leven te leren.
Ook tijdens het filmen zijn de makers dicht bij de straat gebleven. De stijl is gejaagd, chaotisch en compromisloos. De beelden hebben een rauwheid die zich bij momenten als een klauw in je vel haakt. Je wil wegkijken, omdat het makkelijker is en beter voor de gemoedsrust om de verwaarlozing en ontreddering niet te zien. Maar meer nog dan een schop tegen de schenen is Putain een stamp in ons geweten. Onbedoeld. En daarom goed gemikt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
