Pis, kak en voorspelbaarheid voeren niet langer de boventoon in ‘De ideale wereld’

4 / 5
© VRT
4 / 5

Programma - De ideale wereld

Wanneer en waar uitgezonden - Dinsdag 30/8, Canvas, 22.15, en op VRT Max

Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

Met opluchting zag onze tv-recensente hoe Ella Leyers niet de vrouw werd die de begrafenis van ‘De ideale wereld’ moest voorbereiden. Fijnzinnige humor met inhoud en zonder profileringsdrang lijkt opnieuw de bovenhand te halen.

Wanneer het precies gebeurde, herinner ik me niet. Ergens in de uitlopers van de winter – of was het al lente? Met het overschot aan warme dagen op een opwarmende planeet, weet je het soms niet meer – stopten we met kijken. Het enthousiasme dat we al die jaren gevoeld hadden bij het horen van de begintune van De ideale wereld, doofde simpelweg uit.

En als we dan toch nog eens keken, omdat we geen zin hadden om te gaan slapen en we verstrooiing zochten in een onderhoudend doch niet volledig hersenloos programma, konden we het gevoel van ontgoocheling steeds minder goed van ons afschudden. Misschien lag het aan een gebrek aan inspiratie, opgestapelde vermoeidheid, onzorgvuldigheid, gemakzucht, of een combinatie van die factoren, maar de filmpjes tapten al te vaak uit het voorspelbare vaatje van de pis-, kak- en sekshumor. En, zoals de boutade van een van de meest corrupte politici uit de vaderlandse geschiedenis het samenvat: trop is te veel.

Toen ik hoorde dat Ella Leyers de leegte na het vertrek van Jan Jaap van der Wal zou vullen, deed het me denken aan een andere boutade, deze keer van een politica, dat vrouwen meestal pas gevraagd worden als de situatie te hopeloos is om er nog eer uit te halen. Ik hoopte met andere woorden dat ze niet de vrouw was die de begrafenis moest voorbereiden. Al kon het ook goedkomen, meende ik, als ze weigerde een doorslagje te zijn, als ze zich niet geroepen voelde te bewijzen dat ze gevoel voor humor heeft en als ze het gewicht van de voorgeschiedenis niet rond haar nek hing. Mijn voorbehoud, kortom, was niet min.

Maar kijk, jubel en juich, want wat ik tot nu zag, stemt me vrolijk en blij. Al na twee afleveringen in dit nieuwste seizoen bekruipt me zowaar hernieuwd enthousiasme. Natuurlijk is niet alles ideaal. De gesprekken met de gasten zijn vaak te kabbelend, langdradig en eerder vervelend dan onderhoudend. ‘We dwalen een beetje af’, porde Leyers haar eerste gast, viroloog Steven Van Gucht, weer op het pad. Al moest ik wel glimlachen met zijn definitie van principes. Dat ze zoals scheten zijn, zei hij, als je ze niet kunt houden, los je ze beter.

Het onderonsje tussen actrice en therapeute Katrin Lohmann als sidekick, Élodie Ouédraogo en Leyers in de tweede aflevering was dan weer bijzonder fris en verrassend. Drie vrouwen die het hebben over kinderarbeid als alternatief voor kinderopvang – om te lachen, hè, voor we boze lezersbrieven ontvangen – of die bespreken dat het voor het zeeleven toch beter is geen vissen van het jaar te verkiezen, laat staan te eten: het had iets wat ik zowat alle jaren voordien gemist had in De ideale wereld. Fijnzinnige humor met inhoud en zonder profileringsdrang.

Er wordt nogal makkelijk aangenomen dat te veel vrouwen in een groep tot venijnigheid leidt, maar wat als te veel mannen in een team tunnelzicht bevordert? Een minimum aan diversiteit verbreedt het perspectief, en dat kon je merken aan de filmpjes. Pis, kak, geslachtsdelen en voorspelbaarheid voerden niet langer de boventoon, de invalshoeken waren zowel scherp als verrassend. Zo verantwoordden de marketingmanagers van AB InBev hun besluit om Leffe in Rusland te brouwen met de uitleg dat Leffe een depressie in een glas is. ‘Zo win je een oorlog. Door langzaam de Russische moraal te vergiftigen.’

De hypocrisie van de macht en de machtigen uitkleden zonder zuur te zijn, dát is wat humor zo krachtig maakt. Hopelijk krijgen we nog veel meer van dat. Het zal nodig zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content