Van Cold Case tot Almost Unsolved: heel wat misdaadseries draaien rond cold cases. En alsof ze bang zijn al te veel beroep te doen op de intelligentie van de kijker, spreken de titels alvast voor zich. Hetzelfde geldt voor Onopgelost. Je hoeft geen specialist nanotechnologie te zijn om te begrijpen dat deze misdaadreeks gaat over zaken die nooit opgelost werden. Toch gingen makers niet zomaar voor de platgetreden paden. Dit keer speelt geen geniaal doch sociaal onaangepast onderzoeksteam, politie-inspecteur, detectivebureau of commissaris de hoofdrol, wel een geniale doch sociaal onaangepaste professor criminologie. Een vrouw, bovendien.
Elk jaar selecteert Mia van der Linden (Georgina Verbaan) een select groepje studenten om in een recordtijd een reeks cold cases uit te pluizen. Een meisje dat verdween na een mislukte date, de moeder van een rapper die op haar balkon werd neergeschoten, een jonge voetballer die vermoord werd teruggevonden in een bos. De scenarioschrijvers hebben creativiteit noch moeite gespaard om de verhaallijnen in de meest uiteenlopende milieus te situeren en om van de personages een afgewogen weerspiegeling van de diverse samenleving te maken. Tot het groepje studenten dat Van der Linden dit jaar mag vergezellen behoren bijvoorbeeld rolstoelgebruiker Jochem (Maksim Stojanac), de non-binaire Charlie, Melvin, een man van kleur, Ninthe, de dochter van een gevangene, en Vera (Veerle Dejaeger), een arrogante en egocentrische carrièretijger. Maar ook Mia zelf is een bijzonder figuur. Als een eigentijds afkooksel van Sherlock Holmes worstelt ze met een vape- en alcoholverslaving. Telkens wanneer ze diep nadenkt, lurkt ze dwangmatig aan haar vape. Het mag duidelijk zijn: Mia heeft eigenaardige trekjes en stuit al eens op weerwerk. Waar hebben we dat nog gezien? Juist ja, in ongeveer elke misdaadserie die de voorbije vijftig jaar is gemaakt.
Waar hebben we dat nog gezien? Juist ja, in ongeveer elke misdaadserie die de voorbije vijftig jaar is gemaakt.
Iedere aflevering begint met een flashback naar een oude zaak waar de studenten vervolgens hun theorieën op loslaten, maar één zaak overspant de volledige reeks: die van Kevin Metsers, een elfjarige voetballer die na een training verdween en vermoord werd teruggevonden. Ooit legde een Poolse klusjesman een bekentenis af, die hij vervolgens weer introk en voorgoed uit Nederland vertrok.
Van der Lindens overste, die destijds het onderzoek leidde, is allesbehalve blij dat ze de zaak weer oprakelt. U raadt het al: dat moedigt Van der Linden eerder aan dan dat het haar afremt. Ze heeft lak aan gezag. Ook op dat vlak beantwoordt ze aan het cliché van de eigengereide onderzoeker die zich niet laat afleiden door vervelende regeltjes of gevoelige tenen. Wat officieel niet mag, moet officieus wel kunnen. Een voor een schakelt ze de studenten in om hun specifieke talenten in te zetten. Ninthe mag haar AI-vaardigheden op de zaak loslaten, Melvin zijn fotografisch inzicht.
Het is allemaal eerder voorspelbaar dan boeiend, en dat geldt trouwens voor de hele reeks. Er wordt wel wat kunstmatige spanning opgebouwd tussen de verschillende hoofdrolspelers. Vera werkt bijvoorbeeld iedereen op de zenuwen, Ninthe moet haar geheim ook nog verklappen en natuurlijk weten we van Van der Linden nog lang niet alles. Maar een vapende vrouw als professor is niet genoeg om te beklijven, laat staan om van deze reeks meer te maken dan de zoveelste in een dozijn misdaadverhalen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
