Een programma waarin bekende kinderen en hun ouders tegen elkaar zeggen wat ze te weinig uitspreken? Echt warm werd ik niet van het idee. Ten eerste is de openheid die men nastreeft toch altijd wat kunstmatig. Je moet al extreem exhibitionistische neigingen hebben om je innerlijke leven op televisie uit te smeren. De vraag was ook hoeveel ik wilde weten over andermans kindertrauma’s, verrekte navelstrengen of ontwrichte ouderbanden.
De tweede bedenking kwam toen ik een blik wierp op de lijst van BV’s die met mama of papa op wandel zouden gaan. Dat zangers, actrices of tv-persoonlijkheden in hun binnenste laten turen, tot daaraan toe, maar is het wel kies een premier op te voeren als de ongetwijfeld onhandige, grappige, sympathieke, ja misschien wel ondeugende zoon die hij al dan niet is? Een jaar voor de verkiezingen kust zo’n premier – zeg maar Alexander, klinkt het in de uitzending al joviaal – zijn beide handjes voor deze gouden kans op spotgoedkope public relations. Het zijn van die momenten waarop mijn innerlijke Geert Bourgeois zich roert. In 2005 riep hij de tv-zenders nog op om politici enkel uit te nodigen in ernstige programma’s. Zoals wel vaker luisterde er niemand naar hem. Politici – ook uit zijn eigen partij – organiseren tegenwoordig naar hartenlust hun eigen docuseries, vermommen zich als zingend konijn of gooien met dartspijlen om in de ogen van het volk toch vooral meer mens dan politicus te lijken. Dus nee, ik had geen zin in leuke weetjes uit de kinder- en jeugdjaren van Alexander De Croo.
Met camera’s op zich gericht wist vader Rob Embrechts wanneer het tijd was om vooral niet het achterste van zijn tong te laten zien.
Maar kijk, ondanks al mijn initiële bedenkingen en bezwaren wist het portret van Tine Embrechts en haar vader Rob me te raken. Dat had veel met deze twee mensen te maken, de zorg en de liefde voor elkaar die ze uitstraalden.
Over de zandduinen van bosland Lommel – want ja, dit programma is ook een subtiele reclamespot voor natuurpracht in Vlaanderen – liepen twee warme, integere mensen, met een hart voor de wereld, hun gezin en voor elkaar. Dat ze nog nooit alleen met haar vader had gewandeld, moest Tine lachend toegeven toen programmamaakster Karine Claassen haar aan de rand van een vijver ontmoette. En ook dat haar vader veel over haar wist, over het praktische deel van haar leven, maar dat ze het nooit over gevoelens hadden. Haar ouders waren altijd blijven zorgen, een zorg die zich vooral uitte in hulpvaardigheid. Vuilnisbakken buitenzetten en de ijskast vullen. Dat vond haar vader dan weer normaal. ‘De echt intiemste dingen deel je niet.’
Tijdens hun wandeling hoorden ze via een oortje fragmenten uit gesprekken die Claassen vooraf met hen apart had gevoerd. ‘Ik zie alleen maar geluk’, vertelt Tine over haar kindertijd. Als ze thuiskwamen van school stonden het fruit en de ovenverse koekjes klaar. Maar ook te veel geluk kan een last zijn. ‘Ik wilde de mama zijn die mijn mama was. Ik haalde dat niet.’ Vooral de scheiding van haar eerste man hakte er zwaar in. Het voelde als een diep falen, precies omdat het beeld dat ze had van het perfecte gezin, een beeld dat ze zelf ervaren had, aan diggelen lag. Dat het bij het leven hoort dat iemand met zijn kop tegen de muur loopt, kreeg ze in theorie van thuis mee, maar de praktijk moest ze zelf leren.
Of hij zich nooit afgevraagd heeft of dit het leven maar is, wil ze aan de rand van weer een andere vijver van haar vader weten. Hij glimlacht en zegt van niet. Helemaal in het begin had Tine gezegd dat haar vader vooral intelligenter was dan zij. Misschien toonde hij dat hier wel. Met camera’s op zich gericht wist Rob wanneer het tijd was om vooral niet het achterste van zijn tong te laten zien. Hij was een rots voor zijn kinderen, altijd geweest, en dat zou hij blijven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
