Lev Tolstoj wist het honderdvijftig jaar geleden al. In ongeluk zit meer verhaal dan in geluk. In Regi gaat trouwen probeert men het ongelijk van de Russische schrijver te bewijzen. Want Regi is een gelukkig man en wekenlang mag de kijker getuige zijn van de voorbereidingen van en voorbeschouwingen op zijn nieuwste huwelijk. Na zijn scheiding heeft de Limburgse zanger het grote geluk gevonden bij Kristel Hubeny, twaalf jaar jonger en enkele centimeters groter, wat prompt voor problemen zorgt voor de gewenste hoogte van de hakken van de trouwsandalen.
Het is slechts een van de problemen waar het dolverliefde koppel in de aanloop naar de trouw op botst. Zo krijgen we te zien hoe Kristel een trouwjurk past, waarna ze de styliste duidelijk maakt dat ze twee jurken nodig heeft, want er zullen twee feesten zijn. Een in Limburg, waar ze allebei van houden, en een in Zuid-Afrika, waar Regi al jarenlang overwintert. Maar als het zomer is in België is het winter in Zuid-Afrika en dus heeft Kristel een zomer- en een winterjurk nodig. Bijzonder spannend, allemaal.
Ze gaan ook samen naar de sportschool omdat Kristel graag wil dat Regi strak in zijn pak zit en Regi alles voor zijn nieuwste liefde over heeft. En ze vliegen heen en weer naar Zuid-Afrika om te checken of de trouwlocatie die ze online uitkozen wel voldoet aan de verwachtingen.
Tussendoor zitten ze naast elkaar op de sofa en vertellen ze hoe en waar de vonk oversloeg. Dat was blijkbaar al zeventien jaar geleden, toen Regi na een optreden in de Culture Club belandde. Hij hoorde hoe Kristel zijn naam uitsprak en draaide zich om, ‘Ik zag een blonde engel’ en het leek – zo vertelt Kristel – alsof hij Mozes was en de Rode Zee voor hem uiteen spleet. Maar ja, het kon en mocht toen nog niet zijn. Nu, elk een huwelijk en kinderen later, is de tijd blijkbaar wel rijp voor hen. ‘Ze houdt me scherp’, zegt Regi. En ook: ‘Die heeft me voor niets nodig.’
Ik hoop dat de voorhuwelijkse docuserie geen trend wordt.
Want de kwade tongen die beweren dat Kristel zich misschien tegen Regi aan vlijt om zijn roem en geld, krijgen minstens tien keer het tegendeel te horen. Regi wijst er voortdurend op dat Kristel een zelfstandige vrouw is, dat ze hard werkt, dat ze zich nooit door hem wil laten onderhouden en dat ze dubbel zo veel uren klopt als hij, terwijl hij toch een van de drukste artiesten in Vlaanderen is en dat hij daar alleen maar bewondering voor heeft. ‘My working girl’, noemt hij haar. Zij lacht haar tanden bloot.
Alleen in de zetel met een cognackleurige poedel op haar schoot vertelt Kristel dan weer dat ze geen luxepaard is, maar sinds ze achttien jaar is wel een droom heeft. Aha, dacht ik, is die droom wereldvrede? Een oplossing voor de klimaatcrisis? Eerlijke lonen voor alle arbeiders? Een woning voor iedereen? ‘Een handtas van Delvaux’, glundert ze. Ze is namelijk altijd al ‘into Delvaux’ geweest. En kijk, voor hun eerste kerstmis samen kocht Regi haar net dat. De droomtas van Delvaux. Alleen bleek die tas wel mooi maar niet handig. Ze demonstreert in de handtassenwinkel van haar vriendin dat die tas met één hand niet te openen is. Zeer vervelend als men bijvoorbeeld probeert een bedelaar toch een aalmoes te geven en dat technisch onmogelijk blijkt.
Ondertussen herhaalt Regi nog maar eens hoe gelukkig hij is, hoe verliefd hij is en hoe moeilijk hij kan geloven dat deze Kristel zijn vrouw wordt. Nadat ze samen hun trouwringen hebben gekozen, scheurt zij die geen luxe- maar – volgens haar toekomstige echtgenoot – een werkpaard is, weg in haar witte cabrio. Waarna Regi zich vooral zorgen maakt over de condens op de wijnfrigo die ze op haar advies hebben geïnstalleerd. Tolstoj heeft zich duidelijk vergist. Ook gelukkige mensen hebben zo hun problemen. Al hoop ik dat de voorhuwelijkse docuserie geen trend wordt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
