Van Chantal naar Juliet, het lijkt een kleine stap op een zondagavond. Een van ongeveer vijftig kilometer in vogelvlucht, om precies te zijn. Zo ver is het van Lo-Reninge, waar Maaike Cafmeyer als Chantal de misdaad bestrijdt, naar De Haan, waar Charlotte De Bruyne als Juliet moordzaken en andere criminele feiten oplost. Ook voor Juliet is dit aanvankelijk een tijdelijke bezigheid. Ze werd gedetacheerd vanuit Brussel om een collega met zwangerschapsverlof te vervangen.
Dat Juliet haar jeugd doorbracht in De Haan is natuurlijk een gelukkig, of in haar geval ongelukkig, toeval. In wat een sprookjesstad lijkt, verzamelde ze om nog onduidelijke redenen een zak vol trauma’s waardoor ze wegvluchtte zodra ze kon. Tussen De Haan en Juliet wringt het langs alle kanten. Nog geen dag is ze terug of er wordt al een lijk van een jong meisje uit het kanaal getakeld, wat allerlei nare herinneringen bij Juliet loswoelt. In het huis van haar recent overleden vader botst ze dan weer op stapels onbetaalde rekeningen en krijgt ze de zorg voor haar nukkige nichtje Chloë toegewezen, wier vader, Juliets broer, al jaren vermist is.
Het is wel wat, alles wat als een kwak puree op het bord van Juliet wordt geschept. Alsof de zes scenaristen – Rik D’hiet, Tyche Beyens, Wouter Van Haver, Roel Mondelaers, Hilde Vandermeeren en Michel Sabbe – zich vooral niet wilden inhouden. Of ze konden niet kiezen uit de shortlist van tragedies en propten ze dan maar allemaal in Juliet.
‘Weinig vrolijk’ is de perfecte samenvatting van deze reeks.
Waar Chantal uitblonk in kleinmenselijke schoonheid, volgt Juliet het klassieke recept van kommer, kwel en een onverwerkt verleden. Typisch Vlaams, zou je kunnen zeggen. Ook op andere vlakken blinkt de reeks uit in de promotie van wel erg Vlaamse eigenschappen. Neem bijvoorbeeld het openingsbeeld. Wat is er Vlaamser dan een mens – in dit geval Juliet – alleen aan het stuur van een terreinwagen? Ook al zijn de afstanden in en rond De Haan zelden langer dan vijf kilometer, Juliet stapt – net als 75 procent van de Vlamingen, trouwens – voor iedere verplaatsing in de auto. Van de modal shift hebben ze in Vlaamse series langs de kust blijkbaar nog nooit gehoord.
Die kust komt trouwens niet in beeld als de verdedigingsmuur van betonnen hoogbouw die ze in werkelijkheid is, maar als de leegte van duinen, strand en pittoreske villa’s die ze tussen de twee wereldoorlogen was. Maar, zoals de begeleidende tekst bij de reeks onheilspellend suggereert, onder het lieflijke landschap zit veel miserie verborgen.
‘Weinig vrolijk’, merkt Jamal (Nabil Mallat), de collega van Juliet, op wanneer hij door de sociale media van het verdronken meisje scrolt. ‘Weinig vrolijk’ is de perfecte samenvatting van deze reeks. Met uitzondering van Jamal, loopt iedereen gebukt onder wat niet gezegd wordt. Of slechts mondjesmaat. Het verleden van Juliet wordt in korte flashbacks geopenbaard, maar waar het allemaal precies fout liep, blijft vaag. Uiteindelijk moet deze verhaallijn zes afleveringen lang voor de nodige spanning zorgen.
Juliet is het prototype van de getormenteerde politievrouw die zich op haar werk stort om al de rest te vergeten. Waar hebben we dat nog gezien? Ongeveer in iedere politieserie van de voorbije jaren die The Killing of The Bridge probeert te evenaren. Dat Juliet hier niet in slaagt, ligt niet aan de acteurs. Die doen geweldig hun best om van de scenario’s iets te maken. Maar het script is even geloofwaardig als het beeld van de Belgische kust dat getoond wordt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
