Hoewel met nieuwbakken clubvoorzitters Rik Verheye en Sam Kerkhofs mannen het hoge woord voeren in De Spor, ben ik na één aflevering al fan van de enkele vrouwen in de docureeks. De scherpste vragen en analyses komen van Manon en Sophie, de respectievelijke vriendinnen van Rik en Sam. Of het niet een beetje niche is, vraagt Manon zich af terwijl Rik haar breedvoerig uitlegt hoe hij niet alleen een voetbalclub gaat kopen, maar er ook ‘content’ wil creëren. Lees: er een programma over maken met hemzelf en Sam in de rol van voorzitters en eigenaars van de club. Voor Manon blijft het allemaal een beetje vaag, dat hobbyproject van twee mannen die net als iedere mens elk jaar wat ouder worden. ‘Je hebt toch nog geen midlifecrisis?’ vraagt ze bezorgd. Bovendien, wat betekent dat precies, een voetbalclub kopen? ‘Wat koop je precies?’
Alsof de stroom plots uitvalt, sputtert het hyperkinetische konijn dat zich in Rik verschuilt. Ja, wat koop je als je een voetbalclub koopt? Hij heeft er een gekocht, hij heeft het zelfs rondgebazuind, zijn moeder erover gebeld. Maar wat dat dan precies betekent, of hij nu een voetbalveld, een voetbalstadion, een voetbalkantine, of het gebruiksrecht daarop heeft gekocht, dat weet hij eigenlijk niet.
Sophie, in het echte leven de marketing manager van RSC Anderlecht, confronteert beide heren dan weer met het zichtbare gebrek aan talent in de ploeg. Het zijn ongetwijfeld sympathieke kerels, maar na de eerste wedstrijd heeft ze op het veld maar twee spelers gezien die iets van voetbal kenden. Dramatisch wil ze dat niet noemen, maar om niet te degraderen, is meer nodig.
Rik en Sam mogen dan wel per abuis een voetbalploeg kopen, ze zijn wel zo verstandig om naar hun vrouwen te luisteren. Prompt begint Sam zijn favoriete videogame te spelen, Football Manager. Want Sam, zo vertelt zijn nicht Kat Kerkhofs, heeft er altijd van gedroomd om eerder Michel Verschueren dan Enzo Scifo te zijn. Je kan dat vreemd vinden, maar een mens die zijn gebreken beter kent dan zijn talenten, schopt het meestal ver.
‘Je hebt toch nog geen midlifecrisis?’ vraagt de vriendin van Rik Verheye bezorgd.
En dan is er Lotte – in de reeks omschreven als ‘Lotte van de damesploeg’ –, de assistent van stadionomroeper Johny. Omdat hij nooit ziet wie er scoort, steekt Lotte bij elk doelpunt evenveel vingers op als het rugnummer van wie het doelpunt maakte. Lotte maakt duidelijk waar het bij een club als de Spor om draait. Zonder de mensen die de club een warm hart toedragen, stuikt alles in elkaar. Maar kun je die helpende handen bewaren als je stijgt in rangschikkingen en klassen? Wat verlies je als te veel professionalisme de sympathieke liefhebber aan de kant schuift? Of als geld het overneemt van de vrijwillige investering?
Want dat is waar Rik en Sam natuurlijk van dromen. Niet behouden wat is, maar bakens verzetten en opwaarts marcheren door de verschillende competitieklassen. En dus trekken ze betere spelers aan. Maar sterke individuen vormen samen nog geen goede ploeg.
Eerlijk: ik weet heel weinig over voetbal. Maar ik heb wel goed naar Ted Lasso gekeken. Net als Rik en Sam, trouwens. De knullige inrichting van het voorzitterskantoor, de scènes in de kleedkamers, het gedoe over voetballers en sacochen: wat in Ted Lasso fictie was, lijkt in de Spor realiteit te zijn. Ook de warme, menselijke gloed van Ted Lasso wordt naar het stadion van Hasselt getransplanteerd. Niet dat het ooit melig wordt – daarvoor zijn de commentaren en ook het spel tussen Rik en Sam te snedig – maar het zorgt er wel voor dat De Spor meer is dan ‘Sam en Rik proberen een club te leiden’, het nicheproduct waar Manon terecht voor vreesde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
