Jeroen Meus bereidde de voorbije veertien jaar meer dan drieduizend gerechten, zegt hij zelf terwijl hij zijn gesponsorde BMW op de luchthaven parkeert. Een mens zou voor minder nood hebben aan herbronning. Gelukkig toonde ook Brussels Airlines zich bereid wat geld te schenken in ruil voor subtiele vermeldingen, en zo mag Meus in De mosterd van Meus van hot naar her vliegen om recepten te verzamelen bij collega tv-chefs.
Eerste stop op de culinaire vakantiestage is Zweden. Joehoe Zweden, klinkt het, terwijl hij zich in het meest zuidelijke puntje van het land achter het stuur van een camper hijst. ‘Wat weten we van de Zweedse keuken?’ roept hij naar de technische ploeg op de achterbank. ‘Balletjes van Ikea’, roepen die terug. Meus vult plichtmatig aan met haring, paling en veel zuivel. Echt enthousiast klinkt hij daarbij niet. Al lichten zijn ogen even op wanneer hij in de supermarkt zijn boodschappenkar vollaadt met knäckebröd, bier en allerlei tubes – typisch Zweeds, mompelt hij – waaronder een met smeerbare salami.
Hierna gaat het verder richting Tina Nordström, de bekendste tv-chef van Zweden. Maar voordat Meus met zijn vork in de door Tina bereide Janssons frestelse mag prikken, moet er eerst schnaps gedronken worden. Dat zal zich de komende dagen een paar keer herhalen. Of het nu elf uur ’s ochtends of vier uur in de namiddag is. Geen proeverij zonder heildronk. Nadien kruipt Meus gewoon achter het stuur van de camper, een Vlaamse traditie die hij netjes in ere houdt, want ach, eentje kan toch geen kwaad?
De mosterd van Meus is als een snelle snack. Professioneel bereid, dat wel, maar ook wat inspiratieloos.
Op aanraden van Tine dendert Meus van palingvissers aan de oostkust naar paddenstoelenplukkers in het centrum van het land, om te eindigen met een rivierkreeftenfeest op een royaal landgoed. Waar er in vroegere reizen van Meus veel tijd was voor gesprekken aan een kampvuur of rond een pruttelende stoofpot, wordt er deze keer niet te lang stil gestaan bij de diepere dingen des levens. Het moet vooruitgaan. Die rivierkreeften worden bijvoorbeeld gewoon in een pot gegooid, er worden zout, suiker, dille en maïskolven aan toegevoegd en na een schnaps is alles klaar om op te eten. Skål.
Slechts één keer vertraagt Meus. Wanneer hij een stuk gerookte paling in zijn mond stopt, beseft hij dat het beest te bijzonder is geworden om binnen te schrokken. ‘Het is een beetje zoals panda eten’, heeft een palingonderzoeker me het ooit beschreven. Palingen zijn een met uitsterven bedreigde diersoort en dat merken ze aan de kust van Zweden aan de snel slinkende aantallen die ze vangen. Van twee duizend ton twintig jaar geleden naar zeventig ton nu. Als de vis verdwijnt, verdwijnen ook de palingvissers en de palingrokers.
Wat hij daarvan vindt, wil Meus van een van de vissers weten. Heel erg triest, antwoordt die. Wat kan hij anders zeggen. Meus leeft met hem mee, maar wil zich ook niet wentelen in te veel sentiment. Terecht merkt hij op dat als je met een traditie een vissoort uitwist, het misschien tijd is om die traditie overboord te gooien. Voor het zover is, laat hij de gerookte paling met plezier op zijn tong smelten.
Waarna hij, hopla falderaldera – zoals ze in Zweden bij de schnaps zingen –, weer verder trekt. Geen idee waarom er zo veel vaart achter zit. Eerder dan als een zorgzaam bereide maaltijd, smaakt De mosterd van Meus als een snelle snack, een verplicht tussendoortje. Professioneel bereid, dat wel, maar ook wat inspiratieloos. Zoals een tube met mosterdsmaak.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
