‘Vertel eens, Saartje, wat functioneert er niet in dat buikske van u?’
In een appartement in de Brugse binnenstad zit Karine Claassen met begripvolle blik op de bank. Naast haar zit Saartje. Geen kleuter van vijf, zoals je uit de vraag misschien zou afleiden, wel een vrouw van 24 met – zo legt ze uit – een spastische darm. Haar stoelgang is al enkele jaren op hol geslagen. Of ze kan niet gaan of ze moet constant, en altijd heeft ze last van krampen. Soms produceert ze een hele week geen grote boodschap. ‘Een week?’ De verbazing druipt van het gezicht van Karine. ‘Zeer onaangenaam, inderdaad.’
Saartje wordt snel doorgespoeld naar de aangrenzende kamer waar darmdokter Magali Surmont en diëtist Michael Sels zich over haar klachten buigen. Beide beoefenaars der geneeskunde zitten erbij als om door een ringetje te halen. Magali in bekoorlijk zwart met elegante laarsjes; Michaël in een gekleed sportieve outfit, met sneakers aan de voeten. In het introductiefilmpje paradeerde hij zelfs in gouden schoenen door de gangen van het ziekenhuis. Alsof beiden willen duidelijk maken: het is niet omdat we met kak bezig zijn, dat we er als stront moeten bijlopen.
Saartje mag op de stoelgangschaal van Bristol aanduiden hoe haar stoelgang er doorgaans uitziet. Is het een gladde of zachte worst? Zijn het zachte hoopjes? Of eerder een bruine brij? Vooral dat laatste, zegt Saartje, maar altijd is er eerst een hard stukje. Magali noteert ijverig en besluit dat Saartje net zoals een op de tien Vlamingen lijdt aan het prikkelbare darmsyndroom. Het is een aandoening waar niet veel aan te doen is, behalve vezelrijk eten, veel water drinken en kakken met een voetbankje. Saartje neemt blijgezind de tips mee naar huis.
Is het een gladde of zachte worst? Of eerder een bruine brij? Vooral dat laatste, zegt Saartje.
Waarna Jurgen aanschuift bij Karine om het over zijn overprikkelde darmen te hebben, gevolgd door Lotte die een luie maag heeft en Hedwig die veelvuldig boert sinds ze ’s nachts als psychiatrisch verpleegster werkt. Graag had Karine een boer van Hedwig gehoord, maar Hedwig houdt het bij de omschrijving ‘luid en geurloos’. Ondertussen vraag ik me af of dit programma de geboorte is van een nieuw genre: de verfilming van de voorlichtingsbrochure. Hippe kleurtjes, jolige animaties, koddige testjes: net zoals de gezondheidsfolders heeft De grote boodschap het allemaal.
De kandidaten, zoals Karine hen systematisch noemt, vertegenwoordigen elk een vaak of zeldzaam voorkomend spijsverteringsprobleem, waarop dokter en diëtist hen besprenkelen met wijze raad. Enkele weken later komen ze getuigen hoeveel beter ze zich voelen nu ze met een voetbankje kakken (Saartje), geen koffie meer drinken (Jurgen) en mindfull eten (Hedwig).
In een soort re-enactment mag Jurgen zelfs tonen wat er vroeger gebeurde wanneer hij op de fiets zat en een onweerstaanbare kakdrang voelde. Billen dichtknijpen, fiets aan de kant smijten en naar het dichtstbijzijnde bosje trippelen. ‘En was dat dan diarree?’ vraagt Karine ondertussen voor de vierde keer. Jurgen knikt. ‘En nu hebt ge dan zo’n gewone kaka?’ Weer een knik.
Karine beloofde alle geheimen van de kleine kamer bloot te leggen en voelt dat ze dicht bij een openbaring zit, dus mag Jurgen ook vertellen hoe dat voelde, die eerste keer ‘gewone kaka’. Zijn ogen lichten op, zijn glimlach plooit zich in hemelse gelukzaligheid. ‘Alsof ik mijn leven terugheb.’
Hoera voor Jurgen en zijn stoelgang, maar op de schaal van Bristol scoort De grote boodschap wat ons betreft een magere nummer zes: zachte stukjes met gehavende randen en een papperige uitscheiding.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
