Recensie: Nonkel Pater

Het nieuwe Canvas-programma Nonkel Pater was in de eerste aflevering het minder welbespraakte broertje van Meneer Doktoor.

Toen de makers van Meneer Doktoor bij Woestijnvis weggingen om De Raconteurs op te richten, hebben ze duidelijk de rechten op het idee ‘oude mannen laten babbelen over hun beroep van vroeger’ niet meegenomen. Het minste wat je van Nonkel Pater immers kunt zeggen dat het programma wel heel erg lijkt de reeks over het leven van huisdokters in het Vlaanderen van vroeger, met die beelden van bejaarden die gezeten in een diepe zetel vertellen over vroeger, afgewisseld met archiefmateriaal. Zelfs de truc om elk hoofdstuk te laten beginnen met een citaat uit de verhalen die volgen, is hier gewoon gekopieerd.

Is dat erg? Neen: originaliteit staat sowieso niet hoog aangeschreven op tv vandaag, en als we mogen kiezen, hebben we liever dat een sterk programma als Meneer Doktoor als bron van inspiratie dient. De thematiek – scheutisten die in de oude kolonie zieltjes gaan redden – is bovendien rijk genoeg om door de gelijkenissen heen te kijken. Toch kunnen we niet zeggen dat de eerste aflevering van Nonkel Pater evenveel indruk heeft gemaakt als die van Meneer Doktoor: er zaten enkele grappige en ontroerende momenten in – de anekdote over de missionaris die tijdens het voetballen een beenbreuk werd geschopt zonder dat er een fout werd gefloten, de verhalen over hoe de paters afscheid namen van hun ouders, die ze in sommige gevallen nooit meer zouden terugzien.

We hadden echter de indruk dat het programma veel meer bestond uit losse flarden interviews dan dat de makers de getuigen de kans hadden gegeven om hun volledige verhaal te doen. Er springt ook voorlopig niemand van de missionarissen echt uit, zoals bij de dokters van weleer wel het geval was. Maar goed, misschien is dat volgende week wel het geval.

Stefaan Werbrouck