‘Het vernederingsritueel Pop the Balloon is alleen voor hardcore liefhebbers van realitytroep’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

In een bevreemdende, volledig witte kamer staan acht vrouwen op een rij, ze hebben elk een knalrode ballon in hun handen. De presentator haalt er een man bij en binnen de drie seconden prikken zes van de acht vrouwen een naald in hun ballon. Pop! Samen lopen de presentator en de jongeman het rijtje af: waarom hebben ze hun ballon laten knallen? Er komen antwoorden als ‘sorry, je bent niet lang genoeg’ of ‘je trainingspak is lelijk’. De man vat niet alle commentaar even goed op. Hij bijt stevig terug en zegt dingen als ‘je ziet er toch veertig uit’ of ‘het lijkt alsof je in het schipperskwartier werkt’. Tijdens dat gesprek laten ook de laatste twee vrouwen hun ballon knallen. ‘Ik wou je een kans geven, maar ik voel je vibe toch niet en ik vind je respectloos’, klinkt het. Het proces wordt een paar keer herhaald met verschillende mannen.

De vorige alinea beschrijft een gemiddelde aflevering van Pop the Balloon, een datingshow op YouTube die mij de laatste tijd enorm fascineert. Het concept is al door veel contentcreators overgenomen, maar ik kijk vooral naar de spraakmakende versie van de Belgische YouTuber Osakio.

Alles aan Pop the Balloon is raar. Om te beginnen geeft het spierwitte decor de show iets bevreemdends, alsof het zich afspeelt in een lynchiaanse plaats, buiten onze tijd en ruimte. Dat contrasteert nogal met de ordinaire inhoud. Om de video interessant te houden, kiest de gastheer uiteraard een hoop kandidaten die niet op hun mondje zijn gevallen en die al eens een paar ordinaire scheldwoorden durven boven te halen. De mensen die plots massaal naar buiten komen zodra de kermis in de stad is opgebouwd? Daar lijkt Pop the Balloon een groot deel van zijn kandidaten te vinden.

Maar ik kijk niet voor de rare setting of de kleurrijke groep deelnemers. Wat me intrigeert is de gewilligheid waarmee iedereen zich aan dit vernederingsritueel onderwerpt. Pop the Balloon is gênant voor alle aanwezigen. Bijna elke deelnemer mag van geluk spreken als er na zijn intrede nog één ballon heel blijft. Telkens gaat de presentator het volledige rijtje af en vraagt hij expliciet aan iedereen waarom ze de kandidaat niet aantrekkelijk vinden. Het is hoogst ongemakkelijk: zes keer op rij krijgt iemand te horen dat hij ‘te kort’ is, dat ze ‘zijn vibe’ niet voelen of dat hij de foute huidskleur heeft – dat laatste wordt verrassend vaak gezegd en iedereen lijkt het een normaal argument te vinden.

Voor het rijtje met de ballonnen is de gebeurtenis niet minder pijnlijk. De meeste deelnemers zijn alfamannetjes of -vrouwtjes die niet bepaald goed met afwijzing omgaan. Constant breken er scheldpartijen uit, waarbij iedereen uitgemaakt wordt voor het vuil van de straat. Zelfs als er eens een match gevonden wordt, gelooft niemand dat hier ooit een gezonde relatie uit ontstaat.

Bovendien wordt er amper gemonteerd in Pop the Balloon. De afleveringen gaan tergend traag vooruit en duren langer dan een uur, waardoor je als kijker goed marineert in de plaatsvervangende schaamte. Een aanrader, maar alleen voor de hardcore fans van realitytroep. U bent gewaarschuwd.