Onze tv-recensent over Pano: ‘Dries dacht dat hij dat journalistje van de VRT in zijn zak had’

© VRT
Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

De Pano-uitzending over Schild & Vrienden deed heel wat stof opwaaien. Tine Hens analyseert de reportage: ‘De jeugd kun je nog enigszins naïviteit aanwrijven, maar bij al de anderen klinkt het ‘we wisten het niet’ erg pijnlijk en historisch al te herkenbaar.’

Die ochtend zweette Dries Van Langenhove peentjes. De ‘eindbaas’ van Schild & Vrienden, zoals hij zichzelf door zijn volgelingen graag laat noemen, zat tegenover journalist Tim Verheyden van Pano. Al zes maanden liep Tim mee in zijn voetsporen en Dries dacht dat hij dat journalistje van de VRT in zijn zak had. Tim wilde weten wie Schild & Vrienden echt was. Dries toonde hem dat graag.

Nu legde Tim als een geschokte vader Dries een voor een de foto’s voor. 67.000 waren het er. Allemaal van hetzelfde niveau dat nog weinig met normen en waarden te maken had.

Uiteindelijk waren ze niet meer dan een gezellige vriendengroep die zich zorgen maakte over het verglijden van de traditionele waarden. Ze bekommerden zich om het klassieke gezin, om de ouderen van dagen, om het zwerfvuil langs Vlaamse straten, dat je vond van de Noordzee tot Katanga. Allee, mocht Katanga deel zijn van Vlaanderen, maar dat wilde Dries natuurlijk niet. Hij was een nette jongen die er absoluut geen extremistische ideeën op na hield. Absoluut niet. Dat ontkende hij met alle radicaliteit die hij in zich had.

Om te bewijzen hoe gematigd hij was in zijn streven om de Vlaamse jeugd weerbaar te maken, had hij zijn volgelingen op het hart gedrukt zich niet te weerbaar op te stellen. Zij moesten vooral hun mond houden en applaudisseren als hij iets zei. Ondanks al die preventiemaatregelen had Tim zich toch een weg geforceerd tot de geheime chatkamers van de club. Daaruit bleek dat de jongens van Schild & Vrienden binnenskamers de riem van de onderbuik haalden om de meest ranzige, racistische, seksistisch en nazistiche foto’s, filmpjes en opmerkingen de vrije loop te laten.

Nu legde Tim als een geschokte vader Dries een voor een de foto’s voor. 67.000 waren het er. Allemaal van hetzelfde niveau dat nog weinig met normen en waarden te maken had. Een zwart jongetje dat wegrent met een gewapende blanke man op een fiets achter zich aan en daaronder het commentaar: ‘Als je aan het barbecueën bent en de houtskool loopt weg.’

‘Je zou dit racistisch kunnen noemen’, schokschouderde Dries. Verder ontkende hij dat hij dat ooit al eens gezien had, of misschien wel eens gezien – je ziet zo veel passeren op sociale media – maar zeker niet in de eigen chatgroep. Nee, dat wist hij wel zeker, want, zo drukte hij Tim op het hart: ‘Ik heb een heel goed fotografisch geheugen.’ Later postte hij de boodschap: ‘Deel nooit memes.’ Oeps.

Na de uitzending werden op een partijbureau, op een rectoraat en in de Vlaamse jeugdraad peentjes gezweet.

Na de uitzending werden op een partijbureau, op een rectoraat en in de Vlaamse jeugdraad ook peentjes gezweet. Want zelfs al sprak Dries regelmatig zijn diepe haat uit voor al wat links is, één linkse denker leek hij slaafs te volgen. Helemaal volgens de Italiaanse antifascist Antonio Gramsci had hij het erover dat ‘het belangrijk was de gedachten van mensen te wijzigen’. Ideologische overtuigingskracht is minstens zo belangrijk als slagkracht, meende Gramsci.

En dus begon Schild & Vrienden vanuit hun studentenkoten in Gent aan wat ze met de nodige zin voor pathetiek ‘de mars door de instellingen’ noemden. Ze veroverden een zitje in de Gentse studentenraad, vier zitjes in de Vlaamse jeugdraad en de N-VA zouden ze van binnenuit naar rechts verschuiven. Voor Theo Francken – die al eens een berichtje van Dries met een like beloont – verzorgden ze geheel vrijwillig het veiligheidscordon.

Dat Schild & Vrienden is wat Pano toonde, dat ze racisme, nazisme en seksisme prima hobby’s vinden, verbaast niemand die de voorbije maanden de twitteraccount @SchuldnVrienden volgde, maar plots viel iedereen – van Gents rectoraat, jeugdraad en bonzen van de N-VA – uit de lucht. De jeugd kun je nog enigszins naïviteit aanwrijven, maar bij al de anderen klinkt het ‘we wisten het niet’ erg pijnlijk en historisch al te herkenbaar.

Bovendien kan ik me niet van de indruk ontdoen dat Schild & Vrienden over enige financiële reserve beschikt. Misschien heeft Dries wel wat flexijobs, of steken de ongetwijfeld bemiddelde ouders al eens een centje toe. Of zou er een partij stiekem ook wat geld in een potje stoppen om via dit wansmakelijke clubje ‘de gedachten van mensen te wijzigen’? De parallellen zijn misschien toevallig, opvallend zijn ze wel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content