‘Make, kem goe nieuws!’ Met die woorden kondigt reportagemaakster Lidewij Nuitten vanuit haar keuken aan dat ze klaar is voor een nieuwe tocht door onbekend gebied. Wie naar Nuitten en haar avonturen in eigen wonderland kijkt, moet verdragen dat de voertaal algemeen beschaafd Kempisch is. Het is van ‘dien’ en ‘boekske’ en ‘wettewanu’ en ‘amaai, das straf’.
Nadat ze Mark, haar eerste jeugdliefde, had gevonden, kreeg Nuitten tal van mails en brieven van mensen die schreven over hun vreemde genen en onbekende oorsprong. Adoptiekinderen die in de nasleep van oorlogen of in de jaren van de éénkindpolitiek in China uit hun land verdwenen en geen idee hebben wie hun ouders en eventuele broer of zus zijn. Nuitten wil hen helpen, maar beseft aan de telefoon met haar moeder dat ook zij niet zo veel weet over haar oorsprong. Wie zijn die voorouders?
‘We komen allemaal van de apen’, antwoordt haar moeder met Kempische nuchterheid, maar ook enigszins naast de kwestie. Daar had Nuitten het bij kunnen laten, en misschien ware dat wel beter geweest, want zoals iemand later zal zeggen ‘familiepotjes stinken’ en de vraag is of wij allemaal mee die bedorven geur willen of moeten opsnuiven?
Een handelsmerk van Lidewij Nuitten: mooie beelden sferisch aan elkaar kleven, maar die gaan bij momenten vervelen omdat het allemaal wat stuurloos is. Net als haar hele expeditie.
Met haar camera op de schouders gaat ze in Gent langs bij Noëmie, een van de meisjes die haar schreef. Noëmie studeert illustratie in Gent en merkt dat haar onbekende wortels in China in al haar werk doorschemeren. Samen met Anéline, een zus die ze in België kreeg maar met wie ze genetisch niet verwant is, is ze een zogenaamd illegaal kind. Tijdens een wandeling langs de Leie verwoorden de beide meisjes het prachtig. Ze hebben het over een verdriet dat er altijd is, dat een gat in hun lichaam slaat en in hun bestaan.
Omdat Nuitten ook niet weet tot waar haar familie reikt, besluiten ze samen een DNA-test te doen. In de tweede aflevering belt ze met haar resultaten aan bij haar ouders. Aan tafel openen ze samen het dossier. Ze blijkt voor 41,4 procent Engels en voor 28,8 procent Asjkenazisch Joods te zijn. Met z’n drieën kijken ze verbaasd en alle drie begrijpen ze even weinig wat dat betekent. Ze googelen Asjkenazisch en besluiten verder gewoon te eten. Waarna er muziek klinkt en er een collage van beelden over het scherm glijdt. Ook dat is een handelsmerk van Nuitten, mooie beelden sferisch aan elkaar kleven, maar net als vulwoorden in een tekst hebben ze weinig toegevoegde waarde en gaan ze bij momenten vervelen omdat het allemaal wat stuurloos is.
De hele expeditie van Nuitten lijdt trouwens aan stuurloosheid. Zo krijgt ze plots telefoon van haar oudste broer – een gesprek dat niet in beeld komt. Hij vertelt haar dat ze tante wordt en zij beseft dat ze nooit eerder met haar broer belde. ‘Mijn zoektocht klopt niet’, vertelt ze aan Kim, een Koreaanse die in Turnhout woont, jaren geleden ontdekte dat ze een zus in de Verenigde Staten heeft en die er nu wat als klankbord voor Nuitten en haar kopzorgen bij loopt. ‘Je moet toch een goede band hebben’, raadt ze Nuitten aan, die knikt en prompt naar huis belt. ‘Maake’, zegt ze aan de telefoon. ‘Ik wil een familieopstelling doen.’
Een familieopstelling, zo krijgen we te horen van een vriendin aan huis die zich na haar studies kernfysica en yoga specialiseerde in familieopstellingen, is een kring met mensen waarbij iemand je broer speelt om te ontdekken waar de fricties zitten. En dat is allemaal wetenschappelijk, vraagt Nuitten nog. De vriendin – Els heet ze – knikt. Ze kan het niet uitleggen, maar ervaring heeft geleerd dat het altijd werkt. Misschien omdat je een zoekende mens veel kunt wijsmaken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
