Lieven Scheire en zijn gasten bedrijven comedy op speed in ‘Scheire en de Schepping’

Wat doet zeven jaar op het schap met een programma? Verstoft het? Verbleekt het? Verkruimelt het? Beschimmelt het? Misschien is het die angst voor de irrelevantie die het tempo zo omhoog heeft gejaagd in dit nieuwe seizoen van Scheire en de schepping.

Ik vermoed dat het altijd al snel ging, van ping en pong, van weetje naar woordgrap en weer terug, maar nu lijkt het alsof Lieven Scheire en zijn gasten comedy op speed bedrijven. Scheire heeft sowieso al de neiging om amper te ademen wanneer hij praat, maar nu gaat het helemaal aan een rotvaart. Al kan het natuurlijk aan de montage liggen, waarbij men, gericht op efficiëntie en rendement, iedere pauze eruit heeft geknipt. Time is money, dat gedachtegoed.

Het probleem was dat ik regelmatig ook moest lachen om de een of andere stomme grap. Technocomedian Jeroen Baert die uitlegt dat hij met de eigen hond getest heeft of honden poepen volgens het magnetisch veld van de aarde, bijvoorbeeld. Waarbij hij moest vaststellen dat ofwel zijn hond kapot was ofwel het magnetische veld. Tegen de tijd dat ik was uitgelachen, waren we al een ronde verder en had ik bijna het verhaal van de zeemacht van Mongolië gemist. Want ik geef het toe, ik kijk minder voor de humor naar Scheire en de schepping dan voor die vaak belachelijke, maar o zo fascinerende wetenswaardigheden. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik hou van Nerdland, de podcast die een soort afgeleide is van dit tv-programma, maar dan met de weetjes en zonder het quizzen.

Terug naar de zeemacht van Mongolië. Want dat doet dit programma met een mens: het voorziet hem/haar/hun van een verse voorraad gespreksvoer. Nu we elkaar weer tegen het lijf lopen en er zich weer momenten van sociaal ongemak aandienen waarop er een gat in de communicatie valt en de stilte schreeuwt om gevuld te worden, is Scheire en de schepping de geschikte hofleverancier van onderhoudende verhalen.

Ooit was die zeemacht van Mongolië de schrik van Japan, nu bestaat die uit een boot die op een meer, het Hövsgölmeer, aan de kade ligt. De matrozen, van wie er slechts een kan zwemmen, dromen niet van oorlog, wel van zicht op een echte zee. Ze stellen die zich kalm en warm voor. Je kunt daar van alles grappigs bij verzinnen, en dat is ook wat er in Scheire en de schepping gebeurt, maar de betere momenten zijn die waarin Scheire publiek, gasten en kijkers bijna overdreven ernstig onderricht in de kunst van de nutteloze doch verbijsterende weetjes.

Nog aangenamer dan de onderwijzende Scheire is ‘De vorst der vorsers’, het moment waarop een werkelijke wetenschapper inzicht verschaft in het onderzoeksterrein dat hij dagdagelijks betreedt. Zo zat daar Simon Watt, de bezieler van het bijzondere genootschap ter verdediging van de lelijke dieren in de wereld. Want de onderzoekende mens blijkt zo bijziend en bevooroordeeld dat hij alles wat in zijn ogen schoon is meer aandacht geeft dan wat haarloos, vormeloos of disproportioneel is. Of de lelijke mensen ook zijn bescherming genieten, wilde een van de panelleden weten, waarop Watts antwoordde dat a) de lelijke mens niet bedreigd is omdat er b) te veel van zijn. Het is de humor waar ik van hou. Gortdroog maar raak en, vooral, perfect getimed zonder in overdrive te gaan.