Junior Planckaert is een man van bijna dertig die nog bij zijn ouders woont en nu graag een lief zou vinden. Omdat hij de voorbije jaren zorgwekkend weinig gevoeld heeft, of toch niet ‘die klik’, vroeg hij zich op momenten van existentiële twijfel wel eens af of het mogelijk is dat emoties geamputeerd worden zonder dat je dat merkt. Op een dag sprak hij er op de stoep voor het ouderlijke huis over met psychologe en seksuologe Sarah. Voorzover ik het begrepen heb, vloeide uit die ontmoeting het idee voort om iedereen die vrouw, Vlaams en jonger dan 35 is in te schakelen in de moeizame zoektocht van Junior naar de liefde.
Het kan een droom lijken, de liefde die zomaar tot je komt zonder dat je je vingers moet vermoeien met links en rechts swipen, maar vergis u niet, de druk voor Junior is hoog. Deemoedig gaf hij toe dat hij niet goed weet of hij zich nog kan openstellen en nu kan iedereen die wil zomaar meekijken of en hoe hij erin slaagt zich open te stellen. De horror. Maar ja, een Planckaert zijn is deel van de business zijn. Als je al vijf jaar alleen bent, moet je maar met een camera in je nek een lief zoeken. Dat chateau in Frankrijk betaalt zichzelf tenslotte niet af.
Vergis u niet, de druk voor Junior is hoog.
Geen wonder dus dat Junior peentjes zweet. Voor het eerst in zijn leven moet hij tijdelijk alleen gaan wonen, weg bij mama en papa die hem hartelijk en met veel goede moed uitzwaaien en daarna moet hij de dames vermaken die zichzelf aanboden en die zijn beste vriend Bram, zijn zus Stephanie en de eerder vermelde Sarah voor hem selecteerden. Op voorhand had Junior een tip gegeven: hij zocht een innerlijk sterke vrouw, een die goed met hem kon omgaan.
Verder wist Junior in de eerste aflevering er vooral uit te persen dat hij zenuwen heeft, zenuwachtig is, toch wel stress heeft en dat hij fameus uit zijn comfortzone treedt. Gelukkig is zijn drum daar om hem te kalmeren, en natuurlijk zijn vaste begeleidster Sarah. Zij omarmt hem met tips voor meer ontspanning in stressvolle situaties, of zoals zij het benoemt: momenten van onveiligheid. Blijven ademen, raadt ze hem aan. Rustig praten. Soms de stilte toelaten.
‘Dat is ne moeilijke’, zucht Junior. Hij komt uit een familie van snelle sprekers. En toch, moedigt Sarah hem aan, is het de moeite om het te proberen. Terwijl ze het zegt, laat ze haar stem diep zakken, alsof ze ondergrondse energiebanen wil aanboren om Junior in een kosmisch deken van zelfvertrouwen te wikkelen. Ook dat is een gouden tip van Sarah: blijf jezelf. Twee diploma’s, dat verdien je niet zo maar.
Junior kan er natuurlijk ook niet aan doen dat ik net voor ik naar zijn zoektocht naar de liefde keek een film zag over een volk van nomadische veehoeders, de Peul in Niger. Omdat het er door de klimaatcrisis steeds droger wordt en het regenseizoen ingekort is tot twee maanden, trekken ouders er vele maanden per jaar op uit om elders te werken. Kinderen jonger dan veertien blijven al die tijd alleen achter en moeten hun plan trekken.
Nu stelde ik me voor dat Junior aan de kinderen van de Peul uitlegde dat hij op zijn dertigste nog thuis woonde, maar dat hij zich wel voorbereidde op een belangrijke en grote stap in zijn leven. Hij zou tijdelijk een kasteelhoeve met een tiental vrouwen delen om te testen of hij voor een van de vrouwen een klik voelt. ‘Ja, kindjes,’ zou Junior dan bijvoorbeeld zeggen, ‘wij hebben ook zo onze zorgen. Neem nu mezelf, ik ben gewoon te kieskeurig.’ Benieuwd welke raad de Peulkinderen hem zouden geven.
Dinsdag 19/4, Eén, 20.40
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
