In De Gloria, meesters van de gêne: 5 keer bitterzoet en bijna niet te verdragen onbehaaglijk

Bij ‘In De Gloria’ sloeg de Vlaming collectief en vooral onbetamelijk luid aan het lachen. Het geniale van de reeks zat echter in de pijnlijke prikjes: de bitterzoete, vlijmscherpe en bijna niet te verdragen portretjes van mislukking, wanhoop en desillusie.

In De Gloria deed kijkers elke week uit de zetel rollen van het lachen en injecteerde ons taalgebruik met een schier eindeloze reeks slagzinnen. Maar regisseur Jan Eelen wilde meer dan dat, zei hij in 2015 in Focus Knack naar aanleiding van de 15e verjaardag van zijn programma. ‘Ik wilde dat de kijker moest zoeken naar wat er grappig was. Dat het altijd even tragisch als humoristisch was. ‘Neen doe dat niet.‘ ‘Nee zeg dat niet.‘ ‘Oh, dit is verschrikkelijk.‘ Dat is mijn lievelingshumor. Bijna alles van In De Gloria is gebaseerd op gêne.’

Het mesje van In De Gloria sneed bij wijlen heel diep. Kinderen van gescheiden ouders, grootouders op weg naar de euthanasie, mensen wiens heldendaden al vergeten bleken noch voor ze goed en wel uitgevoerd waren: ze passeerden allemaal de revue. De spiegel die In De Gloria ophield, deed ons allen in elkaar krimpen. Sommige sketches deden net geen pijn. Als kijker moet je lachen, tegen beter weten in. Een wrange glimlach, om niet te moeten wegkijken.

Papa is in de tuin

De wanhoop in ’s vaders ogen, de aanhoudende vragen van het zoontje, de leegte in de villa en die regen – die verdomde regen die alles pijnlijk onderstreept. Wij hadden liever in die gegraven put gezeten dan in de schoenen van de vader gestaan.

Ophanging in de stal

‘ZEG HET DAN!’ Wellicht heeft die wanhoopskreet geklonken in duizenden Vlaamse woonkamers. Dat we deze aflevering niet meteen wisten op te snorren, is wellicht goddelijke tussenkomst. Dikke duim voor de lezer(es) die het in onze mailbox weet te mikken.

Laatste dag

Een adembenemend drieluik over de laatste werkdag van Willy Gooris. Het roemloos afscheid krijgt een extra desolate sfeer door het voortdurend gezoem van de boilers in de kelders van het ministerie van volksgezondheid. ‘Hoort ge’t? Dat draait’, leidt Willy de kijkers binnen in zijn ondergrondse werkplek.

Een belangrijke dag

Het gezin Vandevelde beslist om de terminaal zieke opa euthanasie toe te dienen. Vader en dochter hebben het er lastig mee, in tegenstelling tot de moeder (gespeeld door Sien Eggers). Zij wil opa graag uit de weg voor de communie van de dochter. ‘Want dit is nu toch geen feest’, klinkt het.

Reünie tussen vader en zoon

Deze kan zo in alle opleidingen psychologie getoond worden aan wie het vak Gezinsdynamiek volgt. ‘Gelachen, hé, Danny…’