Zelden heb ik me zo hard als een vieze voyeur gevoeld als tijdens de livestream van Regi’s trouw. Sociale horror in haar meest pure vorm.
Gisteren gaven Reginald ‘Milk Inc’ Penxten en zijn verloofde Kristel Hubeny elkaar het jawoord in Zuid-Afrika. Niet alleen ging daar de vierdelige realityreeks Regi Gaat Trouwen aan vooraf, het hele trouwfeest viel gisteren ook live te volgen op VTM in maar liefst drie tijdsblokken: eerst waren er sfeerbeelden van de receptie, twee uur later werd de eigenlijke trouwceremonie uitgezonden en ’s avonds waren er nog wat sfeerbeelden vanop het dansfeest. Het moet van de laatste koninklijke trouw geweest zijn dat er in ons land nog zoveel gedoe was rond een huwelijk. Of van Regi’s vorige trouw in 2012 met Elke Vanelderen, die destijds ook live werd uitgezonden.
De reacties in de pers zijn vandaag even voorspelbaar als terecht. Je eigen trouwfeest uitzenden is narcisme van de bovenste plank. Deze livestream was het dieptepunt van holle realitytelevisie. Het is waanzin dat Regi dit ons een tweede keer lapt.
Zelf heb ik de livestream ook gevolgd. Op zich ben ik het eens met alle bovenstaande kritieken, maar dat is lang niet het belangrijkste dat ik aan deze ervaring overhoud. Wat ik me vooral nog heel lang ga herinneren zijn de koude rillingen die de hele de livestream langs mijn rug liepen. Het was namelijk heel lang geleden dat televisie me nog zo ongemakkelijk heeft doen voelen.
Ik voelde me een vieze, vuile, smerige voyeur die dingen aan het zien was die helemaal niet voor mijn ogen bedoeld waren.
In die zin was het verslag van de receptie pure horror. Tom De Cock en Karen Damen namen de presentatie op zich, en fladderden zo van gast tot gast om wat small talk te maken. Dat leverde gesprekken op als ‘Vertel eens iets over jouw blauwe jurk?’ ‘Ah, die is geïnspireerd door een zeemeermin’ of ‘Hier loopt een hond rond en die heet Penguin’. Het soort banale opmerkingen die op een echt trouwfeest ook al eens kunnen vallen om de stilte te vullen tussen mensen die elkaar niet goed kennen. Maar waarom moest ik dit zien? Ik heb absoluut geen band met alle genodigden en er was voor mij geen enkele reden om deel te zijn van deze feestelijkheden. Wat een memorabel, intiem moment onder vrienden moest zijn, werd plots een nationaal spektakel.
Een nationaal spektakel dat de nodige inhoud miste om echt spectaculair te zijn, weliswaar. Dat leken Karen Damen en Tom De Cock ook wel te beseffen, getuige hun pogingen om de leegte toch een beetje te vullen. Zo heeft Karen Damen minstens drie keer benadrukt dat Regi ‘echt wel een speciale man’ is. Hij had namelijk beslist om de bruidstaart al tijdens de receptie aan te snijden in plaats van na het avondmaal. Spanning en sensatie. Maar ik kan het Karen niet eens kwalijk nemen, want veel om mee te werken kreeg ze niet. Het interessantste moment was toen het aanwezige orkest een vioolversie van Toto’s Africa begon te spelen en ik kon lachen met hoe kleverig ik het vond om dat nummer in Zuid-Afrika te brengen.
Tom De Cock stelde me veel minder op mijn gemak. Regelmatig maande hij het publiek aan om ook een fles champagne open te trekken en deel te nemen aan de feestelijkheden, of om er een zak chips bij te nemen zodat de kijker ook iets lekkers kon eten terwijl de gasten van een feestmaal zaten te genieten. Op een ander moment benadrukte hij dan weer dat de kijker het wellicht niet kon zien, maar dat het in Zuid-Afrika echt wel warm was, in tegenstelling tot in het winterse België. Ik voelde me ronduit uitgelachen. Daar zat ik dan, tijdens de werkuren in het druilerige Brussel, niet aan het nippen van een glas bubbels maar van mijn zesde koffie van de dag. Kreeg ik door de hele livestream sowieso al een vreemd gevoel, dan zorgde De Cock ervoor dat ik me zeker een buitenstaander voelden.
Maar dat waren niet eens de allerergste momenten. Omdat alles helemaal live moest gebeuren, waren er overgangsmomenten tussen scènes waarin letterlijk niets gebeurde. Dan kregen we droneshots van de ceremonie te zien en enkel wat geroezemoes van de gasten te horen. Ik voelde me alsof ik zelf aanwezig was op het trouwfeest, maar er niemand kende en ook niemand goed durfde aan te spreken, waardoor ik alleen in een hoekje van mijn glas stond te drinken en de eerste kans zocht om naar huis te kunnen vertrekken. De livestream van Regi’s trouw was pure sociale horror.
Er is één moment dat voor altijd op mijn netvlies gegrift zal staan. Karen Damen en Tom De Cock waren klaar met hun praatje, en in de montagekamer moesten ze wellicht overgaan naar een droneshot zodat onze presentatoren ondertussen naar de volgende gasten konden wandelen. Die overgang duurde echter iets te lang. Minstens vijf seconden staarden ze zonder een woord te zeggen recht de camera in. Het voelde alsof ze recht in m’n ziel staarden en me aan het veroordelen waren. ‘Wat doe jij eigenlijk hier, loser? Jij bent helemaal niet uitgenodigd op deze luxueuze trouw in Zuid-Afrika. Je bent niet meer dan een gluurder, een toerist in andermans intieme moment.’ En ze hadden nog gelijk ook.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier