
Programma - Het grote onbekende
Wanneer en waar uitgezonden - Donderdag 6/10, Eén, 21.25, en op VRT Max
Stel: je wordt op een ochtend wakker en beseft dat je tijdens de nacht onverwacht veranderd bent. Niet in een insect, maar in een cynisch persoon. Stel dat je de avond na die ochtend naar Het grote onbekende kijkt, het eerste programma dat Luc Haekens als partner en creatief directeur van productiebedrijf Djangoo aan de VRT verkocht kreeg. Dan is het best mogelijk dat je je afvraagt of het misschien de nieuwste trend is, kriskras de wereld rondreizen onder het mom van een televisieprogramma, en zo niet alleen belastinggeld opstoken maar ook nog eens een dikke middenvinger opsteken naar al die mensen die uit bezorgdheid voor het klimaat en de toekomst anders proberen te reizen. ‘Ik wil het over de toekomst hebben’, vertelt Haekens met zijn gebruikelijke enthousiasme in de camera terwijl hij de airmiles aan elkaar rijgt. Soms hoeft een mens niet eens cynisch te worden om het cynisme van anderen te zien.
Al snel valt het op hoe vaak Haekens zelf in beeld verschijnt.
Maar kom, ik wil gerust geloven dat zowel Haekens als de bazen van de openbare omroep het een verfrissend idee vonden dat hij een dozijn jongeren achterna zou reizen die voor enkele maanden tot een half jaar het eigen land inruilen voor een studie-ervaring elders. Die bazen hebben tot slot targets te halen, en een van die targets is om meer jongeren naar het televisiescherm te lokken. Nog steeds houdt blijkbaar het misverstand stand dat je dat doet door het over andere jongeren te hebben. Voor Haekens was het dan weer een fijne manier om een andere kant van zijn talent te tonen. Dat hij zo ook gratis bij zijn dochter in Edinburgh op bezoek kon – want ja, ook Justine Haekens is een van de jongeren – is handig meegenomen. Win-win voor beide partijen rond de tafel. Maar heb je daar als kijker ook iets aan?
Zelf beweert Haekens dat hij vooral benieuwd is naar de jongeren, hoe zij naar het leven kijken en hoe ze een verblijf weg van huis ervaren. Maar al snel valt het op hoe vaak Haekens zelf in beeld verschijnt. In Noorwegen stuntelt hij op ski’s, in Edinburgh jaagt een taxichauffeur hem de stuipen op het lijf met verhalen over drugs. Telkens weer is het Haekens die als gespeeld naïeve en onbeholpen kluns de aandacht trekt. Waardoor al snel de vraag rijst: gaat dit over Haekens op reis of over jongeren weg van huis?
Slechts enkele keren slaagt hij erin een stap opzij te zetten. Dat is wanneer hij bij Arthur is. Arthur is geboren met cerebrale parese, waardoor hij slechts moeizaam zijn spieren kan controleren. ‘Er was mij een leven in een rolstoel voorspeld’, vertelt Arthur terwijl hij bij de kinesist een trapje op- en afstapt. Nu wil Arthur als student slavistiek naar Bulgarije, vijf maanden zal hij in een woonblok in de rafelranden van studentenstad Plovdiv verblijven. Hij omschrijft het als een oefening in zelfstandigheid. ‘Het is niet makkelijk voor mij’, legt hij op een bankje aan Haekens uit. ‘Maar op termijn gaat het me deugd doen.’ Nu nog niet? vraagt Haekens rustig. Het is de juiste vraag op de juiste plaats. ‘Nu is het aanpassen en mag ik vooral niet te veel nadenken.’ Soms zit de worsteling van een mens verborgen achter de woorden. Het is een zeldzaam teder moment in deze reeks waarin het verder vooral onduidelijk is waar Haekens naartoe wil. De meeste andere gesprekken voert hij zo’n beetje in het wilde weg, waarbij hij de oude, saaie zeur speelt. Moet je echt de halve wereld rondreizen om aan je eigen dochter te vragen waarom jongeren toch zo lang studeren in plaats van te beginnen werken, want al dat studeren kost toch wel geld? Jaja, zou de cynicus nu reageren, uw programma kost ook geld. En wat hebben we daaraan?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier