Het huis van Eric Goens heet vanaf nu Die huis en ligt in Zuid-Afrika. ‘Iemand schreef ooit dat de beste programma’s emoties aanraken zonder dat ze de tranen in beeld brengen. Goens is het daar niet mee eens.’
Sommige tv-programma’s zijn niet aan te raden voor mensen met een chronisch alcoholprobleem. Eric Goens had Sabine Hagedoren, die wat sukkelde met een pijnlijke enkel, nog maar net op de laadbak van een tractor geholpen, of daar viste hij al de eerste fles witte wijn uit een sportzak. ‘Ik eet, ik drink, ik zorg voor gezelschap’, mompelde hij voor hij zijn eerste slok nam. Het was onduidelijk op welk moment van de dag de 24 uur van Sabine en Eric precies begonnen, maar aangezien de zon nog gulzig over het land scheen, leek de avond nog veraf.
Voor iemand die vindt dat hij een tv-programma van de Vlaamse klei naar een wijndomein in de buurt van Kaapstad moet transplanteren, klonk die geneuzelde jobomschrijving bovendien wat mager. Je huurt maandenlang een luxevilla, je jaagt mensen op vliegtuigen naar Kaapstad, je houdt er een persoonlijke gezondheidscoach op na en het enige wat jij beweert te doen, is drinken, eten en voor gezelschap zorgen?
Kwatongen zouden al snel sputteren dat Die huis niet meer is dan een goedkoop excuus om van het dolce far niente een voltijds beroep te maken, op kosten van de gemeenschap bovendien – wat zeg ik, van de belastingbetaler! Gelukkig houd ik me meestal ver van kwatongen.
Kwatongen zouden sputteren dat u003cemu003eDie huisu003c/emu003e niet meer is dan een goedkoop excuus om van het dolce far niente een voltijds beroep te maken.
Bovendien waren Sabine een paar glazen van een wel exceptioneel wijnjaar gegund. De biografie waarmee Goens haar inleidde, somde netjes de professionele hoogtepunten in haar leven op, maar uiteindelijk zou het allemaal om dat vreselijke dieptepunt draaien: het verlies van haar geliefde man aan een ellendige ziekte. Sabine is zo’n vrouw die niet alleen levensvreugde uitstraalt, maar evolutionair met een speciale klier is uitgerust die vrolijkheid en enthousiasme uitscheidt.
‘Ik heb me laten vertellen dat in u een feestvarken schuilt’, vroeg Goens haar met de blik van een bad cop die niet alleen een slechte dag heeft, maar ook nog eens zijn koffiepoeder in azijn heeft opgelost. Sabine antwoordde met een kristalachtige flikkering in de ogen: ‘We hebben menig feestje op gang getrokken.’ We, dat waren haar man en zij. We, ze sprak over hem alsof ze nog steeds dat geweldige koppel waren.
Het waren de mooiste momenten in Die huis, die waarin Sabine complexloos door die belachelijk luxueuze villa banjerde, met zweetvlekken onder de oksels in een pan stond te roeren, schalks met een vinger over een foto van haar man wreef of zichzelf hartelijk uitlachte omdat ze er niets van bakte in de sporttest.
Maar met vrolijkheid alleen bouw je geen boeiend televisieprogramma, luidt een te weinig ontkracht cliché, en dus moest het wel over dat grote drama gaan. Iemand schreef ooit dat de beste programma’s emoties aanraken zonder dat ze de tranen in beeld brengen. Goens is het daar niet mee eens. Hij meent dat tranen tv authentiek maken. Of hij meent dat ze bewijzen dat ook hij gevoelens heeft. Ik weet het niet.
In ieder geval doet Die huis nog hermetischer wat Het huis al deed: de wereld buitensluiten en een mens reduceren tot zijn hoogstpersoonlijke verhaal. Over het feit dat Sabine scheikundige is en als weervrouw misschien wel iets te vertellen heeft over het klimaat van vandaag, of over de droogte die aan de grond van de Zuid-Afrikaanse wijndomeinen knaagt, stapte haar gastheer dan ook heen met de platitude van gecultiveerde onwetendheid, dat wetenschappen niets voor hem is.
Die huis op de heuvel is een bunker waarin geen zucht van buitenaf doordringt. Prima, maar of je daarvoor Het huis van het Vlaamse restgroen naar een Zuid-Afrikaanse heuvel moet overplanten? Men zou de kwatongen bijna gelijk geven. Waarom ben je in een land als je het niet ook over dat land hebt?
Die huis, dinsdag 26/9, Eén.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier