De spitsvondigheid van ‘Twee zomers’ zit in de beperking

Net voor hij op een privéjet stapt naar een eiland voor de Franse Azurenkust waar hij met vrienden van vroeger de vijftigste verjaardag van zijn vrouw Romée (An Miller) zal vieren, krijgt Peter (Tom Vermeir) van een onbekend nummer een bericht met een filmpje, dat hij op de wc opent. Een paar jonge mannen verkrachten een meisje dat er blijkbaar bewusteloos bij ligt. ‘This was 30 years ago, now is payback time’, staat er. In een volgende sms eist de afzender 100 bitcoin tegen maandagmiddag of het filmpje gaat viraal.

Peter zegt een paar keer shit, spoelt door en wandelt samen met zijn vrouw zijn overmaatse huis in Silicon Valley uit, elk met een veel te grote koffer voor een reis van ocharme drie dagen. Het moet een ontspannend uitje worden, zo’n trip waarop mensen van middelbare leeftijd herinneringen ophalen aan die goede, oude tijd toen ze nog jong en onbezonnen waren, de wereld aan hun voeten lag, dromen nog niet aangevreten waren door ontgoochelingen en de mot nog niet in de vriendschap zat.

De Parelvissers meets De mol, zo omschreven Paul Baeten en Tom Lenaerts Twee zomers, waarvan ze het scenario samen schreven. Want hier heb je een groep, ooit hechte vrienden, maar de barsten die met de jaren ontstonden, werden in stilzwijgen gehuld en de wonden heelden uiteindelijk nooit. Bovendien weet Peter vanaf het moment dat hij een voet in het vliegtuig zet dat er iemand mee is gereisd die hem afperst met het gruwelijkste geheim dat de groep meedraagt.

Waar droomden die jongeren in 1992 van? In het verhaal van toen overheerst het brallen en het feesten. En dat begon op de duur toch wat te vervelen.

De spitsvondigheid van Twee zomers zit in de beperking. De reeks toont ook de jongere versies van Peter (Lukas Bulteel), Romée (Marieke Anthoni) en hun vrienden. Zowel in het heden als dertig jaar geleden bestrijkt Twee zomers drie dagen op een afgesloten plaats. Nu een eiland zonder bereik – vanaf het moment dat iemand die woorden uitspreekt in een reeks, weet je al: dit komt niet goed – toen de landelijke villa van de vader van Didier (Herwig Ilegems / Bjarne Devolder).

Het heen en weer springen tussen heden en verleden kan de eerste aflevering voor verwarring zorgen. Bovendien is het puzzelen wie de oude versie is van de jongere man of vrouw, maar dat klaart in de loop van de reeks wel op. Zowel jong als ouder wordt trouwens gespeeld door stuk voor stuk straffe acteurs. Aan hen ligt het niet dat mijn enthousiasme toch eerder gematigd bleef.

Ik heb er lang over nagedacht waarom dit psychologisch spel op dat eiland deels van me af gleed. Lenaerts en Baeten raken tal van relevante thema’s aan, MeToo, maar evengoed onvoldragen verwachtingen in een mensenleven, de nijd die zich in mensen slijt of het verschil tussen wat je beleefde en hoe dat er jaren later op beeld uitziet. Allemaal bijzonder boeiend, maar verder dan oppervlakkig aanraken gaat het niet. Al te vaak vervallen dialogen in nietszeggende frasen. ‘Koud, hè’ is er een van, ‘Juist efkens oppassen voor het opstapke’ een andere. En als er wel gepraat wordt over zaken die ertoe doen, dan is het preken nooit veraf. ‘Ik wil niet als een pastoor klinken’, zegt Stef, die men Mowgli noemt en gespeeld wordt door Koen De Bouw net voor ze afreizen. Toch is het net dat wat ze geregeld doen: klinken als een pastoor.

Ik weet niet of het te maken heeft met de rigiditeit van de plot – uiteindelijk moet hier een mysterie opgelost worden – maar nooit wordt helemaal helder hoe de mensen van toen de mensen van nu geworden zijn. Toen waren Luk en zijn camera onafscheidelijk, nu is er niemand die filmt wat ze meemaken. Waar droomden die jongeren in 1992 van? In het verhaal van toen overheerst het brallen en het feesten. En dat, geef ik toe, begon op de duur toch wat te vervelen.