De politieagenten in ‘De Kraak’ zijn niet depressief, maar echt origineel is de overvalserie ook niet

Origineel kun je ‘De Kraak’ bezwaarlijk noemen, maar dat het ontspannende televisie is, des te meer.

In mei ging op de Duitse zender ZDFneo The Bank Hacker in première. De kraak in het Nederlands. Geen idee waarom de titel in Duitsland in het Engels werd hertaald. Ook geen idee waarom deze serie over de ‘grootste mislukte bankroof in de geschiedenis’ door VTM werd besteld, maar niet geprogrammeerd. Vroeger kon men nog vermoeden dat het aan de kwaliteit van de reeks lag, maar dat speelt bij VTM steeds minder een rol. Maar fictie laat zich nu eenmaal moeilijk verzoenen met reclameblokken. En dus schoof men De kraak door naar de streamingdienst Streamz en werd de reeks een Streamz Original. U mag vooral niet denken dat Streamz een soort diepvriezer is waarin alles belandt wat je niet wil weggooien.

Nochtans mikte VTM aanvankelijk hoog. In De Standaard las ik dat de zender de ‘hype van Scandinavische krimi wilde counteren’ door een reeks te maken waarin eens geen ‘depressieve politieagent door donkere bossen doolt’. VTM wilde iets lichts, kleurrijks, grappigs, maar daarom niet oppervlakkigs. Scenarioschrijver Kristof Hoefkens, die eerder al Spitsbroers bedacht, herinnerde zich een krantenknipsel dat al meer dan tien jaar in een map zat. In 2009 veroordeelde een Londense rechter de Oost-Vlaamse hacker Jan V. voor medewerking aan de grootste mislukte bankroof aller tijden.

U mag vooral niet denken dat Streamz een soort diepvriezer is waarin alles belandt wat je niet wil weggooien.

Hoe kwam een gewone jongen uit Oost-Vlaanderen in een internationale oplichtersbende terecht, vroeg Hoefkens zich af. Omdat hij de antwoorden niet in de werkelijkheid vond, fantaseerde hij ze. Jan V. werd de stille, teruggetrokken Jeremy Peeters (gespeeld door de beloftevolle Tijmen Govaerts) wiens gezin mentaal en financieel uit elkaar spat wanneer zijn vader zich in zijn bloemenwinkel ophangt. Zijn kleine zus sluit zich af en spreekt niet meer, zijn moeder vecht tegen het faillissement en Jeremy ontpopt hij zich tot een meesterlijke hacker.

In diezelfde periode verlaat de oude boef Alidor Van Praet (Gene Bervoets) de gevangenis. De bende waarmee hij de jaren voordien het overtollige zwart geld bij verschillende zelfstandigen afroomde en naar buitenlandse rekeningen versluisde, hoopt nu hij weer vrij is te genieten van de miljoenen die gespaard werden. Maar, vertelt Van Praet tijdens een etentje hoog in de lucht, het geld is weg. Er moet nieuw geld gevonden worden. En omdat de banken hen vorige keer in de steek hebben gelaten, is het aan de bank om te betalen. Er wordt een overval gepland. Liefst een zonder te veel zichtbare sporen en vernielingen. Een cyberkraak, dus.

Een dag na de feiten biecht Jeremy schijnbaar alles op in het politiekantoor. De politieagent van dienst is inderdaad niet depressief en dwaalt ook niet door donkere bossen, maar noteert secuur wat Jeremy vertelt. Het verhoor vormt min of meer de kapstok van het verhaal.

Het is niet zo dat films en series over al dan niet mislukte bankovervallen zo dun gezaaid zijn dat De kraak uitblinkt in originaliteit. Het goede is dat de makers dat zelf beseffen en liever spelen met knipogen naar pakweg Money Heist en Ocean’s Eleven, Twelve en Thirteen dan te pretenderen dat ze een unieke serie hebben bedacht. Zo is de bende van Van Praet samengesteld volgens de verwachting: de zwijgzame kleerkast, de professor en de opzichtige tafelspringer die zich ‘Prince’ laat noemen. Allemaal, van Claude Musungayi over Koen De Graeve tot Manuel Broekman, vertolken ze met overgave hun rol. Alsof ze net uit een lockdown ontwaakten en eindelijk nog eens mochten doen wat ze zo graag doen: spelen. Met plezier lijken ze dialogen te debiteren die niet altijd goed klinken en ook niet zo veel betekenen. Nee, De kraak is niet grensverleggend en vindt een genre niet opnieuw uit, maar is wel ontspannende televisie.