De ontrouw van Eva De Roo: ‘Er zijn niet genoeg dagen in een week voor meer dan één lief’

Wat gaat er door het hoofd van de schuinsmarcheerder? Eva De Roo zoekt het voor u uit in Ontrouw, een vierdelige documentairereeks op VRT 1. ‘Als Jan mij ziet dansen met Alex Turner kan hij dat plaatsen.’

Drie keer hamert Eva De Roo tijdens ons gesprek op hetzelfde aambeeld: nee, zij heeft deze reeks níét gemaakt omdat zij en haar halve trouwboek, Jan Paternoster, ermee te maken hebben gehad. Te casa De Roo-Paternoster loopt alles op amoureuze wieltjes. Maar het idee kwam wel degelijk uit haar koker: waarom gaan we eens niet – zonder een oordeel te vellen – praten met mensen die er geen graten in zien om wel eens buitenshuis te gaan lunchen, naast de pot te pissen of – zoals één getuige – er jarenlang een deuxième bureau op na te houden? Eigenlijk was haar motivatie zelfs positief, legt De Roo uit in een droefgeestig kamertje op de zevende verdieping van het VRT-gebouw: ‘Liefde is de belangrijkste drijfveer in mijn leven, het fundament van alles. Dat was het al toen ik kind was en ik droomde van de prins op het witte paard. De enige voorwaarde was dat de ridder cool moest zijn. (lachje)’     

Eva De Roo: Heel lang was overspel iets wat ik alleen maar kende uit Temptation Island. Ik kwam er zelf pas voor het eerst mee in aanraking toen ik op de middelbare school zat en iedereen een eerste liefje had. Als iemand op een feestje had gemuild met iemand die niet hun lief was, ging dat over de tongen: ‘Heb je het gehoord van die en de broer van die?’ Dat was juicy. Er werd veel over gepraat, maar alleen achter de rug, nooit in het gezicht van de betrokkenen. 

Dat waren de highschooldrama’s. Een jaar of zeven, acht geleden werd het ineens een serieuzer issue in mijn vriendenkring. Wat me toen vooral trof, was dat er niet over gepraat mocht worden. Soms nam iemand mij in vertrouwen, en moest ik beloven om te zwijgen. Ik snap heel goed waarom, er komt veel schaamte bij kijken, maar ik vond het heftig dat je er helemaal alleen voor staat als de persoon die je het liefste ziet je verraadt. Ik had gehoopt dat mijn generatie verder zou staan. Zo veel taboes zijn de laatste jaren bespreekbaar gemaakt. Geen kinderen kunnen krijgen, of ze niet willen. Single zijn. De menopauze. Veel debatten zijn op gang gekomen, maar ontrouw zit nog altijd in die sfeer. Niet dat ik vind dat alles op tafel moet worden gebracht, maar het onderwerp trok me onweerstaanbaar aan.

Maar dus niet, zoals je al vroeg in de eerste aflevering uitlegt, omdat je er zelf mee te maken had?

De Roo: (schudt het hoofd) Hoogstens heb ik in een relatie waar ik aan twijfelde de grenzen opgezocht. Ik heb dat nog gehoord van andere mensen: het is een manier om een excuus te zoeken om een relatie te beëindigen, zonder dat je heel expliciet, ook aan jezelf, hoeft te zeggen: het werkt niet meer. Intussen weet ik heel goed wat ik wil in een relatie, maar er waren momenten dat ik dacht: kan iemand mij eens uitleggen of ik hiermee moet doorgaan of niet? (lachje) Wellicht is negentig procent ook goed genoeg, maar ik ben iemand van het volle pond, van de totale overgave. Ik ben dus nooit vreemdgegaan, maar aan het einde van een vorige relatie was er iemand met wie ik veel sms’te en af en toe afsprak, zonder meer. Als iemand permanent in je hoofd kampeert, vind ik dat ook een vorm van overspel.

In de eerste aflevering getuigt een jonge vrouw, Auke, heel moedig en bedachtzaam over haar wedervaren. Zij had seks met iemand, en legt dat uit als ‘bedriegen-bedriegen’. De grens ligt voor iedereen ergens anders.

De Roo: Klopt, dat is fascinerend. Voor mij ligt de grens in mijn hoofd, er hoeft dan zelfs geen fysieke daad te zijn. Als mijn lief maanden aan een stuk zou sms’en met een ander, en liedjes zou uitwisselen – ‘Dit ga je mooi vinden’ – zou ik dat verschrikkelijk vinden: ‘Waarom stuur je die liedjes niet naar mij?’ Ik denk dat veel mensen die naar Ontrouw kijken, zullen zeggen: is dat nu óók al ontrouw? Andersom zijn er zeker ook mensen die zonder veel scrupules rondpoepen en over Auke zullen zeggen: waarom tilt zij daar zo zwaar aan?

Heb je met mensen uit de tweede categorie gesproken?

De Roo: Met een paar, maar zij hebben uiteindelijk afgehaakt. Ik denk dat ze het probleem niet zien en niet snappen waarom ze erover zouden praten. Voor mij is élke manier van naar liefde en relaties kijken legitiem, maar op zijn minst vind ik dat de mens met wie je een engagement aangaat, recht heeft op de waarheid. Wie ben ik om te oordelen als je vanaf het begin duidelijk stelt: ‘Je bent niet de enige en je zult dat nooit zijn’?

Die voorkeur is intussen min of meer geïnstitutionaliseerd in een levensstijl als polyamorie.

De Roo: Ik vind het fantastisch dat jonge mensen experimenteren met andere relatievormen, maar voor mij zou het niet werken: er zijn niet genoeg dagen in een week voor meer dan één lief. (lacht) 

Je hebt in de aanloop naar de opnames een oproep gedaan op Studio Brussel. De reacties stroomden binnen. Heeft dat je verbaasd? 

De Roo: Ja, want ik zou zelf nooit reageren op zo’n oproep – en nee, want het waren vooral oppervlakkige reacties. Als ik vroeg of mensen dan ook wilden getuigen, was het antwoord meestal: nee, dank u. Ik kan mij daar iets bij voorstellen: als je daarover getuigt wanneer je in een nieuwe relatie zit, kijken je nieuwe schoonouders ook mee. Je wilt niet dat zij denken dat je ook hún kind iets gaat lappen. 

Waarom zegden andere mensen wél toe? 

De Roo: Omdat ze – Auke is daar een mooi voorbeeld van – er nog altijd mee zitten. Ze hopen dat ze met hun getuigenis andere mensen kunnen helpen. Ik vind dat mooi. Boosheid speelde soms ook een rol, maar we hebben erover gewaakt dat alle getuigen op zijn minst al diepgaand gereflecteerd hadden over wat er gebeurd was. Geen enkele getuigenis mocht een wraakoefening zijn.

Er zit ook een iets oudere man in de reeks, maar hij getuigt anoniem. Is er meer schaamte bij die generatie? 

De Roo: Nee. Hij getuigt anoniem, net als enkele anderen, uit respect voor de betrokkenen. Ik denk niet dat er meer schaamte is bij oudere generaties, maar ze gaan wel anders om met overspel. Het ‘kind van de melkboer’ is een fenomeen uit een andere tijd. Namelijk de tijd dat je niet per se trouwde met de persoon die je zelf in gedachten had. En als je wel zelf mocht kiezen en de liefde ergens onderweg opdroogde, was scheiden niet altijd een optie, zeker niet in een streng katholieke omgeving. In dat geval is overspel een gemakkelijke oplossing voor veel ellende. Dat doet mij denken aan een nog fundamentelere vraag: is de liefde moeilijker geworden, nu we veel autonomer kunnen beslissen? Ik ben geneigd te denken dat het pad weliswaar steiler omhoog loopt, maar dat het resultaat meer loont als je alle knopen zelf hebt doorgehakt.

Je gaat in Ontrouw langs bij relatietherapeut Katrien Koolen. Heeft zij inzichten aangedragen die je verrast hebben?

De Roo: Katrien heeft mij geleerd dat, hoe vervullend en stabiel je relatie ook is, je altijd verliefd kunt worden op een ander. De vraag is hoe je daarop reageert. Ik zou die persoon zo veel mogelijk uit de weg gaan, maar dat lukt natuurlijk niet als de mens in kwestie een collega of schoonbroer is. Katrien raadt aan om die gevoelens gewoon toe te laten, want je kan best gevoelens hebben voor meerdere personen tegelijk. Het is de vraag wat je ermee doet. Even wachten tot alles bekoeld is, is sowieso de veiligste optie. Maar dat is gemakkelijk gezegd, je weet niet hoe je zult reageren als iemand passeert die je herinnert aan hoe je vroeger was, voor je een relatie van dertig jaar aan was gegaan. Het is ook oneerlijk om te verwachten dat je partner je na dertig jaar nog altijd nerveus maakt bij het ontbijt. Dat is het mooie aan een lange relatie: er komt iets in de plaats van de acute verliefdheid, die tof maar heel intens is en ook heel onzeker kan maken.

Wat is er bij jou in de plaats gekomen? 

De Roo: Veiligheid klinkt saai, maar ik zou zeggen: stabiliteit en zelfvertrouwen. Een lange relatie kan ook spannend blijven omdat je allebei de hele tijd blijft evolueren. Ik ben moeder geworden, mijn lief is vader geworden. Die nieuwe rollen, maar ook een nieuwe job of een verhuizing, maken dat de liefde kan blijven duren. 

Je zegt ‘lief’, maar jullie zijn toch getrouwd? 

De Roo: Ik zeg alleen ‘mijn man’ als ze een nieuwe luifel komen installeren. Dan lijkt het alsof ik het leven stevig in de handen heb. (lacht)

Relatietherapeut Rika Ponnet somde op Radio 1 op wat de mogelijke drijfveren zijn voor overspel. Een tekort aan relatie, een teveel aan relatie. Lust kan ook het motief zijn, net als – wanneer de routine dreigt – thrill seeking. Jan Paternoster en jij hebben twee kinderen, ze zijn drie en vier: ben je op je hoede voor de sleur?

De Roo: Ik wil eigenlijk niet te veel over Jan en mij praten, omdat ik wil vermijden dat mensen denken dat ik Ontrouw gemaakt heb omdat wij ermee te maken hebben gehad.

We noteren dan nu officieel dat dat niet zo was. 

De Roo: Ik denk dat de liefde de sleur overleeft als je je er genoeg van vergewist in welke fase van het leven je bent aanbeland. Als je af en toe stilstaat en uitzoomt, kan je de belangrijkste en evidente klippen gemakkelijk omzeilen. Je moet mild zijn voor jezelf. Als je in de fase van tien pampers per dag zit, mag je niet verwachten dat de jarretelles ’s avonds uit de kast komen en de seks even stomend en geil is als op dag één. Het heeft met verwachtingen te maken. Je moet je er bewust van zijn dat alles voorbijgaat en dat er altijd een moment komt dat je elkaar weer tegenkomt.

Ik vraag mij wel soms af wat er gebeurd zou zijn als ik Jan vroeger was tegengekomen. Ik heb over weinig dingen spijt maar misschien nam ik de liefde altijd veel te serieus. Op mijn zeventiende zei ik al: dit is voor altijd. Als ik daar nu op terugblik, denk ik soms: had toch wat meer gefladderd, Eva. Dat gaan wij ook aan onze kinderen meegeven: doe maar lekker wild. Ook al kan dat gepaard gaan met veel pijn, want het vereist dat je je open en kwetsbaar opstelt. Dan kan je hard op de bek gaan. Gelukkig was ik al 29 toen ik Jan ontmoette. Hij was even oud: wij hadden op dat moment al door vele watertjes gezwommen en lessen getrokken. Daardoor wist ik: (knipt met de vingers) dit laat ik niet schieten.

Ik wil je niet nodeloos nerveus maken, en mijn bewijsmateriaal is anekdotisch, maar worden er in de media en in de muziek niet méér scheve schaatsen gereden dan elders? Er lopen veel aantrekkelijke mensen rond, met ego’s die misschien groter dan gemiddeld zijn.

De Roo: (lacht) Ik heb het met vrienden vaak over de wildcard: geef je je partner je toestemming om ervoor te gaan als hij – ik roep maar wat – Mariah Carey tegen het lijf loopt? Bij ons zou dat spelletje niet werken, want ik héb Alex Turner van Arctic Monkeys al ontmoet. (lacht) Langs de andere kant: ik denk dat veel mensen zich er te veel bij voorstellen als ze het hebben over de media of de rockscene. Zie ons hier zitten, in een slecht verlucht hok met een vals plafond. Dat is ook: dé media. Maar het klopt: als Jan op tournee is, staat hij elke avond op een podium en vinden veel vrouwen hem geil. Ik snap het, ik vind hem ook geil. Als hij elke avond seks zou willen hebben, zou dat kunnen. Als ik verslag uitbreng op de festivals, ontmoet ik ook veel aantrekkelijke mensen. Maar dat kan mij niet schelen, want ik weet dat thuis een nog veel aantrekkelijkere mens op mij zit te wachten. En misschien is het gemakkelijker omdat wij allebei in de spotlights staan. Als Jan mij op Instagram ziet dansen met Alex Turner, kan hij dat plaatsen. Maar tegelijk zijn wij ook maar gewone mensen die in een gewoon huis wonen en op zondag naar Planckendael gaan.

Ik sprak niet zo lang geleden met Steven Van Herreweghe. Hij vond het moeilijk om na de breuk met de moeder van zijn kind te daten. Omdat hij bekend is, kan hij nooit met een schone lei beginnen. 

De Roo: Ja, dat herken ik wel. Toen ik op mijn 29e weer single was, zag ik ertegenop om te daten. Stel je voor dat je daar dan zit en de tegenpartij bekent dat hij fan is van je radioshow. (begraaft gezicht in haar handen) En ik weet ook wel dat het met mijn bekendheid te maken heeft als een gast mij aanspreekt op een feestje. Het is niet dat die dan denkt: wat een verschijning!

Jan biechtte in een interview op dat hij het niet leuk zou vinden als jij op zo’n feestje een hele avond met dezelfde gast zou praten.

De Roo: Dat vind ik wel goed. Het zou pas een probleem zijn als hij níét jaloers zou zijn.

Ben jij jaloers in de liefde?

De Roo: Als het nodig is. Maar zeker niet op een ziekelijke manier, ik zou het ook meteen uitspreken. Daar vinden wij elkaar.

Jan is ook bereid om te vechten met een mogelijke liefdesrivaal, heb ik onthouden.

De Roo: Dat vind ik nóg beter. (lacht) Maar het is nog nooit nodig geweest. Misschien later, als de spanning is weggeëbd, wel. Als je dan leest dat Jan Paternoster iemand in elkaar heeft getimmerd, weet je op welk punt we zijn aanbeland.

Ik maak met jouw toestemming een omweg via Reddit. Daar staat te lezen: ‘Eva De Roo ends her career.’

De Roo: (verbaasd) Omdat ik de stap heb gezet naar VTM? 

Onrechtstreeks: je zat in De tafel van Gert om te praten over Lift You Up. Toen Verhulst je bij wijze van uitsmijter voor de voeten wierp dat je aan een reeks over Overspel werkte, deelde je een tik uit: ‘Ja, doe je mee?’

De Roo: (lacht) Ik heb daar keiveel reacties op gekregen: weet zij niet dat Gert Verhulst carrières maakt en kraakt? Ik was gewoon astrant. Als iemand mij niet helemaal serieus neemt en mij jent, kan ik brutaal uit de hoek komen. Hij deed wat minnetjes over ‘de vieze radiokelder’ van Studio Brussel. En hij had ook wat vervelende opmerkingen gemaakt over iemand die er niet bij was en dus niet kon reageren. Doe dat toch niet, dacht ik. Hij speelde een spelletje, ik speelde mee.

Maar hoe is je excursie naar de commerciële omroep bevallen? 

De Roo: Heel goed. Het heeft enorm veel deugd gedaan. De radio is mijn vast lief, ik ben daar nog altijd gelukkig, maar ik sta al tien jaar elke dag in de studio. Radio, dat is structuur. Ik moet al flink ziek zijn om eens een dag over te slaan. Ik klaag niet, maar ik ben leergierig en ambitieus en ik wil uitgedaagd worden. Zijn waar ik wilde zijn, dat vind ik geen leuke gedachte.

Zocht je dan uitdrukkelijk iets wat veraf staat van je werk bij Studio Brussel?

De Roo: Daar ben ik het niet mee eens. Het is televisie, akkoord, en voor een ander huis, maar het was mijn job om met mensen over muziek te praten. Misschien niet de muziek waar de gemiddelde luisteraar van Studio Brussel naar luistert, maar voor mij gaat de kracht van livemuziek boven gezeur over genres. Veel mensen hebben mij gezegd dat de Eva van VTM niet heel erg verschilt van die bij Studio Brussel.

Ik ben opgegroeid met Studio Brussel in de jaren negentig: toen kwam je niet weg met die twee parttimejobs, tenzij je Bart Peeters heette. Toen Underworld – een dance-act – in 1994 geprogrammeerd werd op Pukkelpop, was het kot te klein. 

De Roo: En nu staat Pommelien Thijs op de main stage. Die tijden zijn voorbij. En gelukkig maar. Toen ik hier aankwam, werd de zender nog grotendeels bemand door de mannen die in de nineties de plak zwaaiden. We zijn een heel eind opgeschoven: mijn collega’s zijn gen Z’ers die niet in hokjes denken. Ik heb dat van hen moeten leren, alleen door hen heb ik de stap naar VTM kunnen zetten. 

Geen enkele luisteraar heeft je overstap ten kwade geduid? 

De Roo: Een luisteraar van Studio Brussel die niet van VTM houdt, heeft daar geen last van: hij kijkt gewoon niet. Ik heb eigenlijk maar één negatieve reactie gekregen. De oma van een goede vriendin van mij vond het niet kunnen, overstappen van de VRT naar VTM. Ze noemde mij een overloper, geniaal. (lacht) Mensen mogen alles denken van mij, maar Lift You Up heb ik nu eens helemaal voor mezelf gedaan.

Je wilde eigenlijk nooit voor televisie werken, zei je in een interview. Mag ik de wenkbrauwen fronsen, als iemand die op televisie komt dat zegt? 

De Roo: Nochtans is het de waarheid. Ik ga mezelf nu geen ‘televisiemaker’ noemen. Als je mij had gezegd, toen ik aan het Ritcs studeerde, dat ik ooit een shiny-floorshow zou presenteren met Koen Wauters, dan had ik je vierkant uitgelachen. Ik wilde radio maken, maar het was me om de muziek te doen, ik wilde niet gezíén worden. Ik heb een terughoudende kant. Ze hebben me ooit gevraagd voor een rubriek in Café Corsari. Ik heb toen gezegd: laat mij gewoon doen bij de radio. Toen ze mij vroegen voor De slimste mens heb ik de boot eerst afgehouden: ‘Ik wil niet beroemd zijn.’ Toen Erik Van Looy me zei dat dat aan het mislukken was, heb ik toch toegezegd. (lacht) Ik heb me er intussen bij neergelegd. Het hoort erbij, en ik vind het zelfs leuk. Omdat de luisteraars van Studio Brussel respectvol zijn, ze duwen je niet te pas en te onpas hun smartphone onder de neus.

Merk je op dat vlak geen verschil na je passage op VTM?

De Roo: Dat zal ik laten weten nadat ik deze zomer over de dijk van Oostende heb gewandeld. (lacht) Wat wel klopt: als je op televisie komt, denken sommige mensen dat ze een vrijgeleide hebben om rottige opmerkingen te maken over je uiterlijk. ‘Je bent te mager’, dm’de iemand me: ‘Weet jij niet wat anorexia is? Schoon voorbeeld voor de jeugd!?’ What the f, denk ik dan. Ik vind niet dat ik zomaar alles moet slikken omdat ik nu met mijn kop op televisie kom.