De loungy croonersambiance op de vorige Arctic Monkeys-plaat was een gedurfde ommezwaai voor een snedige indierockband. The Car tuft gemoedereerd op die boulevard voort.
Gedurfd is natuurlijk niet hetzelfde als goed. Tranquility Base Hotel & Casino (2018) plukte uit sixtiessoundtracks, cocktailpop, pianoschmalz en Moonage Daydream van David Bowie – weliswaar nadat die epische glamrocksong eerst onder lichte narcose was gebracht. Hoed af voor de sfeer en het geluid, maar qua tempo en intonatie waren de songs even gevarieerd als elf soorten oude kaas.
The Car is de tweede Arctic Monkeys-plaat op rij die klinkt als een sologril van voorman en songschrijver Alex Turner. Je hoort hoe de zwijmelende fuzzgitaren van de voorganger werden weerhouden, maar weet niet of gitarist Jamie Cook dan wel Turner zelf die bespeelt. Nick O’Malleys krolse baslijnen op Tranquility zijn uit de gratie gevallen ten faveure van genoeg strijkers om er drie James Bondfilms mee te scoren. De opvallendste bijdrage van drummer Matt Helders is de hoesfoto. Van de romantiek van een band – het hoeft er zelfs geen van de rock-’n-rollstrekking te zijn – laat The Car geen spaander heel.
Hoeft ook niet. Bedenkelijker is dat Arctic Monkeys – ‘omsingeld door het orkest’ om een beeld uit Big Ideas te lenen – hier af en toe in een staat van beleg verkeert. Inspanningen worden vermeden en nieuwe ideeën gaan op rantsoen. Ja, die wahwahgitaar in I Ain’t Quite Where I Think I Am hadden we niet verwacht, net zomin als andere funkoprispingen in Jet Skis on the Moat en het naar Tame Impala overhellende Hello You. Maar doorgedrukt worden die spielereien niet.
Kon de taalmens in Turner zich op de voorganger nog wentelen in het thematische concept van een resort op de maan, dan lijkt hij nu hoe langer hoe meer te suggereren dat hij twijfelt aan hoe oprecht een doorgewinterde artiest zoals hijzelf nog kan zijn. Ook in de lovesongs, om ze zo maar te noemen, hangt Turner als verteller de defaitist uit.
Wie evenwel weinig acht slaat op de bijwijlen cryptische teksten hoort in The Car alleszins meer schakering en esprit dan op wat voorafging. Een minder verrassend en soms lusteloos werk, maar toch ook pakkend en genietbaar.
